Veloz

Kunta, m'n teefje, Duitse herder mix van 14 jaar oud, sukkelt al een hele tijd met artrose, wat we tot hiertoe goed met medicatie onder controle kunnen houden.  Nu begon ze bij het begin van de zomer ook zeer zwaar te ademen op de wandelingen.  Dit werd in de loop van juni steeds erger, zo erg zelfs dat ze ook in rust zwaar hijgde.  Ik begon te denken aan hartfalen en water op de longen, dus met Kunta even naar de dierenarts.  Die kon echter niets abnormaals vaststellen en weet het hijgen dan maar aan de leeftijd in combinatie met het warme weer.

Ik was dus even gerustgesteld, maar had toch het idee dat Kunta het einde van de zomer niet zou halen. Nu heb ik de laatste 30 jaren altijd al meerdere "rescue-dogs" in huis gehad (heb er momenteel nog 6) en ben van het principe dat als er ééntje sterft er ook een plaatsje vrij komt voor een nieuw sukkeltje.  In het verleden heb ik al zeer goede ervaringen opgedaan met GINB; zo heb ik een zestal jaar geleden Lima (Verbena) geadopteerd, een teefje van 9 jaar dat ik spijtig genoeg op 14-jarige leeftijd heb moeten laten inslapen.  Op het eind van het Coronatijdperk  kwam Eyra erbij, en ter vervanging van Lima en als sprintmaatje voor Eyra, heb ik in november van dit jaar Amelie geadopteerd, een mooi gestroomd teefje van 8 jaar. Alle drie zalige hondjes.

Daar ik dus verwachtte dat er binnenkort een plaatsje zou vrijkomen nam ik een kijkje op de adoptiesite van GINB.  Zo werd mijn aandacht getrokken door Flecha (4 jaar), Fafi (5 jaar) en uiteindelijk door Veloz, 7 jaar, en zo op het eerste gezicht had de vorige eigenaar, die haar had afgestaan aan het asiel, haar geregeld beschouwd als asbak en op haar z'n sigaretten uitgedoofd. Op de foto van de site leek het in elk geval of ze er verscheidene littekens aan had overgehouden.

Moest Kunta de zomer niet overleven zou het dus één van die drie worden. Toen Veloz dan ook nog, samen met enkele andere, al iets oudere galgo's, op de adoptiesite verscheen als "Galgo in de picture" en ik las dat ze al een jaar in het asiel logeerde, besloot ik niet op Kunta te wachten en haar toch al te adopteren (uiteindelijk, wat voor verschil maakt het uit: 6 of 7 honden?).  Dus braaf de adoptie-aanvraag ingediend en omdat ik al enkele galgo's voor haar had geadopteerd was het slechts een formaliteit om goedgekeurd te worden.

Ik werd dus uitgenodigd om Veloz te komen afhalen op de adoptie dag in september. Ondanks het feit dat ik al meerdere adoptie-en opvanghonden in huis heb gehad, blijft dit toch nog steeds een beetje spannend. Gaat ze op de foto lijken en hoe gaat ze op mij reageren zijn toch altijd vragen die de dag voordien door mijn hoofd spoken.  

Ik had me geen zorgen moeten maken.  Veloz was eerst wel een beetje onder de indruk (hoe zou je zelf zijn als je uit je vertrouwde omgeving wordt weggerukt, vele uren in een bestelwagen moet doorbrengen zonder te weten wat nu eigenlijk de bedoeling is, en vervolgens op vreemd terrein moet kennismaken met een onbekend iemand). Maar na enkele minuten stopte het beven en liet ze zich gewillig fotograferen en bleef ze braaf naast mij staan bij het invullen van de adoptiepapieren.  Veloz zag er ook veel beter uit dan op de foto; het jaar verblijf in het asiel had haar blijkbaar goed gedaan.  Het blijft een raar gegeven dat galgo's in het asiel blijkbaar beter behandeld worden dan door hun vorige eigenaar. De reis naar Borgerhout liep ook zonder de minste problemen.  Veloz liet zich braaf in de auto zetten en keek tijdens de rit geïnteresseerd door het achterraam hoe de voor haar onbekende wereld aan haar voorbij gleed.  Wonder boven wonder bleek zelfs de Kennedytunnel dit keer mee te werken…voor één keer eens geen file.

Thuis aangekomen was het natuurlijk weer afwachten hoe mijn honden op de nieuwkomer zouden reageren.  De normale/ veilige manier om een nieuwe hond in de roedel te introduceren is ze op een neutraal terrein met elkaar te laten kennismaken.  Ik gebruik een iets afwijkende methode. Ik zou iedereen de raad willen geven: do not try this at home'!  Bij mij werkt het waarschijnlijk alleen maar omdat mijn roedel het gewoon is dat er geregeld vreemde nieuwe honden binnenkomen.  Wat ik doe is het volgende: eerst laat ik de nieuwe hond, in dit geval dus Veloz, even in de auto wachten, ga ik mijn woning binnen en begroet mijn, steeds enthousiaste, honden die blij zijn dat het baasje terug thuis is.  Als ze gekalmeerd zijn sluit ik de deuren naar de gang zodat ik met de nieuwe hond veilig kan binnenkomen zonder dat die dadelijk bestormd wordt. Eens ik binnen ben met de nieuwe hond open ik de tussendeuren en geef het commando "LUNCH"; dit is het sein voor mijn honden om de "vreemde eend in de bijt" te inspecteren.

En warempel Veloz werd dadelijk aanvaard.  Alleen Tuca, een Spaans herdershondje van 12 jaar, dat het met honden die ze niet kent in het begin altijd wat moeilijk heeft (lees: ze blaft ertegen als zot) heeft het een tweetal minuten volgehouden en dan was het voor haar ook oké.  Geen centje pijn dus. De volgende dagen verliepen zoals ik met al mijn geadopteerde galgo's al heb ervaren.  Eerste dag het hondenluik naar de tuin leren kennen (en dadelijk zindelijk); vervolgens samen met de andere nieuwe vriendjes naar de hondenweide; daar wandelen aan een lange looplijn; thuisgekomen lekker eten; een kussen uitkiezen en bekomen van de drukke dag.  Veloz kon op dag twee al los op de hondenweide.  Ze is zo baasgericht dat ze me geen seconde uit het oog verloor. Ze is ook absoluut niet bang van andere honden en ook vreemde mensen worden door haar dadelijk begroet.  Iedereen krijgt van haar likjes en knabbeltjes in de handen. Het kussen is ondertussen al veranderd in de zetel waar Veloz kont aan kont ligt met eender welke hond die dat oké vindt.  Eyra en Amelie, de andere galgo's vinden dat prima.

Galgo's hebben mijn hart gestolen, en de oudjes onder hen stralen zoveel rust en levensvreugde uit, dat er weinig kans bestaat dat Veloz de laatste is die ik adopteer.

ZALIGE hondjes die galgo's.