Spanje update 10 maart 2025

Een onzekere wereld vol dictators en een Spanje vol ronddolende galgos…

Maandag 10 maart 2025

Terwijl de desolate doorweekte campo’s vol dolende galgo’s die na het jachtseizoen aan hun lot overgelaten zijn verzuipen en  de verblijvende galgos in de refuge de rangen moeten sluiten om de “nieuwe” dompelaars erbij te krijgen regent of beter giet het dag en nacht verder. Al dagen  staan hemelsluizen wagenwijd open net of er daarboven iemand, bij het zien van al die  ellende en verstikkende miserie die de mens aanricht ten koste van deze onschuldige nobele wezens, ook verdriet heeft. Ondanks alles gaat de tijd in deze onzekere wereld  vooruit en zijn we aan de vooravond van Dirks verjaardag die morgen 65 wordt... Heuglijk feit dat we gaan “vieren” met een etentje. Helaas komt er niks in huis van een etentje want het neervallende regengordijn is ook op Dirks heuglijke dag ondoorzichtig dus wordt het restaurant en de “dog sitter”afgebeld en vieren we zijn verjaardag met ons tweeën, allez met ons twaalven en proberen er het beste van te maken want ook voor onze meevierende honden is het slechte natte weer geen sinecure… Vooral Tito is op zijn drie poten heel bang om buiten te gaan en uit te glijden, ik trouwens ook...  De rest is ook al geen fan van nattigheid en heeft dus al eens een ongelukje. Alleen onze Barzois genieten volop en tot Dirks ergernis zoveel mogelijk van de gratis douches. We kunnen ze nauwelijks binnen houden, om nog maar te zwijgen van droogwrijven want van zodra ze de badhanddoek zien   zijn ze al terug buiten, zucht… Op zaterdag 15 maart begin ik om 9 uur ‘s morgens alle adoptanten te bellen om hen het uur te geven waarop ze volgende week zaterdag hun nieuwe huisgenoot mogen afhalen. Voor het overgrote deel heb ik iedereen aan de lijn, één daarvan die alles nog eens wil doornemen en achteraf nog het uur verandert, gedurende meer dan een halfuur. De  2 adoptanten die niet thuis gaven bellen gelukkig zelf terug voor een afspraak. Als kers op de taart belt meneer Denis dat hij Mazanares, de mooie zwarte heer die momenteel “Hond in de kijker” is, op volgende adoptie dag die in Juni zal zijn, wil adopteren, beter nieuws dan dit kan niet!!!

Hoe dan ook  de tijd begint te dringen voor de adopties en onze afreis want aanstaande zondag vertrekken we op 16 maart samen naar België en twee dagen later vertrekt Dirk op dinsdag 18 maart  met co-driver Dirk Buffalo terug naar Spanje waar ze donderdag vertrekken met de uitverkorenen. Twee kandidaat-adoptanten hebben net voor en net na het huisbezoek de “uitverkorene “afgezegd maar aangezien ze op ons transportdocumenten staan moeten ze mee, zo niet kunnen ze nooit meer mee naar België reizen en dat zou verschrikkelijk zijn voor de dieren. De ene pseudo-kandidaten omdat ze zich net voor de  afreis bedacht hebben en dus zonder schroom Signorita van 1 jaar oud afzeggen, de anderen omdat ze ondanks het feit dat ze de uitverkorene asap wilden adopteren, in extremis beslissen om een paar maanden te wachten en zodoende Robin op zijn honger laten zitten. Dit ondanks het feit dat ze goed weten dat de honden eenmaal ze op onze officiële  reisdocumenten staan aan boord zullen zijn voor de lange reis. Zo niet kunnen ze nooit meer naar België reizen dat heb ik al tientallen keren aan mensen uitgelegd en blijkbaar zonder resultaat... Want geen mededogen of schuldgevoelens over hun beslissing. Hoe dan ook op de adoptie dag zullen Signorita en Robin al hun medereizigers zien vertrekken en zij zullen achterblijven. Gelukkig hebben we Christel van HRC die de pijn zal verzachten. Hoe dan ook ik vind het onaanvaardbaar dat mensen zo lichtzinnig omgaan met een adoptie vooral omdat ze de  voorgeschiedenis kennen van de honden, het is geen speelgoed dat je eerst neemt en dan terugzet in de etalage. Als ik de regioverantwoordelijke een onnodig  huisbezoek bespaar omdat ik geen vertrouwen heb in de kandidaten word ik verweten voor de grootste teef die rondloopt tussen de honden en moet GINB op hen niet meer rekenen… Net of ze nog in aanmerking zouden komen voor adoptie, zucht… Van grote klasse gesproken...

Vrijdag 21 maart 2025

Nadat Dirk en ik vorige zondag samen het vliegtuig naar België namen en hij op dinsdag samen met Dirk Buffalo terug vertrok naar Spanje was ik drie dagen alleen en werd ik na hun afreis met de honden op donderdag 20 maart tot hun aankomst in HRC, waar het ontvangstteam Martine, Nensie, Kevin & Ronny hen 20 uur later  met hun reizigers opwachtten, op de hoogte gehouden van het verloop van de reis én de aankomst. Trouwens ik niet alleen want zoals altijd volgden vele adoptanten hen op FB. Een klein uur na de aankomst was Dirk thuis en ging niet naar bed voor de camionette uitgeladen was, zucht. Eens ik hem kunnen overtuigen had om een paar uur te slapen lag hij nog een halfuur te vertellen over de verwenste, verdoemde omleidingen in Parijs waar ze telkens mee te worstelen hadden en die hen door het centrum en langs de Eifeltoren By Night stuurden voor ze terug op de goede baan zaten. Toen hij zijn frustraties kwijt was en hij eindelijk in slaap viel was het om een paar uurtjes later weer te vertrekken naar HRC. Kort na de middag was hij thuis en moesten we boodschappen doen om eten in huis te hebben. Wat de sandwiches voor de medewerkers op de adoptie dag van morgen betrof moesten we ons geen zorgen maken daar ontfermde Natascha zich over, al een geluk dat we ons daar niks moesten van aantrekken. In de namiddag kon Dirk het niet laten om  aan de voorbereidingen te beginnen die gepaard gingen met het versturen van het nieuwe GINB-magazine waarvan ik hoopte dat het veel succes zou hebben bij de leden want het was de honderdste uitgave en een speciale  editie… Ik was echt nieuwsgierig wat de adoptanten en medewerkers er zouden van vinden. Ik had het trouwens zelf nog niet eens gezien en moest nog wachten tot maandag, dan mochten we ze afhalen bij de drukker. Werk verzekerd voor volgende week en niet alleen met de magazines zou blijken…

Zaterdag 22 maart 2025

Het was nog geen 9 uur als we vertrokken naar de adoptie dag. Het zou er één worden om in te kaderen. Het weer was goed, Peter onze fotograaf was er, alle medewerkers waren present en zoals gezegd moesten we zelf geen sandwiches klaarmaken, zucht…  Voor de “after party” had de rest van ons gezelschap gezorgd voor taart en versnaperingen omdat een paar medewerkers  hun verjaardagen hadden gefusioneerd dus alles was oké... Alleen waren de eerste 5 adoptanten te vroeg op hun afspraak en de rest op tijd wat betekende dat we met een gat van meer dan 20 minuten zaten tot de volgenden zich aandienden. Veel onder hen waren opnieuw “oudgedienden”, adoptanten die ik jaren kende. Ze kwamen hun zoveelste galgo afhalen en bedachten mij ondertussen met attenties en cadeaus waaronder  een reuze cognacglas met wel 5 kg pralines voor de medewerkers, en een cake, foto’s, bloemen enz...  Enfin ik werd rot verwend en het voelde zoals altijd zo heerlijk vertrouwd aan als adoptanten hun tweede, derde of vierde en soms … galgo kwamen afhalen. Voor de mensen die hun eerste hondje afhaalden en alles nieuw was waren ze net als voor ons een bron van vertrouwen, een aanspreekpunt en nog zoveel meer en ik kon ze niet genoeg bedanken voor hun hulp en steun en vertrouwen. Toen alles achter de rug was en alle adoptanten met hun nieuwe huisgenoot en één adoptante met twee dames ineens die de naam Thelma en Louise kregen, vertrokken waren was ik gelukkig en opgelucht dat alles goed verlopen was. Desondanks bleef er over een koppel “nieuwe”  Engelstalige adoptanten iets knagen. Ondanks mijn lang gesprek na de aanvraag, een goedgekeurd huisbezoek en daarna nog ettelijke telefoontjes naar Spanje om mij om raad te vragen over de toekomstige huisgenoot zijn comfort en dat tot de dag voor de adoptie, kon het niet aan een “taalbarrière” liggen. “Nevertheless”, was er iets blijven hangen na de ontmoeting op de adoptie dag, was het hun aandacht of die van de bedeesde man. Ik kon er geen vinger opleggen maar ik was niet gerust. Hoe dan ook het zou wel aan mij liggen. Nu was het tijd voor de verschillende jarigen voor dewelke ik voor één keer geen happy birthday moest zingen, dat deden de “professionelen “Claire en Raymond die tijdens kerkelijke concerten de pannen van het dak zongen...

Maandag 24 maart 2025

Als ik gedacht had om de dag na de adoptie dag te niksen, niet dus. Het werd enveloppen vullen voor de lidmaatschappen, brieven plooien en zegels kleven en dat zou een paar dagen zo blijven.  Hoe dan ook ‘s anderendaags was het de grote dag en mochten we de speciale editie afhalen bij de drukker. Ik was net een klein kind dat naar de snoepwinkel mocht want financieel en praktisch was het niet niks geweest om zomaar een kleureneditie uit te geven maar dankzij Dirks harde werk en dankzij Yannick die mijn idee voor de cover omzette in realiteit mocht het resultaat er zijn. Voor we vertrokken naar Claire en Raymond die zoals altijd zouden zorgen dat magazines verstuurd werden wenste Ingeborg en de ploeg van Deriemacker ons nog eens proficiat met ons honderdste magazine waar ze uiteindelijk ook hun steentje aan bijgedragen hadden. Als ik alweer gedacht had dat het nu rustiger zou worden, neen dus want er moesten nog vele brieven gedrukt en geplooid en in enveloppen gestoken worden die daarna moesten “bezegeld” worden. Zucht, tot zover Casa De Pinte.

Drie dagen later werden onze drukke bezigheden verstoord door een bericht van Sabine en Nensie de regio’s van Oost-Vlaanderen. Omdat ik het vertik van sms of … op mijn tel te ontvangen kwam het bericht zoals steeds bij Dirk binnen die mij zijn telefoon aanreikte en zei: lees dat eens. Aan zijn toon  wist ik direct waar ik aan toe was en inderdaad het waren de adoptanten van Piri die via telefoon al dagen de stenen uit de grond klaagden. Hij was niet rustig geweest had tegen de tafel aangelopen en tegen het venster gebotst en ‘s nachts geweend en dat nadat ze zoveel voor hem gekocht hadden en dat kon allemaal niet!! Tenslotte hadden ze hun “comfortable sleep” nodig en zo verder en zo voort. Mijn gevoel had me dus niet bedrogen maar desondanks schrok ik me een ongeluk. Hoe konden ze een dier dat amper een paar dagen geleden geadopteerd was letterlijk en figuurlijk zo in de kou zetten. Hoe ongevoelig kon je zijn. Arme Piri die een toonbeeld van charme en liefde en volgzaamheid was verdiende dat niet. Ik was voor de zoveelste keer héél kwaad en ontgoocheld en bleef niet bij de pakken zitten. Ik belde naar Christel van HRC en naar de regioverantwoordelijken Nensie en Sabine die diezelfde avond  Piri naar HRC brachten. Tot zover…

Zaterdag 29 maart 2025 

Na een drukke week vol kopzorgen en plak- en plooiwerk vertrokken we zaterdag 29 maart om 8 uur naar Balen om met de betrokken medewerkers de voorbereidingen voor de wandeling van de dag nadien te doen. Na anderhalf uur waren we na veel draaien en keren op onze bestemming en werden op de parking al begroet door Dirk Buffalo, de rest van het gezelschap was binnen bezig met hun ding. Martine en Claire met hun shops, Raymond met de bonnetjes, Inge en co de keuken, Yolanda en Kelly die in het aankleden van de tafels  veel tijd en werk hadden gestoken waren druk bezig hun warm&cosy shop op te zetten. Ik werd samen met grote Dirk en al wie tijd over had ingelijfd voor de tafeldekking terwijl Sonja ondertussen onder het alziend oog van Kevin de servetten waaiers maakte, een precisiewerkje. Rond 13:00u  zat het meeste werk erop en gingen we gewoontegetrouw aan tafel voor de lunch. Rond 15 uur namen we van iedereen afscheid en reden naar ons hotel  waar we ieder jaar overnachten tijdens de wandelingen in de Kempen. Eenmaal op de kamer  werd ik alweer geconfronteerd met mijn beperkingen en viel met een plof op het bed want ik had tot mijn grote ergernis nog een pijnlijkere rug dan gewoonlijk door gebogen te staan om de couverts te leggen en de servetten op tafel te zetten. Een werkje dat een kind kon doen maar ik niet meer. Mijn lichaam herinnerde me nochtans constant aan mijn limieten maar zoals altijd had ik die genegeerd en moest alweer de prijs voor mijn onbezonnenheid  betalen. Feit waar Dirk zoals gewoonlijk over doordraafde en er mij aan herinnerde dat ik geen 20  meer was...  Hoe dan ook ik kon alleen maar denken aan morgen en hopen dat het na een rustige nacht beter zou zijn. Die rustige nacht konden we alvast vergeten. Het dekbed was té zwaar, het was té warm op de kamer, Dirk zat té recht in bed wegens maagzuur en snurkte. Het vervelendste van alles was dat ik geen kant op kon van de ongemakken en tot ongenoegen van mijn bedgenoot alweer constant rondliep en over van alles en nog wat piekerde.  Over morgen en over gisteren enz. en ook over het feit dat op een paar uitzonderingen na niemand gereageerd had op het mij zo nauw aan het hart liggende 100ste GINB-magazine in kleuren... 

Zondag 30 maart 2025

Om Dirk voor te zijn stond ik na een korte lastige nacht al om 7:00 uur in de badkamer om rustig mijn toilet te kunnen maken en mijn oorlogskleuren aan te brengen. Een illusie want ondanks het feit dat hij nog in bed lag stond hij 10 minuten later tot mijn frustratie “comme d’habitude”ook in de badkamer (iets wat vele dames misschien zullen herkennen). Hij  moest naar het toilet en daarna douchen en daarna naar beneden met onze bagage etc. Zodus verhuisde ik terug naar de kamer en bracht mijn oorlogskleuren met een vergrootspiegel aan voor het venster staande en maakte dan mijn koffertje klaar…Het was 9:30 uur toen Dirk me in de camionette hees en we naar de zaal in Balen vertrokken, ik was onpasselijk van de pijn en brak mijn hoofd over de komende dag. Ik moest paraat zijn zo niet … tja wat dan. Toen we de parking opreden waren er al heel wat adoptanten. Vroege vogels die met hun hond rondliepen omdat de zaal nog niet open was. Ook adoptant van het eerste uur meneer Willy Naessens uit het verre Wallonië, wiens echtgenote ik op de laatste wandeling nog gesproken had over haar ziekte en ondertussen overleed, was er met zijn kleindochters iets wat me héél veel plezier deed. Kort daarna gingen de deuren open en stroomden de mensen binnen. Zoals altijd werd er in de keuken door Inge, Jordy en Kevin hard gewerkt en ondanks een paar afwezigen door Nancy Q, Nancy, Ann, Inge … vlot bediend. Zowel de tafelbediening als de bediening aan de “Foodcar” en niet te vergeten de bar waren lovenswaardig, alleen ik moest forfait geven en de mayonaise bediening uit handen geven. Ik zat tegen wil en dank in de bijkeuken op mijn stoel mottig en onpasselijk  te wezen en kon mij wegens overmacht maar van tijd tot tijd eens in de zaal laten zien. Feit waarvoor ik me bij alle deelnemers uitdrukkelijk wil excuseren en hopen dat jullie mijn excuses aanvaarden. Tot zover...Verder verliep de wandeling aangenaam, was de tombola een succes en was de dame die mijn schilderijtje won er heel blij mee en stuurde me daarna een foto door waarvoor dank. Omdat iedereen medelijden had mochten we vroeger vertrekken naar het verre De Pinte terwijl de medewerkers zich bekommerden om de opkuis. Als dat geen teamwork is weet ik het ook niet…

Zondag 6 april 2025

Na een korte week die opging in verplichtingen en een obligaat bezoek aan de dokter die  mij   medicatie wou voorschrijven waar ik beleefd voor bedankte vertrokken we zondag om 4:45uur in De Pinte richting autoweg waar we 10 minuten later constateerden dat er veel auto’s met aanhangwagen en caravans met een Hollandse nummerplaat ons gezelschap hielden en Dirk voorbarig dacht dat het Paasweekend was!! Gelukkig niet, dat was een week later of twee weken??? Hoe dan ook er waren precies al vroege vakantiegangers op de baan, zucht…In het drukke Rijsel zonk de moed in mijn schoenen en was ik zenuwachtig en ongerust dat het de ganse weg zo zou zijn wat dan weer resulteerde in het feit dat mijn spannend “rug korset ”mij al begon te irriteren. Eens door de stad kozen de meeste co-weggebruikers een andere richting en reden we in de totale duisternis rustig richting aire St. Leger waar er koffie, croissants en chocoladekoeken op ons wachtten. Het vooruitzicht alleen deed me mijn korset vergeten. In “onze” aire was het drukker dan anders, de tafel waar we gewoonlijk aanzaten was bezet door een bekvechtend koppel Afrikanen, aan de tafel daarnaast lagen 2 motards van ondefinieerbare origine te knikkebollen en er waren een paar luidruchtige Nederlanders. En dat in onze normaal zo rustige aire … Niettegenstaande smaakte de koffie en de koeken en toen we terug de weg opgingen was het voor meer dan duizend km met als enige onderbreking  de eerste en de tweede pitstop en daarna  Biarritz waar Dirk een  hotel gevonden had waar de camionette kon parkeren…Onze eerste uitdaging was de ring van Parijs die we om 8:00 uur opreden maar het viel boven alle verwachting mee want we deden er amper een uur over om de stad te doorkruisen voor we een halfuur later rond 9:30 uur de “direct” naar Bordeaux opreden en 7 uur later in Biarritz de autoweg verlieten en naar ons hotel op zoek gingen. Nadat we het uitgestorven  voorstadje van Biarritz doorkruist hadden daalden we af naar de Atlantische oceaan die voor ons lag te glinsteren in de diepte. Ons hotel mèt parking dat aan het aanpalend strand lag was misschien ooit “the place to be “geweest voor de betere klasse maar na vele, vele jaren was het opgeleefd en verweerd door de nabije Oceaan die duchtig aan het houtwerk gesabbeld had, vergane glorie waar het oplapwerk niets kon aan veranderen …Maar we konden iets eten om 19 uur vertelde de receptioniste en we konden slapen. Weliswaar in een muffe piepkleine kamer die een terras met zeezicht had en zicht op het strand dat aan de tuin grensde. Er stond een hard bed zonder vering en vochtige lakens in de kamer en er was een smal deurtje dat toegang gaf tot een piepklein eenpersoons badkamertje. Hoe dan ook als we onze kamer uitkwamen zag Dirk zijn camionette staan en dat was toch het allerbelangrijkste niet …

Maandag 7 april 2025 

Na een woelige nacht op een matras waarop ik altijd naar de kant schoof en tot ongenoegen van Dirk meer rondliep dan ik in bed lag, vertrokken we na een summier ontbijt richting Spaanse grens. Na een tussenstop in aire Bidart donderden we een kwartier later in gezelschap van massa’s  camions en mensen die zich naar hun werk repten de gevaarlijke afzink naar de Spaanse grens af, lieten een paar minuten later Frankrijk achter ons en begonnen aan de laatste 500 km. Het was maandag dus waren we niet alleen op de autoweg integendeel, er was veel zwaar en ander verkeer dat zoals gewoonlijk over de gevaarlijk  stijgende, dalende en slingerende wegen vol haarspeldbochten raceten. Ik haatte het maar wat baatte het, ik stond ervoor en moest er voor de zoveelste keer door. Ergens onderweg in Baskenland zag ik langs de weg een spandoek met “Help Trump..” Dirk zei dat de man niet goed bij zijn hoofd was want regelmatig zagen we dat hij van alles en nog wat etaleerde op zijn land om te shockeren tot zelfs een soort voodoo toestanden met rare teksten. Omdat we ondanks het drukke verkeer goed opschoten reden we voorbij onze vaste aire die ik sinds het begin der GINB-tijden de “Far West”noem omdat het landschap en de gieren op de rotsen mij er deden aan denken. Hoe dan ook tegen mijn zin want ik hechtte en hecht zwaar aan traditie en gewoontes. We reden dus een eind verder om onze sandwich op te eten in een andere aire waar Dirk me verraste met een heerlijke deugddoende beker verse koffie die er geschonken werd. Een warm godendrankje dat me veel milder stemde want dat kon tellen als compensatie voor mijn geliefde Far West. Wie weet...De trend zette zich door, we bleven goed vooruitgaan en reden rond 15:00 uur de drukke hete ring van Madrid op waar we tot Dirks frustratie ongeveer een uur vaststonden. Tijd genoeg om zijn gal uit te spuwen over de Spaanse chauffeurs die naar goede gewoonte constant veranderden van rijvak.  Een uur later reden we de Avenida de Madrid in en gaven mekaar naar goede gewoonte een “High Five”, we hadden het verdiend. Voor mij was het hoog tijd dat we in Casa Belgica waren want ik was meer dan doodop. Gelukkig hadden we  nog 11 dagen om alles klaar te maken voor de komst van Marianne die op 18 april samen met assistent Dirk Buffalo een 30 à 40-tal teefjes kwam steriliseren, dus tijd genoeg. Enfin dat dachten we toen. Al goed dat we toen nog niet wisten dat het van die 11 dagen 8 dagen zou stortregenen en waaien en er hagelstenen zouden vallen als eieren zo groot die er zouden toe bijdragen dat het zou binnen regenen in de kliniek!! Enz…, enz…, maar dat is voor later, als Marianne en Dirk B terug vertrokken zijn.