Spanje update 25 juli 2025
Donderdag 25 juli 2025
Vandaag is het een week geleden dat Calypo Fado en omstreken in brand stond, hallucinant als ik eraan terugdenk hoe verschrikkelijk het was om alles te moeten achterlaten.
Sinds heeft Dirk niet stilgezeten. Hij heeft in vier dagen alleen de veranda afgebroken, daarna alle afbraak naar een container, die de gemeente ter beschikking gesteld had van de getroffen inwoners, gesleept die spijtig genoeg aan het einde van de straat stond. Daarna de takken van verbrande bomen en struiken en hagen langs beide kanten verwijderd met als gevolg dat we nu vrije inkijk hebben bij de buren en vice-versa. De realiteit daarvan is dat de respectievelijke honden zich vergapen aan mekaar en niet alleen dat, er wordt ook over en weer “gecommuniceerd”. Tot nu geen probleem maar uiteraard kan het uit respect naar de buren zo niet blijven want op die manier kunnen er ook geen honden meer gesteriliseerd worden in de kliniek wetende dat hun aantal soms oploopt tot 30 per dag en een meervoud daarvan. Dus is er maar één oplossing en die oplossing is een muur zetten want een haag vraagt jaren om zo groot te worden als die van ons was. Hoe dan ook de kliniek is gespaard gebleven maar zwart gerookt, vol roet, de raampjes naar de veranda zijn gesprongen van de hitte en de binnenkant van de deur hangt vol brandblaren en gesmolten verf. Nu pas kan je zien hoe hoog de hitte opgelopen is en hoe erg de arme hond die niet weg kon moet afgezien hebben. Verschrikkelijk allemaal maar het kon nog erger, de kliniek kon afgebrand zijn met de hond erin, het heeft niet veel gescheeld zien we nu.
Volgende week komt de aannemer kijken die uit sympathie wil helpen met de heropbouw van de veranda/revalidatie want dat is werk voor specialisten. Ondertussen doet Dirk verder met het verwijderen van alles wat hij aankan. Als hij niet meer verder kan komt hij zwarter dan de zwartste mijnwerker douchen maar noch zeep noch water zijn opgewassen tegen het roet dat aan hem kleeft. In de refuge wordt ook verder gewerkt, of ze daar ook zo zwart zijn? Wat ons en onze honden betreft deze laatsten hebben het beter dan wijzelf achter zich gelaten en liggen vol interesse te kijken naar de bedrijvigheid waar ze tot frustratie van hun baasje soms bij helpen door takken en dorre bladeren waar ze bij kunnen mee te nemen en klein te malen tussen hun tanden... Ze zijn overgelukkig dat ze herenigd zijn en hebben zich neergelegd bij het feit dat JJ Hyppolythe blijft en ondertussen tot Astrid haar grote frustratie al bijna een week, en de laatste dagen samen met nieuwe vriendin Joséphine, in haar sofa ligt.. Maar we zijn samen en dat is het voornaamste vooral nadat we verplicht op de vlucht moesten, bang waren bijna alles te verliezen en aan den lijve ondervonden wat voor vele mensen in oorlogszones, veroorzaakt en in stand gehouden door heerszuchtige tirannen, dagelijkse de onmenselijke realiteit is. We hebben geluk gehad…
Zaterdag 26 juli 2025
Vandaag hebben alle buren familie opgetrommeld om te helpen bij het opruimen. Dirk moet het doen met mij…dat wil zeggen alleen… Alhoewel, tijdens het afzagen en verwijderen van de grote bomen achter de kliniek waar ik zo aan gehecht was, helpen de buren ze wegbrengen want achter het braakliggend terrein staat een container waar ze beter bij kunnen dan hij. Ik ga de eerste uren bij hem postvatten om de grote veranderingen vast te leggen voor het nageslacht. In meer dan 20 jaar hebben we nauwelijks de buren of hun huis of tuin gezien laat staan gesproken in mijn geval. Na de brand is alles plots anders, we zien 3 tuinen ver en zien waar we gevestigd zijn ten overstaan van ons omgeving. Wat meer is de afsluiting van ons terrein is slecht geplaatst en kan achter en naast de kliniek 1 meter achteruit of liever vooruit, dus wordt de veranda groter en de weg tot aan de poort vooraan breder. Voor onze buur geen probleem want hij heeft ons erop gewezen dat de afsluiting niet goed en in ons nadeel staat (erfenis van de vorige eigenaars...). Voor het eerst in twintig jaar praten we met mekaar, enfin ik toch want Dirk kent hij een beetje. Er is duidelijk iets veranderd, de gezamenlijke schrik en schade heeft de mensen van Avenida de Madrid precies dichter bij mekaar gebracht. Ze zijn tot mijn verbazing solidair want ze zitten allemaal in dezelfde miserie, en zoals het spreekwoord zegt, gedeeld leed is half leed. Hoelang het zal duren voor iedereen terug achter zijn muren en afsluitingen zit, dat is wat anders…Rond 18.00 uur houdt de “zwarte piet” Dirk het voor bekeken, hij is onherkenbaar en doodop, je zou voor minder dus neemt hij het wijze besluit om morgen Rafa te vragen om te helpen. Daarna gaat hij zich tot ongenoegen van de badkamer en douche wassen…
Zondag 27 juli 2025
Rafa is er zoals afgesproken om 10 uur en nadat ze poolshoogte genomen hebben gaan ze aan de slag. De afsluiting gaat eraf, daarna zijn de verbrande en verkoolde boomstronken aan de beurt en wat rest van de oude afsluiting wiens oude verweerde wortels net als eeuwenoude wijnranken zijn en vergroeid met deze van de buurman, wat het niet eenvoudiger maakt. Als dat voor een deel gedaan is en buren terug geholpen hebben met het wegbrengen duiken ze de diepte in en beginnen het struikgewas en de verbrande bomen en varens en bamboe en de rest van verwilderde brousse die welig tierde achter de kliniek en de grootste oorzaak was dat de veranda in de vlammen opging. Het wordt een lange uitputtingsslag die ik zo goed mogelijk in beeld breng. Niet evident als je weet dat ik niet goed mijn evenwicht kan houden en op de vloer vol gesmolten plastiek “van wat ooit de veranda was waar duizenden honden herstelden van hun sterilisatie “die bezaaid ligt met elektrische zagen, hamers, boomzagen, beitels, zwart verbrande en verkoolde boomstronken, flessen water en handdoeken voor de heren hun zweet enz.… kan ik al helemaal mijn evenwicht niet houden laat staan met één hand filmen zonder houvast.
‘s Namiddags geef ik er de brui aan en ga beverig terug naar boven waar in huis nog kilo’s roet op mij wachten. Roet dat ondanks het feit dat ik het alle dagen verwijder tot mijn frustratie iedere dag terug elegant neerdaalt. “Sisyfus” arbeid heet dat. Ook de honden die de werken aan de kliniek en omstreken aandachtig volgen en er ons af en toe klagend aan herinneren dat ze graag willen helpen en hun neuzen constant tussen de hekkens wringen wachten ongeduldig tot ik terug naar “boven” ga. Ze willen binnen want ondertussen is het weer 40 graden...Warm hebben ze nochtans niet want de hitte wordt voor de honden hun comfort met succes bestreden met 2 parasols, 2 zonneweervleugels, 2 grote luifels en een professionele ventilator die water verstuift en een heerlijke koelte doet neerdalen over het terras. Hoe dan ook eens het hun uur is, net mannen… Om 16.00 uur werpen Dirk en Rafa ook de handdoek in de ring. Als Rafa vraagt of hij ‘s avonds moet terugkeren zegt Dirk vlug NEEN!! En vervolgt dat hij geen siësta neemt om een paar uur later te herbeginnen tot 23:00 uur. Hij is tenslotte geen Spanjaard … Hij bedankt Rafa en sluit af met “tot morgen”, ik vraag nog vlug of Maria ook kan meekomen om mij te helpen. De aannemer die ging komen kijken heeft zijn kat gestuurd. Hij komt donderdag.
Maandag 28 juli, Dinsdag 29 juli 2025
Om 9:00 uur dienen Rafa en Maria zich aan. Voor hij Rafa vervoegt doet hij met de assistentie van Maria (ik moet forfait geven omdat ik van onze honden geen afstand kan nemen en altijd onpasselijk wordt) eerst de draadjes uit Hyppolythes wonde waar ik daarna er zilverspray tegen de vliegen op verstuif en een verband op aanbreng. Als de mannen begonnen zijn ga ik ook naar beneden. Beiden zijn al volop met de voorbereidingen begonnen. Het grootste en gevaarlijkste werk van de dag is de oude muur van de veranda afbreken daarna de vloer uitbreken om van de rest niet te spreken. Ondanks de felle wind die het stof van het boren, kloppen en omvallen van stukken muur alle kanten doet opwaaien zijn de honden op post en waag ik me eraan om de gebeurtenissen te filmen met als gevolg dat ik er al vlug even grijs uitzie als de overblijfselen van de muur. Voor de ijzeren deur van wat ooit een van de ingangen was zit Astrid mij gade te slaan en weet, ondanks het feit dat ze in een walm van gruis en stof zit, van geen wijken en verliest mij geen seconde uit het oog. Als de andere honden met mondjesmaat terugkomen en ik na het filmen aanstalten maak om terug naar boven te gaan loopt ze naar het andere hekken om me op te wachten waarna ze zich dicht tegen me aandrukt en we samen naar boven wandelen. Als ik een uur later terug naar beneden ga kijken loopt Hyppolythe achter me aan, ik verschiet er danig van want zijn verband hangt half van zijn wonde en ik ben danig bang voor vliegen. Hoe dan ook ik ben juist intijds om het laatste stuk muur spectaculair te zien vallen. Daarna spoed ik me terug naar boven om Hyppolythe zijn pleister te fatsoeneren. De mannen wachten nog altijd op de bestelde container. Zoals al 4 maal beloofd komen ze hem eindelijk plaatsen en kunnen ze hem beginnen vullen. Om 15 uur zijn ze beiden pompaf en stoppen ze. Dirk is zoals altijd zo zwart als roet en trapt op zijn adem van moeite.
Dinsdag beginnen ze terug om 10 uur en vullen de container verder met de resten van de recovery, een groot stuk van ons leven zeg maar. Het doet echt pijn, als ik zie wat er maar overblijft van wat ooit was zie ik de kosten alleen maar stijgen en stijgen. Nieuwe muren, nieuwe recovery, nieuwe airco’s, nieuwe vloer en dan nog nieuwe benodigdheden voor het comfort van de honden, enfin nieuw van alles. Wat het bouwen betreft betekent dat weken werkmannen, weken onrustige honden, weken in en uit geloop, weken vuil en nog eens vuil, veel bellen naar de aannemer waar zijn werkmannen blijven en of ze al komen want een woord hebben ze niet. Als ze zeggen we komen maandag om 9 uur is het woensdag 11 uur, dan ontbijten ze een uur voor er begonnen wordt en om 4 uur gaan ze voor anderhalf uur eten in het lokaal restaurant en vertrekken terug om 18 uur of ten laatste een uurtje later. Zéér zenuwslopend Spaanse of voor het overgrote deel Zuid-Amerikaanse werklieden die geen stielmannen zijn. De kliniek opkuisen zal weinig zin hebben want de werkers gaan daar naar het toilet dus dat zegt genoeg. Ik zie het echt niet zitten. Om nog maar van ons centen te zwijgen...Ondertussen doen Rafa en Dirk verder zonder stoppen om te eten, door de massa’s stof die ze vreten drinken ze des te meer. Gelukkig alleen water en cola. Om 14:30 uur stoppen ze ermee. Na het eten van een hapje valt hij in slaap voor de tv die de “Tour de France “van de dames uitzendt.
Woensdag 30 juli 2025
Om 10 uur vliegen Rafa en Dirk er terug in en vullen met vernieuwde energie de container die beneden de rand staat. Dat wil zeggen met kilo’s en kilo’s stenen, tegels, verwrongen ijzer, gesmolten plastiek, steengruis en stof, héél veel stof ladder op ladder af. Hopelijk zijn het de laatste resten van de brand waar precies maar geen einde schijnt aan komen. Maar hoop doet leven en met de moed der wanhoop verder werken nietwaar. Om 12:00 uur wordt de aannemer verwacht. Het is eerder 13:00u als hij zich na een telefoontje van Dirk samen met één van zijn werkmannen aanmeldt en aan het opmeten van de schade begint waaraan ook precies geen einde komt. Alle elektrische kabels en stopkontakten moeten net zoals de airco’s vernieuwd worden, voor de veiligheid van de honden moet een muur tot aan de straat komen want er zijn geen afsluitingen en nieuwe aanplantingen vragen tot mijn grote spijt jaren voor ze groot en sterk genoeg zijn en zoveel tijd heb ik niet meer. Er moet vooral een nieuwe recovery voor de honden gebouwd worden, één met een anti-slipvloer want de vorige is gesmolten, één met grotere ramen en deuren, één met een degelijk dak boven hun hoofd en met stevige muren rondom en deuren etc.… Het houdt niet op want met alles moet rekening gehouden worden, het is niet te geloven wat er allemaal komt bij kijken. Tussen de grapjes van de aannemer door tolt mijn hoofd en denk ik “ben ik daarvoor bijna 80 jaar “om nu nog te beginnen aan zo’n grote onderneming, aan een werk dat zoveel centen gaat opslokken? Waarschijnlijk wel want tot nu is er nog geen reactie van de verzekering. We zien wel, na het bezoek van de aannemer & co mogen we nog deze week zijn prijsofferte verwachten…
Vanavond of morgen worden de eerste hekkens gebracht om “inbrekers” te weren vanuit het “ravijn “waar de container staat. Na hun vertrek doen Rafa en Dirk nog een uur verder met opruimwerk en moeten daarna van de hitte en uitputting stoppen.
