Spanje update 18 februari 2025
Dinsdag 18 februari 2025
Na Hyppolythe zijn laatste bezoek aan Dr. De Frutos en X aantal bloedonderzoeken dat aantoonde dat hij aan Anaplasma leed en hij wekenlang massa’s zware medicatie slikte, werd hij opnieuw getest en was er een lichte verbetering. Helaas verslechtte zijn conditie na de lichte verbetering terug en wil hij de afgelopen week weinig of niet meer eten. Zelfs zijn ontbijt ‘s morgens bij mij alleen in de keuken waar hij zo kon van genieten raakt hij niet meer aan. Dus maakte ik een afspraak bij Dr. De Frutos voor vandaag waar we deze morgen om 9 uur verwacht worden met 3 patiënten. Hyppolythe voor bloed en andere proeven, Titabah voor een controle van haar achterpootje en het galgo teefje die deze week ergens te velde aan haar lot overgelaten gevonden is voor sterilisatie, want ze wordt ervan verdacht zwanger te zijn. Zoals gewoonlijk reist Loulou mee als morele support. Hoe dan ook als we op tijd willen zijn betekent het dat we ten laatste om 8 uur moeten vertrekken dus hoop ik dat Marie-Carmen er intijds zal zijn met de galgo dame. We zitten ongeveer 10 minuten in de camionette te wachten in onze straat als Dirk het op zijn heupen krijgt en op de uitkijk gaat staan. Gelukkig niet voor lang want een minuut later is ze er met het hondje. Een oogopslag volstaat om te zien dat het om een uitgemolken kweekteefje gaat, ze is donker gestroomd, fijn en klein en gelaten. Net of niks haar nog kan schelen, wat komen gaat moet maar zegt haar ganse houding… Ik ben er het hart van in, arm hondje.
Onderweg naar Talavera kleurt de opkomende zon de witte ochtendwolkjes aan de hemel roze en hier op aarde krijgen de eerste witte bloesems ook een delicaat roze tintje cadeau… Een prachtig tafereel dat ruw verstoord wordt als ik terreinwagens, lees jagers, zie staan in de velden. De “die hards“gaan door tot het bittere einde dat gelukkig nabij is want het jachtseizoen zit er bijna op. Nogmaals gelukkig want ik denk dat er even veel geschoten is en evenveel slachtoffers gevallen zijn als in oorlogszones. Na de jacht zullen nog meer slachtoffers vallen, jaarlijks ongeveer 50.000! Ja u leest het juist, 50.000! Eén ervan zit in de camionette. Als we in het drukke Talavera aankomen is het iets voor 9u en spitsuur dat op de koop toe bemoeilijkt wordt door voetgangers die zonder kijken met de iPhone in de hand de baan oversteken. Ik krijg er de kriebels van en ik niet alleen… Gelukig kunnen we in de doodlopende straat achter de kliniek parkeren en moeten met ons drie patiënten maar het steegje doorsteken voor we er zijn. Van zodra we de glazen deur openen zucht ik tegen Dirk dat we niet de eersten zijn. Terwijl we op Dr. De Frutos wachten vult de “secretaresse” alvast het document voor de operatie in en vraagt zoals gewoonlijk de naam van de hond. Omdat het vorig jaar met de ‘I’ was is het nu met de ‘J’ en laat ik Joséphine opschrijven. De eerste ‘J’ van het jaar, ik vraag me af hoeveel er nog zullen volgen. Na een vijftal minuutjes valt Dr. De Frutos binnen en even later zijn echtgenote. Feit waardoor ik hoop dat het vlug zal gaan. Inderdaad Joséphine wordt direct meegenomen naar het operatie kwartier, Titabah moet buiten defileren terwijl de dokter nauwlettend toekijkt, goedkeurend knikt en tevreden terug naar binnen gaat. Wij volgen en gaan in de ondertussen halfvolle wachtkamer wachten op Teresa die Hyppolythes bloedproeven gaat evalueren als ze klaar zijn.
Een uur nadien worden we binnengeroepen en krijgen slecht nieuws, zijn waarden die al zo slecht waren zijn na alle medicatie die hij genomen heeft nog verslecht. Er zijn onderliggende problemen die toenemen want zijn verzwakt lichaam kan zich niet meer verweren. We zitten aan de grond genageld want ondanks alles is een mens in die zaken ziende blind. Je weet het wel maar je wil het niet geweten hebben en wil de aftakeling niet zien. Hij is negen jaar bij ons en is 13 à 14 jaar. De medicatie kan niet herhaald worden want dat zou nefast zijn voor zijn organen. Terwijl ik mijn tranen verdring besluiten we samen om hem te laten gaan en zeg ik tegen Teresa “Hij heeft een zéér gelukkig leven gehad en we willen dat hij gelukkig sterft” hij moet niet nodeloos lijden. Dus terwijl de tranen over mijn wangen lopen neem ik afscheid van Hyppolythe terwijl hij zijn spuitje krijgt en binnen de paar seconden sterft in Dirk zijn armen. Teresa laat ons alleen met hem en tijdens onze tête à tête wensen Dirk en ik hem een veilige reis naar de hemel waar Pistorius en al zijn andere vrienden hem bij zijn aankomst zullen opwachten. We weten dat het een fabel is maar het is een fabel die we hard zullen nodig hebben om ons te troosten. Als hij individueel gecremeerd is komt hij naar huis en wordt bij zijn vele vrienden gezet. We zullen je missen Hyppolyte en Tito je grote vriend op 3 poten die als laatste van de vele galgo’s die we gehad hebben overblijft zal je ook missen. Terwijl we zonder Hyppolythe maar mét Titabah, LouLou-Babalou en Joséphine naar Calypo rijden denk ik aan de duizenden ooievaars die gisteren overvlogen op hun terugtocht van Afrika. Hyppolythe lag op zijn ligbed in de tuin ook naar de hemel te kijken niet wetend dat het de laatste keer was dat hij dit groots natuurfenomeen zou zien en horen want de ooievaars kondigen zich hoog in de lucht van kilometers ver aan. Misschien een voorteken dat hij de dag nadien de ooievaars voorbij naar de hondenhemel zou vertrekken …
Dinsdag 25 februari 2025
Het is al een week geleden dat we afscheid genomen hebben van Hyppolythe, een week waarin Joséphine in Casa Belgica herstelde van haar sterilisatie en zonder veel succes probeerde om Tito te troosten die zijn jarenlange gezel heel erg miste. Hij niet alleen trouwens, uit gewoonte vroegen we zelfs regelmatig aan mekaar “waar is Hyppolythe” en realiseerden ons pas dan dat hij voor altijd vertrokken was. Nadat hij al die jaren deel uitmaakte van ons gezin was het moeilijk wennen, het zou tijd vragen. Hoe dan ook de afgelopen week was niet makkelijk maar we hebben nog altijd Joséphine onder onze hoede en dat zal wellicht zo blijven tot we vertrekken naar België want ondertussen voelt ze zich al volledig thuis, zucht. Na een week in de veranda lag ze gisterenavond in een donut naast Tito in de keuken, eindelijk... Ze is beloond voor haar geduld want hij lag met zijn kop naast haar. Ach, ze is zo lief en braaf en heel proper en heel discreet en zacht en vriendelijk en, en... Enfin wat haar persoonlijkheid en deugden en donkergrijs gestroomde pelsje betreft schieten superlatieven te kort om haar te beschrijven dus hebben we besloten dat we haar meenemen naar België. Dirk gaat een foto nemen voor de adoptie site in de hoop dat ze iemand kan charmeren, wij staan alvast voor haar in… Zodus stuurt er hopelijk iemand een adoptieaanvraag in gevallen is voor haar charmes. Alhoewel een aanvraag niet altijd een zekerheid is want zelfs nadat ik met kandidaten gesproken heb, er een huisbezoek gepland is en de hond gereserveerd staat op de site durven sommigen met de meest ongeloofwaardige excuses afbellen. Onrespectvol tegenover ons en vooral tegenover de hond die door het feit dat hij gereserveerd staat misschien zijn ware adoptie gemist heeft.
Maandag 3 maart 2025
Afgelopen week werden we alweer 2 terugkomers rijker die ondertussen in Hof Rosa Canina geëvalueerd worden. Eentje is terug omdat ze na anderhalf jaar adoptie onhandelbaar bleek en zou geëuthanaseerd worden!! Gelukkig hebben we dat met de nodige druk kunnen verhinderen en is de dame nu veilig bij ons. Een tweede dame is na een half jaar adoptie teruggebracht omdat ze eens ze in de tuin was niet meer binnen wou en tot ergernis van de buren onophoudelijk blafte. Een andere dame van wie de adoptante terminaal is staat onder toezicht en komt terug als de dame niet langer thuis kan blijven. Gelukkig wisten we in extremis te achterhalen dat de hond zonder ons medeweten door behulpzame” kennissen” werd aangeboden op FB!!! Behulpzame vriendinnen die heel goed wisten dat de hond van GINB was hadden zich bemoeid met de zaak en hadden op FB geschreven dat er geen “vangnet” was voor haar!!!Foei, hoe durven ze. Hoe dan ook ze hadden een gezin gevonden in Nederland die eventjes zou kijken of de hond wel paste. Toen één van de dames hoorde dat ik mijn veto gesteld had en mij opbelde ontaarde het gesprek al vlug in een “Trumpiaanse” scheldpartij… Voor de zoveelste keer was ik de slechtste en had ik geen hart en geen geweten etc. Allemaal heel vermoeiend en weinig beschaafd…
En dan te weten dat er geen maand voorbijgaat zonder dat ik telefoon krijg van mensen die een galgo uit Spanje geadopteerd hebben die ofwel hun huis “verwoest “heeft of de bench afgebroken of ziek is of bang is of bijt enz… Desondanks wil de organisatie de hond niet terugnemen of brengen ze hem terug naar Spanje!! Of wij eventueel willen helpen. Het gaat zelfs zo ver dat Belgen die adopteren bij een organisatie in Nederland, die sinds kort geen galgo’s meer mag uitvoeren naar België, naar ons bellen of wij de hond, waarvan we niet weten of hij gezond is en met alles in orde, niet even willen ophalen en meebrengen naar België. De wereld op zijn kop!!
