Spanje update 16 juli 2025

Woensdag 16 juli 2025

Zoals afgesproken met  dokter De Frutos hebben we gisterenmorgen John-Jack om 9 uur naar de kliniek gebracht. Na de documenten ondertekend te hebben met mijn toestemming nam de dokter hem mee naar het operatiekwartier, bracht hem naar de voorbereidingskamer en liet ons daarna de uitbreiding van zijn kliniek zien. Drie nieuwe operatiezalen, labo’s, RX-zaal en  MRI-ruimte. De kliniek achter de ontvangstruimte was niet te herkennen en  door het bijnemen van een pand achteraan 3X zo groot als voordien. Het zou John-Jack in geval van nood niet ontbreken aan de nodige MRI-ruimte. Toen we vertrokken beloofde dokter De Frutos ons een berichtje te sturen als de operatie gedaan was en gaf ons alvast een afspraak voor overmorgen zoals gewoonlijk om 9.00 uur. De ganse weg terug probeerde ik niet te denken aan het feit dat Dr. De Frutos en zijn team hoogstwaarschijnlijk  bezig waren zijn poot te amputeren. Hopelijk liep het goed af, ik was zo goed als zeker van wel want zowel Dirk als ikzelf hadden hoe dan ook een onwrikbaar vertrouwen in de dokter die al zoveel van onze probleemgevallen met succes geopereerd had. ‘s Namiddags kregen we bericht dat alles perfect verlopen was, zowel de amputatie als de castratie… JJ was wakker  en mocht na 18:00 uur afgehaald worden. Als Dirk rond 16:30 uur vertrok bleef ik achter met de honden die eenmaal de poort  dicht was terug in huis vluchtten want het was buiten nog altijd 40 graden. Hoe dan ook hij zou bellen van zodra hij met John-Jack vertrok in Talavera. Net als ik onrustig werd over zijn uitblijvend telefoontje rinkelde het toestel. Toen ik opnam was ik verrast Yolanda aan de lijn te hebben met de boodschap dat Dirk me niet kon bereiken maar op weg was naar Casa Belgica. Een halfuur later was hij thuis met JJ die wankel op zijn drie poten stond. Toen Dirk hem naar de koele kliniek bracht hielden ons anders zo nieuwsgierige honden beleefd afstand, net of ze wisten wat er de grote zwarte hond overkomen was. Nadat hij ondergebracht was in zijn box gingen we om het uur kijken.

Om  22:00 uur kreeg hij zijn medicatie en lieten we hem buiten voor een sanitaire stop. Hij stapte moedig de kliniek uit maar was nog altijd even bang van ons. Deze morgen was hij na een rustige nacht nog altijd bang maar ik had de indruk dat hij een heel klein beetje meer ontspannen was en door de amputatie verlost was van de verschrikkelijke pijnen die hij zolang geleden heeft. We hebben hem regelmatig buiten gelaten en deze namiddag besloot hij plots om in de schaduw van de bomen, in de mand die op de patio staat, te gaan liggen. Zodus hebben we hem laten doen en heeft Dirk ervoor gezorgd dat hij binnen en buiten kon in de veranda en dat allemaal onder grote belangstelling van onze honden die zich aan het hekken verdrongen om een glimp van hem op te vangen. Wat meer is ik kon zonder dat hij zich wegtrok op zijn kop wrijven en zijn oren kneden. Er is hoop!! Duim voor hem…

Donderdag 17 juli 2025

Een dag om nooit te vergeten, een dag die voor eeuwig in ons geheugen zal gegrift staan. Toen we na de middag thuiskwamen van Dr. De Frutos ging ik achter mijn pc zitten om de update te updaten. Dirk deed hetzelfde en terwijl hij zijn rekeningen en andere paperassen, die zijn aandacht nodig hadden, verwerkte keek hij met een half oog naar de Tour de France.

Na een halfuur merkte ik op dat het weer aan het veranderen was en ging buiten kijken waar het naar “brand “rook en er abnormaal veel  donkere oranje getinte rookwolken de hemel verduisterden die door een felle wind door mekaar gejaagd werden. Terug binnen zei ik ongerust tegen Dirk dat het ergens moest branden. Ik dacht direct aan ons gesprek tijdens de heenrit naar Talavera waar talloze borden langs de autobaan waarschuwden voor extreem brandgevaar en werkmannen in de zinderende hitte de bermen vol hoog dor gras en struiken afmaaiden. Dirk meende dat zoiets bij “ons” niet zou moeten gebeuren omdat er zo weinig bomen en beplanting was in Calypo. Hoe dan ook hij schrok toen hij op het terras kwam zien en ging samen met bewoners die hetzelfde idee hadden kijken naar het einde van de straat, daar waar onze Avenida de Madrid doodloopt in de campo. Ondertussen probeerde ik met mijn gsm de helikopters met waterzakken en de watervliegtuigen te filmen die ondertussen allemaal richting campo en een dorp verderop vlogen. Ondanks het feit dat iedereen denkt dat het hem of haar niet zal overkomen werd ik net als de honden, die hijgend binnen en buiten liepen, ongeruster en ging in de kliniek kijken waar JJ rustig in zijn mand lag en banger was van mij dan van de laag overvliegende helikopters en de vliegtuigen. Het feit dat Dirk zo lang wegbleef voorspelde niet veel goeds dus ging ik aan de poort kijken want bellen kon ik niet, alles lag plat, geen elektriciteit, niks. Toen hij terug was vertelde hij dat de brand nog km’s van bij ons verwijderd was. Hoe dan ook ik was er niet gerust in. Met reden want nauwelijks een paar minuten later werd de lucht dikker en nog donkerder en boven ons hoofd vlogen honderden zwaluwen op de vlucht voor iets ergs en zag de zon, die af en toe door de dikke brei scheen, bloedrood. Dirk liep terug naar beneden was 10 minuten later terug in Casa Belgica  zei in paniek dat de wind gedraaid was richting refuge en belde naar  Marie-Carmen die wist te zeggen dat het slecht was maar dat de politie en brandweer er blijkbaar nog gerust in waren. Toen hij tegen de politie en brandweer die aan het einde van de straat de brand opvolgde vertelde dat er niet alleen honden maar ook mensen in de refuge waren, waren ze uiteindelijk in paniek.

Wat volgde leek een versnelde film, onwaarschijnlijk en ongelooflijk maar echt. Op een paar luttele seconden werd het aardedonker en konden we door de hete donkere walm noch nauwelijks zien laat staan ademen. Direct daarna werd de poort door een vijftal politieagenten open gestampt die schreeuwden dat we direct moesten vertrekken. Dirk schreeuwde terug dat we niet vertrokken zonder ons honden en smeet de poort terug dicht, opende de schuifdeur van de camionette en brulde dat ik moest instappen en de honden roepen die in paniek door mekaar renden. Ik riep mijn hart en ziel uit mijn lijf en een paar sprongen in de camionette maar toen de politie de poort terug open stampten liepen ze bang en in paniek weg, waarheen konden we niet zien. Ik opende mijn deur om terug uit te stappen en smeekte de politieman al wenend “my dogs please, por favor”maar het mocht niet baten. De man smeet kwaad mijn deur terug dicht en ging ervoor staan. Anderen van de Guardia Civil liepen het huis binnen waar Dirk alleen tijd had om zijn pc en mijn medicatie mee te grissen, daarna moesten we met alleen de kleren die we aan ons lijf hadden vertrekken. Ik huilde mijn ogen uit en kermde van de pijn om onze achtergebleven honden en de arme hond in de kliniek. Terwijl we Calypo uitgeleid werden zei Dirk “wat nu, wat moeten we doen, onze honden ons huis ”. Ondanks alle verdriet en schuldgevoelens die we beiden hadden kreeg ik een Epifanie en zei dat we het hondenhotel Malipulus moesten bellen, dat die mensen ons zouden helpen. Op de autostrade was het chaos alom, de middenberm en de zijbermen in beide richtingen hadden door de hevige wind vuur gevat en brandden hevig. Het zicht was nihil dus reden we een paar km door een gloeiendhete brandende “tunnel” richting Madrid en was de hevige hitte tot binnen in de camionette voelbaar. Het kon me allemaal niet schelen, ik kon alleen maar denken aan onze achtergebleven honden, kon niet stoppen met huilen en herhaalde constant “onze honden, onze arme honden, wat moeten ze bang zijn”. Dirk zag er evenveel van af maar zijn motto is “mannen huilen niet ”dus…In de nabijheid van het hotel hadden we nog altijd de eigenaars niet kunnen bereiken. Uiteindelijk belden ze zelf terug en toen ik hen wenend de situatie wou uitleggen was mijn stem weg, er kwam alleen nog een schor geluid uit mijn keel. Toen Dirk het verhaal deed aan de hoteleigenaar en zijn echtgenote waren ze direct bereid om de honden op te vangen. Toen ze vroegen hoeveel er aan boord waren moest Dirk ze tellen zo overhaast waren we moeten vertrekken. We hadden er zeven aan boord dat betekende dat Leopold, Lola, Maximus, de kleine Joséphine en de pas geamputeerde John-Jack achtergebleven waren. Ik werd er onpasselijk van en kon niet stoppen met bibberen en huilen. Gelukkig waren mevrouw en meneer zeer empathisch, ze gaven me water en namen de honden binnen met de boodschap dat ze zo lang mochten blijven als nodig was.

Toen we vertrokken besloten we om terug te rijden naar Calypo. Het resulteerde in meer dan 2u30 uur aanschuiven op de autoweg in een onoverzichtelijke file die steeds aan de kant moest gaan om de brandweer, politie en het leger doorgang te verlenen want in de verte was er nog altijd een hevig inferno aan de gang. Tijdens het wachten zocht Dirk een hotel om te overnachten daarna kon ik hem overtuigen om Maria en haar man Rafa te bellen want Marie-Carmen was niet te bereiken en we waren dodelijk ongerust over onze achtergebleven honden. Ik was zeker dat die mensen ons zouden helpen. Rafa had nog geholpen in de refuge en bij  verbouwingen aan Casa Belgica en Maria had geholpen met het onderhoud. Beiden waren van Venezuela, woonden ook in Calypo kenden onze honden en alleen zij waren “avontuurlijk” en loyaal genoeg om ondanks het verbod te pogen ons huis binnen te gaan om naar de honden te gaan kijken, als die er hopelijk nog waren…. We kregen hen na veel pogingen aan de lijn en ze stemden direct toe om te gaan terwijl het nog licht was. Tijdens het volgend uur aanschuiven in de file slaagden ze erin om ons huis binnen te gaan, zag Rafa dat de totaal verwoeste veranda nog brandde maar de kliniek  gespaard was, alleen de muren waren zwart geblakerd en de dakgoot achteraan gesmolten. We keken gespannen mee op hun telefoonscherm hoe Rafa er tot onze opluchting in slaagde om de vuurhaarden in de veranda te blussen. Ondertussen was Maria op zoek naar onze honden die tot onze ontsteltenis nergens te vinden waren. Terwijl ik mijn hart vasthield en verder aandrong om nieuws over John-Jack riep Dirk naar Rafa dat er ook nog een pas geopereerde hond op drie poten in de kliniek zat die nergens heen kon. De man nam ons via zijn scherm mee de kliniek in maar van een hond was geen spoor! Terwijl de tranen van mijn wangen dropen en mijn hart in mijn keel bonsde schreeuwde Dirk terug “onmogelijk, hij moet zich ergens verstopt hebben” zoek, zoek aub. Rafa zocht in het duister verder en riep plots” ik zie hem, hij heeft zich in een bolletje gedraaid en onder de ijzeren trap verstopt”. Ons geluk kon niet op en ik liet mijn tranen en emoties de vrije loop want we zouden het onszelf nooit vergeven hebben moest de arme sukkel gestikt zijn of erger. Toen Rafa hem gevonden had en aan Dirk vroeg of hij kon lopen antwoordde Dirk opgelucht JA, waarop JJ eindelijk bevrijd werd uit de hel die hij overleefd had. Uit onverwachte hoek kregen we nog meer goed nieuws want niet veel later kwam Maria met de fantastische boodschap dat de overbuurman Lola, Leopold, Maximus en de kleine Joséphine in huis genomen had. Na ons verplichte vertrek was de guardia-civil tegen de avond ons huis binnengegaan en hadden de honden meegenomen. Omdat ze niet wisten wat ze er moesten mee aanvangen had de overbuurman aangeboden om ze bij hem te nemen. 

Toen we aan de Venezolanen vroegen of ze ‘s nachts bij onze honden wilden blijven was het geen enkel probleem. Ze konden in de dierenartsen kamer slapen, als onze kroost maar niet alleen was. Gerustgesteld beloofde we om ‘s anderendaags zo vroeg mogelijk te komen…Om 21 uur konden we eindelijk een afrit nemen en reden naar het hotel. Helaas was de baan afgesloten door de politie en konden we het hotel niet bereiken langs de gewone autoweg. Gelukkig wist Dirk een sluipweg. Nadat we in de summiere eetruimte van het hotel een pizza vroegen die geen van beiden door de keel kon krijgen gingen we naar de kamer waar ik 2 glazen wijn dronk en 2 slaappillen nam. Desondanks werd het en slapeloze nacht. Tijdens de onzekerheden had ik St. Franciscus aangeroepen en gezegd, luister man als je iets betekent voor de dieren is het nu het moment om je te bewijzen. Blijkbaar had hij geluisterd. Toen we na een karig ontbijt vertrokken uit het hotel en een halfuur later thuis waren kregen we te horen dat de Guardia Civil ‘s nachts teruggekeerd was omdat er in de veranda een heropflakkering van het vuur was. Na dit “goede” nieuws sprongen de ongeduldige en potzwarte Lola, Maximus en Leopold vol roet tegen ons op van vreugde. Daarna was het de kleine Joséphine haar beurt. Allemaal waren we dolgelukkig om elkaar terug te zien. De zwarte John -Jack lag in de living op de grond tussen de zetel en de kast en keek me bang aan toen ik zachtjes over zijn kop streelde en hem voor de zoveelste keer Hyppolythe noemde, waarom wist ik niet… Nadat Rafa, Maria en dochter na een zondvloed van bedankingen naar huis vertrokken waren om hun eigen schade op te kuisen moest er iets van mijn hart. Zodus verkondigde ik plechtig aan Dirk dat de arme hond, die zoveel afgezien had in zijn vorig leven en nu bij ons verlaten en alleen en bang moest zien te overleven onder een ijzeren trap naast een brandende veranda, nooit meer wegging, nooit meer zei ik gedecideerd. We hadden te veel honden maar hij moest blijven… Dirk gaf geen weerwoord dus JJ zou vanaf nu JJ Hyppolythe worden of Hyppolythe- Franciscus of. Toen we uiteindelijk samen buiten gingen kijken waren we met verstomming geslagen. De hagen waren langs beide kanten weggebrand, in de veranda die de civiele bescherming afgelopen nacht nog was komen blussen was de airconditioning aan de muur gesmolten, een twintigtal grote plastieken hondenbedden waren in de vlammen opgegaan, het dak plus alle platen, ijzeren gebinten etc., enfin, alles was totaal verwoest. Het dak van de wasruimte rechtover de veranda was ook langs de beide zijden gesmolten. Gelukkig waren we verzekerd. Uiteindelijk hadden we nog veel geluk gehad dat de kliniek en ons huis niet platgebrand waren want het vuur was héél dichtbij geweest. Nu begon het pas…Binnen lag het huis vol roet, buiten lagen er kilo’s roet, brokstukken, dode bladeren, water, en zo verder en zo voort... Dirk stroopte de mouwen op en begon buiten, ik binnen …

Update refuge

Hetgeen ik voorlopig weet is dat er afsluitingen zijn weggebrand, alle doeken die ophingen om de honden te beschermen tegen de zon zijn in de vlammen opgegaan, er schade is aan van alles en nog wat die we nog moeten gaan constateren. De aanwezigen hadden hun wagen in de kathedraal gezet tegen het aanstormend vuur maar de oude wagen  die nog buiten stond is tot de grond afgebrand. Drie honden zijn weggelopen langs brandgaten in de afsluiting, 1 is gestorven van angst. Ondertussen zijn de drie weggelopen honden teruggekeerd naar de refuge. Van zodra we alles gezien hebben en we de omvang van de schade kennen schrijf ik een update.

Maandag 21 juli 2025

Terwijl Dirk deze voormiddag ons honden ging ophalen in het hotel heb ik gebeld met Marie-Carmen dat hij deze namiddag kwam kijken naar de brandschade. Toen ik haar vertelde dat sympathisanten in België een actie organiseerden en dat GINB alle schadekosten zou betalen die de brand in de refuge veroorzaakt had waren we beiden overmand door emoties. Hoe dan ook ondanks alles stonden we ervoor en moesten erdoor. Zowel de refuge als wijzelf dus zijn we niet bij de pakken blijven zitten. Twee dagen na de brand hingen er voor de veiligheid van de honden al nieuwe doeken aan de afsluiting. Nu de al rest nog.

 Met dank aan iedereen die ons een hart onder de riem stak en gesteund heeft. Bedankt uit het diepste van ons hart

Genegen

Mireille