Spanje update 10 juli 2025

Donderdag 10 juli 2025

Zoals beloofd zou ik jullie op de hoogte houden van de gebeurtenissen dus... 

Gisteren zijn we vertrokken naar Talavera met de twee zwarte galgo’s, waarvan het jonge teefje met het “gebroken “pootje uitgehongerd in Calypo ronddoolde en het doodsbange mannetje van ongekende leeftijd een vermorzelde voet had waar hij amper kon op lopen, het was niet om aan te zien. Beiden waren na de hel in de refuge beland. Zij was gevonden en hij was gedumpt door een beest van een eigenaar want er bestaan geen slechtere beesten dan de mens. Hoe dan ook we hadden om 9:00 uur een afspraak bij Dokter De Frutos en dus vertrokken we om 8:00 uur naar Talavera. Het meisje dat ik Joséphine ging noemen (in 2025 is het in Casa Belgica met de J want anders geraak ik er niet meer aan uit wie wanneer gekomen is…) was aandachtig en nieuwsgierig. Het getiranniseerd mannetje was in de verste hoek van de box weggekropen en durfde niet bewegen. Arme, arme sukkel zei ik tegen Dirk wat moet dat dier afgezien hebben. Het was precies 9:00 uur als we in Talavera aankwamen en Dirk 2 minuten later al geparkeerd stond op amper 100 meter van de kliniek. Een meevaller voor de honden. Ik ging alvast voorop naar de kliniek. Dirk volgde met Joséphine die ik overnam terwijl hij de reu ging halen. Ondertussen werden de inschrijvingsformulieren opgemaakt en moest ik zoals altijd de namen en veronderstelde leeftijd etc. van de honden vermelden. Altijd een penibele situatie die namen want in Spanje kennen ze alleen Spaanse namen, zucht… Dus om het gemakkelijker te maken schrijf ik ze altijd zelf op de documenten of op een spiekbriefje. Om haar uit de anonimiteit te halen noemde ik haar dus Joséphine om de arme drommel uit zijn ellende en miserie te halen gaf ik hem last minute de chique naam John-Jack wie weet misschien werd hij ooit een tweede Jack Sparrow…Van zodra we in Dr. De Frutos’ bureau zijn wordt Joséphine onderzocht en gaat daarna naar de RX. Als de volgende aan de beurt is krijgen we met moeite de doodsbange John-Jack van onder het bureau. Hij is niet voor niks bang. Na een uitgebreid onderzoek blijkt dat de zenuwen in zijn verminkte poot geraakt zijn, het bot hogerop in zijn been is zeer zwak en niet geschikt voor een prothese dus een prothese is uitgesloten.

Na een lang gesprek over de mogelijkheden om hem te helpen vraagt Dr. De Frutos mijn mening. Het is dezelfde mening als deze van de dokter. De enige manier om hem te redden en te sparen van eeuwige hevige pijnen is een totale amputatie, Dirk beaamde. Dus spreken we af om hem dinsdag binnen te brengen voor de ingreep…Ondertussen is Joséphine terug en blijkt dat haar pootje niet gebroken is maar door ondervoeding niet goed aan mekaar gegroeid is. Er is ruimte voor verbetering met goede voeding en rust maar haar pootje zal nooit meer volledig recht komen. Tot zover…Voor de rest zijn de bloedproeven van beiden goed. Als we terug naar huis rijden heb ik een kop vol zorgen. Totale amputatie voor de één, verbetering van een pootje dat nooit meer volledig recht zal zijn van de ander denk ik ongerust. Luidop zeg ik tegen Dirk die twee gaan nooit een thuis vinden, het zijn niet allemaal “ouders “zoals deze van de blinde Hannibal die dankzij de liefde en het geduld van zijn baasjes een vol en gelukkig leven lijdt. Veel “amateurs” zullen er niet zijn voor die twee vervolg ik bitter. De daaropvolgende minuten vervloek ik met een krop in mijn keel de galguero die de reu zo verminkt en geslagen heeft en geen eten gegeven heeft en hem gebruikt heeft om pups te verwekken en verwens ik dat addergebroed die het teefje uitgehongerd achtergelaten heeft in de straten van Calypo. Gelukkig dichtbij waardoor ze uiteindelijk bij ons terecht kwam. Als we aankomen in Casa Belgica wordt het zwarte teefje door onze honden gekeerd, gekeurd en aanvaard en loopt na een halfuur al binnen en buiten door het hondenluik…Voor John-Jack hebben we in de veranda en de binnentuin voor de kliniek eten, drinken en een zachte mand klaargezet. Als we zijn halsband uitdoen zien we pas hoe erg het met hem gesteld is. Als je hem benadert en wil aanraken kruipt hij weg in de haag, duwt zich zover hij kan van ons af en wendt zijn kop af om oogcontact te vermijden. Eten en drinken durft hij niet. Het moet verschrikkelijk afschuwelijk zijn wat ze dat dier aangedaan hebben. De beesten, psychopaten en machtswellustelingen die hem verminkt, geslagen, uitgehongerd en zoveel meer met hem gedaan hebben dat we niet weten maar wel kunnen aflezen van het ellendig hoopje hond dat ze achtergelaten hebben, moesten branden in de hel. Dat arme dier zijn leven moet een verschrikking geweest zijn. De prijs die hij ervoor moet betalen is de amputatie van zijn voorpoot. Na zijn operatie komt hij bij ons en zullen we proberen goedmaken wat hem aangedaan is. We zullen hem liefdevol verzorgen, leren lopen op 3 poten en er alles aan doen om hem terug vertrouwen te geven. Als we daarin slagen zal hij misschien terug de mooie galgo worden die hij ooit geweest is. We houden jullie verder op de hoogte. Bedankt om dit te lezen.

Genegen,

Mireille