Tussen as en hoop

Tussen as en hoop: het bezoek aan Casa Belgica & Las Nieves

Op vrijdag 29 augustus ging omstreeks 6 uur onze eerste wekker af. Voor alle zekerheid hadden we meerdere wekkers gezet, we wilden ons zeker niet verslapen. Toch was het die nacht moeilijk om de slaap te vatten. Waarschijnlijk speelden de zenuwen mee: het was immers al meer dan 20 jaar geleden dat we nog eens met het vliegtuig op reis gingen. Na een korte trip naar mijn ouders en een taxirit met mijn vader naar Zaventem, landden we in de vroege namiddag in Madrid. Zodra de wielen de grond raakten en we door het raampje naar buiten keken, zagen we meteen de droge, dorre vegetatie: we waren in Spanje.

Als twee verwonderde kinderen zochten we onze weg naar de uitgang van de immense luchthaven, waar Zaventem niets tegen is. Daar stond Dirk ons al op te wachten in Café Paul, rustig lezend en genietend van een koffietje. Na een korte autorit bij Dirk, waarin hij ons meteen een inkijk gaf in de Spaanse rijstijl, arriveerden we bij Casa Belgica. Mimi ontving ons hartelijk, samen met haar barzois en galgo’s. Nadat we de bagage op de kamer hadden gezet, kregen we een rondleiding door het huis en de kliniek waar de honden geopereerd en gesteriliseerd worden.

De impact van de brand

Wat ons meteen opviel, was de schade van de brand rondom hun woning. De volledige haag, die normaal diende als natuurlijke barrière voor de honden om in alle rust te herstellen, was volledig weggebrand. Ook achter en rondom de kliniek waren de gevolgen pijnlijk zichtbaar: de buitenunit van de airco was vernield, het afdak weggevaagd, ramen gesprongen en de metalen deuren geschroeid. Het was bijna onmogelijk dit alles onder woorden te brengen. Na deze eerste indrukken mochten we plaatsnemen aan tafel, waar Mireille een heerlijke tapas presentatie had klaargemaakt. Met een glas wijn kwamen we stilaan tot rust. Niet veel later besloten Bart en ik, na een slapeloze nacht, om vroeg te gaan slapen. Dit keer sliepen we als roosjes.

De volgende dag

De ochtend begon met een frisse douche en een rijkelijk ontbijt in het gezelschap van enkele viervoeters. Heerlijk wakker worden op deze manier. Omdat we pas omstreeks 16 uur in Las Nieves verwacht werden, besloten we eerst met z’n allen naar een groot winkelcentrum in Madrid te gaan. Tijdens de lunch dacht ik nog bij mezelf dat ik misschien toch een iets nettere outfit in mijn koffer had moeten steken. Maar goed, het is wat het is. Het werd opnieuw een gezellige maaltijd met een goed glas wijn.

Bezoek aan Las Nieves

De rit naar Las Nieves bracht ons door een surrealistisch landschap van verkoolde struiken en grijze bergen. En toch, tussen dit alles, verscheen hier en daar weer een vleugje groen. Hoop na de ramp. Ik vroeg me af: zou dat ook zo gelden voor de Spaanse galgo’s? Of is dat te naïef? In Las Nieves ontmoetten we Marie-Carmen. Ze leidde ons eerst naar de reuenafdeling, waar nieuwsgierige snoetjes meteen op ons afkwamen. Ondanks hun verleden straalden hun ogen vertrouwen en levenslust uit. Daarna bezochten we de teefjes. Bart grapte nog dat je wel kon “horen” waar de dames zaten, maar al snel werd de sfeer ernstiger. Ook hier begroetten lieve neuzen ons vol enthousiasme. Zonder woorden vroegen hun ogen: “Mag ik met jou mee?”

We gingen even op de grond zitten, zodat de honden zelf konden beslissen of ze contact wilden maken. Dat deden ze, elk op hun eigen manier, de ene wat schuchter, de andere vol bravoure. Het raakte ons diep. Terug in Casa Belgica werden we opnieuw warm onthaald door Mimi en haar galgo-legioen. Later die avond mochten we ook een kijkje nemen in haar kunstatelier, waar prachtige werken ons met open mond deden toekijken. Omdat onze vlucht de volgende ochtend vroeg vertrok, hielden we het op tijd voor bekeken.

Een blijvende indruk

Toen men ons nadien vroeg hoe ons bezoek geweest was, hadden we tijd nodig om daar een antwoord op te formuleren. De indrukken waren intens. Was het woede om wat de galgo’s wordt aangedaan? Verdriet omdat we niet alle 300 honden zelf een thuis kunnen geven? Of toch voldoening, omdat we hen voor even konden afleiden van hun wachten op een gouden mandje? Wat overheerst, is onze overtuiging dat we met heel ons hart blijven vechten om zoveel mogelijk van deze lieverds een warme thuis te bezorgen.

Bedankt, Mimi en Dirk, voor de hartelijke ontvangst, de goede zorgen en de onvergetelijke ervaring die jullie ons mogelijk hebben gemaakt.

Yannick & Bart