Spanje update 27 juni 2025

Vrijdag 27 juni 2025

Na de voorbije drukke, overvolle, slopende en vermoeiende weken lijkt het me vandaag het moment om jullie bij te praten over de afgelopen gebeurtenissen, zodus...  Zoals jullie al weten vertrok Dirk na de adoptie dag van 7 juni ‘s zondags al terug richting Spanje met Luc d’Artagnan die na de volbrachte prestatie op dinsdag 10 juni terugkeerde naar België. Op donderdag bracht Dirk Titabah naar het pension waar haar familie op haar wachtte en op vrijdag 13 juni was het onze beurt om te vertrekken. Het bleek niet voor niks vrijdag de dertiende te zijn want op de valreep kregen we van Marie-Carmen de boodschap dat 2 galgo’s op onze terugkeer wachten. Een mannetje met gebroken poot en meisje met verminkte poot die niet alleen op ons moesten wachten maar ook op dokter De Frutos die met verlof ging... Zodus vertrokken we de dag nadien, met het trieste nieuws en de eerste vlucht, ook naar ons thuisland om zaterdag een bezoek te brengen aan het “Pajotten” zaalteam en zondag aanwezig te zijn op de “Pajotten ” wandeling. Na de vervelende omslachtigheid van het vertrek, de aankomst, het wachten op assistentie en het huren van een auto doorlopen en doorstaan te hebben kwamen we rond de middag aan in De Pinte waar we ons eerst en vooral moesten voorzien van iets om te eten. Terwijl Dirk zich daarna bekommerde om zijn PC en de binnengekomen berichten lijstte ik twee aquarellen in voor de tombola van zondag… Als we gedacht hadden dat we daarna wat rust zouden hebben, neen dus, want we hadden om 18 uur een afspraak voor een interview dat ik een paar weken geleden beloofd had, zucht… De rust was dus voor later, moest ik het geweten hebben. Na één nacht in De Pinte brachten we de dag nadien een bezoek aan de mooi versierde zaal van Tasch en Co, een Co waarvan Nensie & Sabine, Dirk Buffalo & Martine, Raymond & Claire en tenslotte het duo Mario Van Overmeire & dochter Ines, deel uitmaakten. Beide laatste adoptanten hadden  zich al op meerdere wandelingen en kerstmarkten nuttig gemaakt en dochter Ines maakte ook hebbedingetjes tvv GINB. Als bedanking bevorderde ik hen tijdens de collectieve lunch tot medewerkers op evenementen. Na de koffie reden we door naar het hotel in Zaventem waar we de komende twee nachten sliepen voor we terugkeerden naar Spanje. Amper 16 uur later arriveerden we op zondag 15 juni na een omweg waar de lokale paardenprocessie de oorzaak van was terug in de zaal waar de eerste gasten al aangekomen waren en aan tafel zaten… Voor mij het begin van een “praatjesmarathon”, voor de medewerkers de start van de bediening.

Na de spaghetti nam Peter Van Tricht in de brandende zon de obligate groepsfoto waarna de wandelaars met de galgo’s op kop vertrokken om aan de wandeling te beginnen. Hoe dan ook er was aan alles gedacht, ook aan flesjes water halverwege, een verfrissing die veel mensen op prijs stelden in het uitzonderlijk warme weer. Als iedereen veilig en wel terug was had ik van Tasch de opdracht en de eer en het genoegen gekregen om de tombola loten te trekken… Een taak waar ik zéér slecht in ben want ik mag de loten nog zoveel onder elkaar mengen ik trek sowieso altijd dezelfde namen... Mijn enige troost is dat het mijn schuld niet is dat het altijd die gelukkigen zijn die komen bovendrijven. Na de tombola namen we afscheid en vertrokken terug naar Zaventem waar we eerst de huurauto moesten vol tanken voor we hem binnen brachten. Een onbegonnen taak bleek want in de buurt van de luchthaven stonden er aan alle servicestations tientallen wagens aan te schuiven dus brachten we de auto terug zonder tanken en betaalden zonder problemen ter plaatse voor het verbruik. Chance want ik was doodop en wou naar de kamer en rusten en zo te zien wou Dirk hetzelfde. Al een geluk dat we de dag nadien een middagvlucht hadden. ‘s Anderendaags dacht ik er anders over want er stonden honderden reizigers aan te schuiven of beter gezegd mekaar te verdringen en ruzie te maken om de douane te passeren en of je nu al dan niet in een rolstoel zat vriendelijk was geen van allen. Om nog maar te zwijgen  van de bagage en de aparte gehandicapten “controle”… Bij momenten is de behandeling  schandalig, zelfs al zit je vol met prothesen en kan je moeilijk stappen. Gelukkig zaten we anderhalf uur later op het vliegtuig richting Madrid en moesten we ons drie uur later aan de aankomst door een mensenmuur wringen om onze auto op te halen in de parking om daarna  in volle spits richting Casa Belgica te rijden. Hoe ik er ook naar verlangde om thuis te zijn het zou nog een hele tijd duren want we moesten na de spits bedwongen te hebben nog stoppen in Xanadu om boodschappen te doen, zucht. Het was na zessen als we de auto binnenreden in het stille Casa Belgica waar alleen de straatkatten ons verwelkomden en de duiven en vogels op hun eten wachtten. Morgen zou het anders zijn, dan ging Dirk de honden halen. De dag nadien op 17 juni was het zover en was er terug meer ambiance in huis dan we aan konden. Vooral Clementine en Clothilde waren dolblij ons terug te zien, gelukkig want ik had gevreesd voor de scheiding en daarna. Hoe dan ook midden al die hectiek en drukte arriveerden Kevin en medewerker Ronny drie dagen later voor een “werkbezoek” tot zondag. Hopelijk  was ik niet meer zo verschrikkelijk ongelooflijk moe en kon ik mijn taak als gastvrouw naar behoren volbrengen.

Vandaag is het alweer een week geleden dat Dirk Kevin en Ronny ging afhalen aan de luchthaven. Na hun aankomst en de overweldigende kennismaking met onze honden die na hun verlof nog altijd in uitbundige vakantiestemming waren liet ik de heren hun kamer zien waar ze hun bagage kwijt konden en de komende 2 nachten zouden slapen. Daarna volgde de obligate rondleiding van Casa Belgica en de kliniek. Na die ”noodzakelijkheden” werden ze verwend met mijn uitgebreide lunch. Een lunch die ze zeker konden gebruiken want ze waren al van 2:30 uur op en onderweg  en het ergste moest nog komen want om 3:30u vertrokken ze met Dirk naar de refuge en alleen al daarvoor konden ze een forse versterking gebruiken... Zodus brachten ze een paar uur na hun aankomst een bezoek aan Las Nieves en haar vele inwoners en waren bij hun terugkeer ontroerd en kwaad en verwonderd over de omvang van het geheel en vooral het aantal honden die wachtten op een thuis en van ons afhankelijk waren om die klus te klaren. Bezoek dat ze niet vlug zouden vergeten want ‘s avonds tijdens het souper en de dagen erna was het aanleiding tot gesprekken, veel vragen en nog meer vragen over vroeger en hoe het allemaal begon enz… Ze wilden graag alles weten dus hebben we alles verteld, dat is het minste dat je vrijwilligers verschuldigd bent. Zondag zijn onze galante behulpzame heren terug vertrokken met meer bagage dan ze gekomen waren. Bagage die hen niet vlug zou loslaten want eenmaal je de refuge en de honden met eigen ogen gezien hebt en met je handen, hart en ziel hun warmte, liefde, vertrouwen en hoop gevoeld hebt laten ze je niet meer los. Dat weet ik uit 30 jaar ervaring...

Momenteel is het “kalm” in Casa Belgica, nu ja kalm…. Afgelopen donderdag is Dirk, omdat het een koelere dag was (lees 40 graden) in de refuge foto’s gaan maken van de galgo’s wiens beurt het was om op de site te staan. Hij nam de foto’s in de frissere “kathedraal” (u weet wel de grote hall die GINB jaren geleden met steun van de leden en supporters voor de refuge laten plaatsen heeft). Hij fotografeerde reutjes en teefjes die klaar zijn voor adoptie en momenteel door zijn uren labeur om ze allemaal op een mooie achtergrond te zetten al allemaal op de adoptiesite staan. Nu wachten we nog op de terugkeer van dokter De Frutos (die een week met verlof is) voor een zwart reutje en zwart teefje die weken rondgelopen hebben met een verhakkelde poot. Hij weet er al van en stuurt van zodra hij terug is asap een afspraak door. Gezien de ernst van de verwondingen vrees ik dat het zal eindigen met een operatie. We zien wel. Ik hou jullie op de hoogte...

Genegen en bedankt voor alles.

Mireille