Spanje update 24 april 2025

Donderdag 24 april 2025

Nadat de orkaan Marianne en co na zijn doortocht in Casa Belgica gaan liggen was bleven we met 40  baby proof galgodames achter die verder moeten herstellen van de ingrijpende  levensveranderende operatie die hen behoedde voor het op de wereld zetten van kansloze  baby’s. Eentje ervan was zwanger geweest en geaborteerd. Net zoals het zwangere teefje droegen al haar medepatiënten de verschrikkelijke sporen van het jachtgeweld op hun vermoeide magere lijfje maar niet lang meer. Liefde, toewijding, rust, veiligheid, geborgenheid en goed eten deden wonderen. Maar goed, first things first. Een halfuur na hun aankomst stonden Marianne en Dirk B die al van 5 uur deze morgen op pad waren en ondertussen een goed geolied team waren  in de kliniek, alles klaar te maken voor de eerste 10 dames die met Marie-Carmen in aantocht waren. Ik was dolblij met hun komst en was er klaar voor. Gewoontegetrouw was ik kok van dienst  en van alles en nog wat en zou mijn gasten met 2 en 4 benen in de watten leggen. Dirk deed zoals altijd het onderhoud, de was en de plas en ging  rond met de “kakmobiel”.  Marie-C was er 10 minuten later met de eerste 10 dames, nog eens 10 minuten later lag de eerste galgodame om 12:20 uur al op de operatietafel. Uiteraard bleef ik kijken en genieten en ging daarna de wachtende dames geruststellen. Mijn geluk kon niet op door het feit dat er tientallen dames baby proof zouden gemaakt worden die Dirk B daarna zou voorzien van een mooi gebit en een tattoo in hun oor met de S van “Stérilisé” want na een paar weken kon je het litteken op hun buikje niet meer zien omdat Mariannes insnede voor de totaalsterilisatie waarbij niet alleen de eileiders maar ook de baarmoeder weggenomen wordt zo klein en fijn is en vervaagt. Hoe erg ook in de namiddag begon het te regenen gelukkig kon het noch de honden noch het team deren want die waren te druk bezig. Hoe dan ook ik was tussendoor eveneens bezig met de voorbereidingen van het souper, ik ging pasta met gebakken champignons in ajuin, look en saus maken… Geen sinecure als je niet weet wanneer je gasten aan tafel gaan. Rond 18:30u kwamen ze naar boven, gingen zich verfrissen en daarna waren ze klaar voor het obligate aperitief en het bijpraten waarvoor er tot dan geen tijd geweest was.  Na een halfuur spoedde ik me naar de keuken om op hoop van zegen aan mijn souper te beginnen, gelukkig met succes bleek achteraf... Ondanks het feit dat ze van 5 uur op de been waren gingen ze na een laatste controle van hun patiënten pas om 22:30u slapen, zoveel hadden we te vertellen….

De dag nadien, zaterdag 19 april, zaten we nog aan het ontbijt als Marie-Carmen er om 8:30 uur was met 10 nieuwe patiënten, ‘s middags zou ze met de andere 5 dames komen want haar camionnetje was te klein voor 15 ineens...Dirk en Dirk B spoedden zich naar buiten om de galgodames tussen ons nieuwsgierige zootje ongeregeld door naar de kliniek te loodsen. Na een praatje vertrok Marie-Carmen terug naar de refuge en Marianne naar de kliniek. Nadat Dirk terug binnenkwam om de rest van zijn ontbijt en koude koffie te verorberen, glipte hij terug naar buiten. Ik volgde iets minder glippend want voor mij was het een hele onderneming om omringd door onze opgewonden honden zonder kleerscheuren tot beneden te geraken met mandarijnen en ander lekkers in mijn handen. Na een halfuur in de kliniek en bij de patiënten vertrok ik terug naar “mijn” keuken en begon aan de preparaties van mijn uitgebreide gezonde lunch en de gemengde salades die erbij hoorden. Omdat er zoveel gebeurde en ik vanalles moest doen noteerde ik ondertussen wat ik voor de eventuele lezers niet mocht vergeten te schrijven in mijn updates. Rond 13:00 uur kwamen ze naar boven en werd het samen eten gewoontegetrouw onderbroken door de aankomst van de overige 5 galgodames. Zodus keerden ze een klein uurtje later terug naar de kliniek en hervatten het werk. In de late namiddag gingen Dirk en ikzelf de laatste 5 dames, die het erg naar hun zin hadden in de tuin “wachtruimte “, overtuigen om binnen te gaan voor hun ingreep. Na het spelen van een spelletje over en weer stapten ze gedwee mee naar de veranda waar ze  moesten wachten op hun beurt. Ik keerde terug naar boven en begon aan de voorbereidingen van mijn souper dat Grieks getint was. Als ze om 18:00u naar boven kwamen lagen er 25 baby proof galgodames te dromen van een nieuw leven vol rozengeur en maneschijn in België. Ik hoop het zo, maar in de tijd waarin we leven worden mensen onverschilliger voor dierenleed. Er wordt minder geadopteerd en meer afgestaan en afgezegd dan we ooit gekend hebben. Het leed dat de dieren moeten doorstaan blijft nochtans dezelfde gruwel, zoniet nog erger. Hoe dan ook wij geven niet op. Marianne die al twintig jaar komt steriliseren geeft ook niet op en haar huidige assistent ook niet, en de medewerkers ook niet, en alle mensen die GINB maken wat het is ook niet, en Dirk en ik zeker niet, dus… ‘s Avonds werd er na het obligate telefoontje van  Dirk B naar Martine bij mijn gesmaakt Griekse souper druk gedebateerd en ook gelachen want ondanks alles moet er ook gelachen worden. Als we naar bed gingen droomden de 25 galgodames in de rustige warme kliniek en veranda verder over een rooskleurige toekomst, ik was er zeker  van…

De dag nadien werd er op Paaszondag niet minder gewerkt, zoals altijd kwam er rond 7:00 uur leven in de dierenartsenkamer en marcheerden Marianne en Dirk B na hun toilet een kwartier later naar buiten gevolgd door Dirk. De eersten naar de kliniek en Dirk met zijn kakmobiel en de tuinslang in aanslag de tuin in. Ik stond in voor het “tafeltje dek je” en het ontbijt. Vandaag kwamen de laatste 15 dames en een paar aparte gevallen aan de beurt, zoals gewoonlijk kwamen de eerste dames aan tijdens ons “Paasontbijt” zonder paaseieren of kippeneieren want niemand had  trek in eieren, feit waar ik niet om treurde. Hoe dan ook om 9 uur was er al volop activiteit in de kliniek, het was mooi weer en de dames die vrijdag gedaan waren liepen na hun ontbijt te kuieren in de tuin. ‘s Namiddags was het de beurt aan de dames van gisteren. Na Dirk geassisteerd te hebben terwijl ze aten had ik de gelegenheid gehad om hen allemaal nog eens goed te bekijken en kwam opnieuw tot de constatatie dat de meesten onder hen kwetsuren op hun magere ribben hadden die nog niet volledig dicht waren en dat meer dan een maand nadat het jachtseizoen gestopt was. Arme, arme gebrutaliseerde misbruikte sukkels, gelukkig waren ze nu veilig en geborgen. Omdat Tito na de dood van Hyppolythe de enige galgo was die overbleef hadden we besloten om hem te verrassen met een galgo vriendin. Alleen panikeerde ik  bij de gedachte  om er één te moeten “kiezen”, ik had nog nooit gekozen ze waren altijd blijven plakken. Blinde, kreupele, kansloze, stokoude enz. enz!! Dit was anders, nu moest ik kiezen in plaats van andersom. Maar wie moest ik kiezen, ze hadden allemaal nood aan een warm thuis. Wie moest ik zekerheid bieden en wie niet als ze het allemaal zo nodig hadden??? Ik wist het niet en bleef het maar uitstellen en uitstellen en voelde me verschrikkelijk schuldig. Zelfs Mariannes assistent hielp niet om de knoop door te hakken, ik kon het niet over mijn hart krijgen om er eentje uit te kiezen. Het feit dat Dirk die avond diepvries frieten met kip die achteraf gevulde kalkoen zou blijken ging klaarmaken gaf me nog meer tijd om mijn hersens te pijnigen. Hoe dan ook toen ze die avond gedaan hadden waren er opnieuw 15 dames baby proof en logeerden in totaal  40 galgodames in de kliniek, en ja ze droomden allemaal van een nieuw leven. Het werd een laatste ontspannen avond samen, we waren allemaal moe maar gelukkig en tevreden met wat er gepresteerd was. ‘s Anderendaags was het vroeg dag want ze moesten vroeg op de luchthaven zijn dus vertrokken ze na het ontbijt maar niet zonder afscheid en de obligate foto voor de camionette … 

Toen ze vertrokken waren bleef ik achter met 40 teefjes die  lagen te luieren in de tuin en de veranda. Een vertederend uitnodigend beeld dus ging ik tussen hen zitten mijmeren tot Dirk terug was van de luchthaven…Van zodra ik op het stenen trapje zat kwam het donker gestroomd teefje, die mij van zodra ik bij de dames op  bezoek ging constant achternaliep, zich vol liefde tegen mij aandrukken. Ze legde haar kopje in mijn hals en kuste me zachtjes. Het arme dier was eergisteren aangekomen en had de typische brandwonden op haar flanken, achterkant en oor die het resultaat waren van brandende sigaretten die op haar lijfje uitgedrukt waren. Ongelooflijk denkt U, niet dus... Toen de meeste honden terug vertrokken waren naar de refuge stuurde Dirk 3 dagen later een foto naar Marianne  van de 6 honden die ik weerhouden had omdat ze nog te mager, te timide of te zwak waren en in Casa Belgica bleven  tot we in Juni terug naar België zouden vertrekken. Ze stuurde een mailtje terug waarin stond welke 2  van hen ik moest kiezen… Zij zou dan diegene nemen die na de operatie overgegeven had er bijna in stikte maar dankzij haar goede zorgen herstelde en momenteel gezwind rondliep…Ondanks het feit dat ze meerdere keren verkondigd had dat ze gezien de omstandigheden deze keer niet kon adopteren was ze alweer gezwicht. Ze zal het nooit afleren dus noemde ik  haar nieuwe “aanwinst” ook Marianne. Wat mij betreft ik heb nog altijd niet gekozen, nu het er maar 5 meer zijn is het nog moeilijker. Dus ga ik Tito zelf laten kiezen, het wordt tenslotte zijn vriendin. Omdat hij het een paar dagen later niet zag zitten om op zijn 3 poten bezoek te brengen aan de dames om een eventuele verloofde te kiezen en ik maar bleef jammeren dat ik niet kon kiezen hakte Dirk op vrijdag 25 april de knoop door om van mijn gejammer af te zijn. Toen ik buiten zat  liet hij het donker gestroomde teefje met de brandwonden op het terras. Ze liep zo vlug ze kon  in mijn armen, legde haar kopje in mijn schoot  en gaf  zoentjes op mijn handen. Terwijl ik tranen van ontroering wegslikte zei Dirk “voilà  ze heeft jou gekozen, je  ziet toch hoe graag ze je ziet dus  kan je er niet meer onderuit ”. Om zijn woorden kracht bij te zetten voegde hij eraan toe dat het  zo moest zijn. En zo kwam Clementine ons gezin vervoegen en werd even later enthousiast begroet door onze nieuwsgierige  honden, Tito keek van op afstand toe. ’s Avonds at ze samen met de honden haar eerste warme souper, kwam  daarna een kijkje nemen in de living, staarde zich blind op de TV en ging daarna in een donut liggen, net of ze het allemaal kende uit een vorig leven. ‘s Anderendaags stond ze samen met haar “nieuwe” broers en zussen aan de slaapkamer om ons goede morgen te wensen en ik was er zeker van dat die anderen haar  hadden getoond hoe ze door het luik moest gaan ‘s nachts want ze was netjes buiten naar het toilet geweest. Ongelooflijk ze wist wat van haar verwacht werd, het kon niet anders of  ze was een oude ziel. Hoe dan ook het voornaamste was dat we mekaar voor het leven gevonden hadden en ik  haar liefde nooit zou verloochenen. Na alles was ze doorstaan had was ze voor altijd veilig en geborgen.