Spanje update februari 2025
2025. En alle ellende herbegint, er komt nog lang geen einde aan…
Woensdag 22 januari 2025
Na de aankomst van Dirk B op 7 januari en het vertrek van de heren chauffeurs en hun passagiers op 9 januari voelde het afscheid niet eenzaam aan want ik bleef deze keer niet alleen achter omdat Lola en Titabah mij gezelschap hielden. Ze namen hun verantwoordelijkheid ernstig want de 3 daaropvolgende dagen en nachten hielden ze een oogje in het zeil... Lola sliep zoals gewoonlijk in haar extra large donut op de kamer en Titabah had beslist bij mij in bed te slapen. Je wist maar nooit dat ze zou moeten alarmeren als er dieven waren dacht ze blijkbaar. Tijdens de 1700 km lange reis werd ik zoals altijd gebriefd over het verloop ervan en om 3 uur ‘s nachts belde Dirk met de blijde boodschap dat ze veilig aangekomen waren in H.R.C. en alles oké was. Het aankomstteam was er en deze keer waren Martine, Sonja, Nensie en Grote Dirk van dienst. Een paar uur later belde hij vanuit De Pinte dat hij na een uilenslaapje alweer vertrok naar H.R.C. om de camionette te kuisen en de dierenarts te ontvangen. ‘s Avonds kreeg ik een uitgebreid verslag van de dag, maakte hij zijn “souper” en ging daarna naar bed voor een verdiende nachtrust. Zaterdag vertrok hij al terug om 8 uur en rond 10:30u kreeg ik telefoon dat het ganse team er klaar voor was. Een paar uur later kreeg ik tijdens de obligate “after party” een videocall dat alles goed verlopen was en kreeg ik van alle aanwezige medewerkers kushandjes toegeworpen en nieuwjaarswensen. Ditmaal was de reden om te vieren het nieuwe jaar en zoals altijd een paar verjaardagen. Ik was alweer gelukkig dat het achter de rug was en Dirk bevestigd had dat alle adoptanten met hun “nieuwe” huisgenoot blij vertrokken waren. Samen met hun nieuwe gezel de toekomst tegemoet. En dat voor altijd hoopte ik.
Bij die gedachte stuurde ik ter plaatse een spoedgebed naar de hemel, wie weet was Spanje met zijn vele kerken en heiligen dichter bij de hemel dan België en Madrid ligt trouwens op een hoogvlakte dus… Bij nader inzien twijfelde ik echter aan de goodwill van de Spaanse heiligen want galgo’s zouden wel het laatste van hun zorgen zijn. Dat was de dag van de adoptie en een paar dagen ervoor gebleken. Onbegijpelijk hoe kort van duur het enthousiasme van sommige mensen was. Eenmaal de lang verwachte hond er was en niet precies deed wat ze vonden dat hij moest doen, was het geduld en de liefde vlug op en moest de hond terug met een drogreden. Waarom niet, hij kon toch niet zeggen dat het niet waar was wat hem verweten werd nietwaar. Hoe dan ook Tigre werd na amper 2 maand afgestaan waar hij geadopteerd was, tot Dirks ergernis op de adoptie dag… Waarom?? Omdat ze bang waren van hem. Gyda werd kort na de vorige adoptie dag afgestaan omdat ze te rustig was. Docky, de arme jongen van wie het betreurde baasje gestorven was, werd gelukkig bij een collega van zijn baasje opgevangen die ons ook op de hoogte bracht van het drama. Gelukkig werd hij een paar dagen later door een andere collega van de plots overledene geadopteerd. Spijtig genoeg geldt dat niet voor alle gedumpten wiens toekomst op de koop toe soms gehypothekeerd wordt door de verhalen die hun ex-baasjes rondstrooien op FB en andere media en dat om hun gebrek aan geduld en liefde te verbloemen. Er was alleszins een lichtpunt, Paco was met Yolanda vertrokken en mocht daar op een familie wachten. Ondertussen is de tussenstop bij Yolanda en Luc een permanente verblijfplaats geworden want ze konden hem niet meer afstaan wegens té braaf…
Na de adoptie dag keerde Dirk met Luc d’Artagnan van Yolanda terug naar De Pinte waar ze ‘s anderendaags na een korte nacht om 5 uur vertrokken voor een rit van 1700 km naar Calypo waar ik samen met Lola en Titabah op hen wachtte. Na verschillende telefoontjes met de stand van zaken op de weg en de vorderingen die ze maakten kwamen ze na een lange dag voor alle betrokkenen 17 uur later aan in Casa Belgica. Dit tot groot enthousiasme en een zucht van opluchting van de drie dames die op hen wachtten… Na een dag rust nam Luc terug het vliegtuig richting België. Wij vertrokken op vrijdag 17 januari naar België voor de 22ste strandwandeling in Koksijde, 22 jaar!!! De jaren vlogen voorbij, ik richtte GINB op toen ik 50 jaar was en herinnerde me alles alsof het gisteren was en tussen dit en 3 weken word ik 79!!! Niet te geloven dat, als er niks gebeurt, GINB volgend jaar zijn 30-jarig en ik mijn 80-jarig bestaan zouden vieren. We zullen wel zien…
Hoe dan ook we overnachtten tegen de luchthaven, namen de eerste vlucht naar “Bruselas” landden in de regen, huurden een auto en reden naar Gent waar we uit noodzaak eerst boodschappen deden voor de strandwandeling en onszelf voor we naar huis gingen, zucht… Dat het vermoeiende dagen zouden worden wist ik want naast de wandeling moesten ook alle lidkaarten gemaakt worden voor we terug vertrokken, Dirks stokpaardje. Dat betekende dat de bijgaande brieven moesten gekopieerd en geplooid en in de enveloppen gestopt worden etc. want alles moest vanuit België verstuurd worden omdat het vanuit Spanje veel duurder was en veel langer zou duren voor ze aankwamen op hun bestemming en dat kon niet want daarvoor waren we veel te dankbaar voor het lidmaatschap van de leden… Dat lang onderweg zijn vanuit Spanje kennen we trouwens uit ervaring want ik had onlangs nog een verjaardagskaartje gekregen van mevr Seynaeve (waarvoor bedankt) dat vorig jaar verstuurd was, ongelooflijk maar niet ongewoon… en dan bedenken dat er misschien 10 vluchten per dag van Madrid naar Brussel zijn. Hoe dan ook Zaterdag 19 januari reden we naar Koksijde waar we verwelkomd werden door onze medewerkers die al begonnen waren met de stoelen en tafels te verslepen die klaargezet werden om gedekt en versierd te worden voor de 194 gasten die we de dag nadien mochten ontvangen. Het was geleden van voor Corona dat er zoveel inschrijvingen geweest waren, en dan te bedenken dat we de eerste jaren meestal rond de 200 tot 300 deelnemers hadden en eenmaal zelfs 700 waarvoor we een extra tent moesten zetten. Ondertussen zijn de tijden veranderd, mensen reizen meer, willen niks missen, worden in beslag genomen door hun PC, zijn verslaafd aan hun IPhone etc…. Gelukkig zijn er nog altijd betrokken dieren- en galgovrienden die zich verbonden voelen en kunnen we nog steeds rekenen op onze trouwe adoptanten voor wie de strandwandeling, net als voor onszelf, een traditie is. Sommige adoptanten ken ik meer dan 25 jaar ik heb er zelfs één die zijn eerste hondje al in 1996 adopteerde!! Volgend jaar is het zoals gezegd 30 jaar GINB en feest met de grote F voor wie komen wil. We zien wel, ik maak me niet ongerust. ‘s Middags namen we traditioneel allemaal samen de lunch en bewonderden ondertussen ons werk. Na het eten was het tijd voor de “finishing touch” van de tombola prijzen en daarna moesten we vertrekken want Buffalo en Martine gingen de wandeling doen en de pijltjes hangen en tijdens hun afwezigheid moest de zaal afgesloten worden.
Zodus namen we afscheid van iedereen en reden naar Nieuwpoort waar we sliepen. Tijdens de rit overliep ik nog eens alles en bedacht dat Marianne na het verlies van haar vriend en een paar triestige jaren ‘s anderendaags terug van de partij was, feit waar ik ongelooflijk gelukkig mee was. De dag nadien waren we al om 10 uur in de zaal voor de grote dag, hopelijk zou 19 januari ons geluk brengen. Het werd inderdaad “a day to remember” er waren veel deelnemers, veel galgo’s, kennissen, geïnteresseerden etc. Het was gezellig druk en er hing een prettige sfeer tijdens dewelke ik babbelde en praatte en nog meer babbelde met de deelnemers, de honden aaide en ondertussen zag dat onze GINB shop, Warm &Cosy en de Bar goed beklant waren en de service vlot verliep. Toen het tijd was voor de succulente spaghetti spoedde iedereen zich naar “foodbar” en zijn perfecte bediening. Na het genieten van de lunch was het tijd om te verzamelen en nam Peter van Tricht, sinds vele jaren de “huisfotograaf” van GINB, de obligate groepsfoto en gaf het vertreksein voor de prachtige wandeling die zou volgen. Toen ik bibberend van de kou terug de halflege zaal binnenkwam was het een uitgelezen moment voor de medewerkers om op hun beurt te genieten van de lekkere spaghetti van onze kersverse lokale traiteur. Ondertussen waren Inge, Jordi en Jean en zijn broer in de keuken al begonnen met de voorbereidingen voor de pannenkoeken. Anderhalf uur later waren de wandelaars terug en liep de zaal terug vol met tevreden blozende wandelaars en hun honden. Van zodra iedereen zijn plaats terug ingenomen had werden de “diensters” overspoeld met bestellingen en gingen aan alle tafels de “dorst” bordjes de hoogte in. De heerlijke pannenkoeken waren net als de spaghetti een groot succes en daarna mocht ook de tombola delen in het succes.
Zoals altijd op de strandwandeling was de eerste prijs een kunstwerk van ODILE KINARD ter waarde van 1.500 Euro dat gewonnen werd door gelukkige adoptante A. Huys.
Eenmaal de tombola voorbij, liep de zaal langzaam leeg en konden we beginnen aan de opkuis. Na gezamenlijke inspanningen genoten we samen met onze fantastische medewerkers van een glaasje bubbels en vertrokken na het afscheid gelukkig en tevreden terug naar De Pinte waar nog honderden enveloppen wachtten die moesten gevuld, gesloten en “bepostzegeld” worden. Maandag was de klus geklaard en voor we naar Brussel vertrokken ging alles op de post. Na een drukke week kregen we er op weg naar Zaventem een overvolle autoweg bovenop. Eenmaal aangekomen moesten we eerst de huurauto terugbrengen, daarna de nacht doorbrengen op de luchthaven en ‘s anderendaags met de eerste vlucht naar Spanje vertrekken. Toen we dinsdag, na alweer een turbulente vlucht aankwamen in Madrid goot het water en dat zou de volgende anderhalve week zo blijven. Eenmaal thuis ging Dirk de honden halen van het pension en ik ging mij om de bagage bekommeren. Na anderhalf uur was Dirk terug met onze uitgelaten hondenkinderen, als hun enthousiasme enigszins geluwd was ging Dirk aan zijn PC zitten en begon aan zijn boekhouding. Ik was doodop en voelde mij bij het zien van zijn werklust nog meer uitgeput dan ik al was. De dagen die volgden moest ik de prijs betalen voor de uitstap naar België, mijn reserve was compleet op. Toen ik tegen Dirk zei dat ik oud werd antwoordde hij dat het niets met leeftijd te maken had maar dat het door het slechte, natte, ijskoude weer kwam… Een week later ben ik weer zo goed als de “oude” mede door het feit dat het vandaag zondag 2 februari is en in Gent de Dia del Galgo protest/ bewustmakingsbetoging plaatsvindt!! We kunnen er niet bij zijn maar als troost kunnen we alles volgen op onze PC’s en worden we regelmatig gebrieft door regio Natascha. Er is een grote opkomst, Peter van Tricht wordt geïnterviewd… Allemaal redenen om gelukkig te zijn en vooral dankbaar voor de vele adoptanten die met hun galgo’s meestappen, de vele sympatisanten en niet te vergeten onze medewerkers die alles in goede banen leiden en natuurlijk de pers die ons de nodige aandacht schonk. Waarvoor grote dank.
