Spanje update 02 mei 2025
Vrijdag 2 mei 2025
Een week nadat ze officieel geadopteerd werd was Clementine al een doorwinterde of liever doorregende huisgenoot en beste maatjes met al onze honden. Spijtig dat het na haar vreugdevolle adoptie dag begon te regenen en bleef regenen. Een drama voor zowel de honden als voor ons want de weergoden stortten met een ongeziene hevigheid overvolle zwembaden vergezeld van hevige wind, bliksem, donder en hagelstenen zo groot als eieren over Calypo heen. Al een geluk dat het min of meer droog gebleven was tijdens Marianne en Co hun verblijf dacht ik continu, stel je voor. Waar zouden we al die galgodames moeten gelogeerd hebben tijdens dergelijk “hondenweer”… Hoe dan ook het was goed afgelopen en het weer was ons goedgezind geweest. De dames die na hun vertrek nog altijd bij ons logeerden wisten het verschil wel tussen goed en slecht weer… Hun dagelijkse routine was danig overhoopgehaald want zoals alle galgo’s was regen niet hun ding. Het bleef dus bij eens buiten kijken of er nog nattigheid viel en dan vlug terug naar de volle eetkommen en het ligbed in de warme veranda, spelen was voor later. Het weer was niks vergeleken met wat ons te wachten stond. Op maandag 28 april viel de stroom plots om 11:30 uit!! Alles lag plat. Als we dachten dat het maar een kwartier zou duren, mis dus. Een paar uur later stond iedereen op straat niet wetende wat er gebeurde want er was nul communicatie. Geen telefoon, geen PC, geen elektriciteit en minder en minder waterdruk. We wachtten bang af maar toen de avond viel en het donker werd wisten we nog altijd niks en zaten samen met de honden nog altijd in het duister en zonder nieuws over de toestand waarin we ons bevonden. Erg verwarrend en griezelig om van de wereld afgesneden te zijn. Het enige licht dat we hadden was dat van de bliksem die aan de hemel het silhouet van de donkere wolken scherp aftekende.
Dirk ging in de kliniek de “mijnwerkerslampen “zoeken om op ons hoofd te zetten en te zien waar we liepen en stak in het donker alle kaarsen aan die we rijk waren. Ondertussen bleef hij maar foeteren over het gebeurde en veronderstellingen opperen. Ik dacht vooral aan de inhoud van de diepvriezers en dat terwijl miljoenen mensen ongewild en onschuldig blootgesteld waren aan oorlogsgeweld en buiten hun leven en familie niks meer hadden om zich zorgen over te maken. Het duurde nog tot 3:00 uur voor alle lampen en toestellen als bij toverslag plots terug aangingen en Casa Belgica in het licht baadde. We zouden het niet vlug vergeten die lange uren in het donker onwetend wat er aan de hand was. Uren waarin het woord cyberaanval en oorlog meer dan eens door ons hoofd spookte. Het nieuws uit België was ook niet rooskleurig Dirk B was ziek en had buikgriep, Marianne was terug druk aan het werk en plande een weekend in Wenen met vrienden. Met ons gasten konden we niks plannen zelfs met moeite boodschappen doen. Tot overmaat van ramp viel Marie-Carmen voor onze poort ook nog eens in panne met haar oude camionette toen ze haar in achteruit wou zetten. Niet verwonderlijk als je zag aan welke snelheid ze met het autootje door de diepe plassen en kuilen vol modder naar de refuge vlamde. Dirk belde naar de dorpsgaragist die de auto kwam depanneren en niet wist te vertellen wanneer en of de “refuge express” nog kon gemaakt worden. Zodus bracht Dirk haar naar huis en reed daarna met de jeep naar de refuge. Voor de daaropvolgende dagen had ze gelukkig nog de bejaarde Opel die een oude dame ons ooit nagelaten had en nu meer dan 25 jaar oud was. Bij de gedachte dat Marie-C met de arme senior Opel naar de refuge zou racen hield ik mijn hart vast want daarna waren de auto’s op. Er was niks meer op 4 wielen dat de oude Opel zijn plaats kon innemen… Op 6 mei kwam ze ons met de Opel een stokoud leeggezogen en gebroken teefje brengen die door een galguero achtergelaten was. Het was de refuge of het killingstation. Het werd Casa Belgica en na een telefoontje naar Marianne zou haar forever en enige thuis ooit zich in België bevinden, meer bepaald in Kain
Zondag 11 mei 2025
De afgelopen week is het weer wispelturig gebleven en momenteel worden we nog altijd bedacht met plensbuien en tussendoor een glimp van de zon die asap verduisterd wordt door dreigende, donkere wolken die resulteren in stortbuien, en dat terwijl er in België al gesproken wordt over watersnood. Allemaal klachten die in het niets verzinken bij wat de slachtoffers van overjarige gewetenloze despoten die naast hun schoenen lopen moeten doorstaan denk ik dan. Ondertussen is Marie-Carmens camionette nog altijd niet hersteld dus kregen we donderdag voormiddag de vraag of Dirk 4 net binnengekomen, verhakkelde en uitgehongerde slachtoffers van het afgelopen jachtseizoen kon afhalen in de refuge en naar de lokale dierenarts brengen om te castreren. Toen hij terug was vertelde hij dat de stumperds overal gekwetst en graatmager waren en voegde eraan toe wat een verschrikkelijke sukkelaars ze waren. ‘s Namiddags moest hij ze terug ophalen bij de dierenarts en naar de refuge brengen. Toen hij terugkwam was hij nog meer onder de indruk van de arme honden hun conditie en herhaalde meermaals wat een grote sukkels het waren maar bespaarde mij voorlopig de details waarvan hij wist dat ik er toch zou op aandringen om ze te weten. Hoe dan ook ik kon alleen maar diep medelijden hebben met de arme mannetjes en mij afvragen wanneer ze ooit op de site ter adoptie zouden aangeboden worden, als ze het al ooit zover zouden brengen. Vroeger dacht ik altijd aan hoeveel we er al gered hadden en nu kan ik alleen nog denken aan deze die we niet konden redden. Een zware last om dragen die steeds zwaarder wordt. Vooral nu de mentaliteit onder de mensen zo veranderd is en er nog weinig plaats is voor dierenleed en mededogen. Maar ik moet vooruit, we moeten allemaal samen vooruit al is dat soms moeilijk uit te leggen aan galgo’s die al de helft van hun leven in de refuge zitten en maar niet gekozen worden en moeilijk uit te leggen aan al die betwetende buitenstaanders die denken dat ons werk niets inhoudt. Hoe dan ook momenteel moet ik me concentreren op het bezoek van Sabine en Nensie de regio’s van Oost/Vl die volgende week op bezoek komen omdat ik erop sta dat alle regio’s zien waarvoor ze zich inzetten. Ongetwijfeld zullen ze net zoals dezen die hun voorgegaan zijn grote ogen trekken als ze met de rauwe realiteit geconfronteerd worden…
Dinsdag 20 mei 2025
De afgelopen week zijn we eindelijk gespaard gebleven van wispelturige weergoden die plaats geruimd hebben voor lentefeeën die de temperatuur de laatste dagen opdreven tot 35 graden in de zon. Het was voor iedereen aanpassen vooral voor de honden, meer nog voor de Barzoi’s die hun pelsmantels niet konden uittrekken en verkoeling zochten in de schaduw. Hoe dan ook het bezoek van regioverantwoordelijken Sabine en Nensie, die samen met galgo’s Patty en Albus de reis in omgekeerde richting maakten die hun galgo’s ooit gemaakt hadden met de GINB-camionette, kwam dichterbij. Omdat we zelf nieuwsgierig waren hoe ze de reis met hun “mobile home” ervaarden hielden ze ons van hun “sightseeing” tocht door Frankrijk en Spanje op weg naar Casa Belgica op de hoogte dus wisten we precies wanneer we hen konden verwachten. Niettemin werd hun aankomst op donderdag 22 mei er eentje om nooit meer te vergeten want toen Dirk onder het alziend oog van Nensie, haar vriendin Sabine de afhellende inrit van Casa Belgica inloodste om zo dicht mogelijk achter de camionette te parkeren bleek de poort ondanks het zo dicht mogelijk staan, niet dicht te kunnen … Zodus moest Sabine achteruit, terug de helling op. Geen sinecure want iedere keer dat ze aanzette was ze danig bang om tegen onze camionette te bollen en trok de handrem hard op, zo hard dat hij uiteindelijk blokkeerde en ze noch achteruit noch vooruit kon!! Daar stonden we dan tot ieders ontsteltenis. Van een entree gesproken zei Dirk en dat allemaal onder het opgewonden en loeiend geblaf van onze honden die brandden van nieuwsgierigheid naar de nieuwe gasten. Er werd besloten om Touring Assistentie te contacteren want de lokale garagist was nog aan zijn siësta bezig en Marie-Carmen die gecontacteerd was kon hem niet bereiken enz…
Uiteindelijk drong ik aan om binnen te komen alvorens de honden door het lint gingen en sloten we de poort maar half tot groot hartzeer van Dirk. Na een paar pogingen had Nensie “Touring Assist” aan de lijn en werd afgesproken dat een lokale dealer asap poolshoogte zou komen nemen. In stilte dacht ik “asap” op zijn Spaans maar hield mijn gedachten voor mij. Om de tijd draaglijk te maken begonnen we aan de “rondleiding” van Casa Belgica. We startten met de kliniek en uiteraard bleven de gasten daarna “plakken” bij de galgo’s die na Mariannes doortocht nog altijd in de tuin “herstelden” en dat zogezegd herstel zouden verderzetten in België want noch Dirk noch ik konden het over ons hart krijgen om ze terug te sturen. Terwijl Sabine, Nensie en de galgodames zich verloren in de wederzijdse liefkozingen was Dirk verdwenen. Ik kon vermoeden waarheen. Mijn vermoeden werd bevestigd toen hij een kwartier later triomfantelijk naar de regiodames riep dat hij hun mobile home gemaakt had. Hoogstwaarschijnlijk hoorden ze onze gezamenlijke zucht van opluchting tot ver buiten Casa Belgica. Het heuglijke nieuws werd direct in daden omgezet. Dirk reed hun mobile home buiten, zette de camionette op straat en reed hun huis op wielen terug binnen. Daarna konden de geduldige Albus en Patti die alles stoïcijns kalm ondergaan hadden hun pootjes strekken en kennis maken met onze uitgelaten bende die hen bijna onder de voeten liep van enthousiasme. Ondertussen gingen we met onze gasten aan tafel zitten voor een verdiend glaasje bubbels om te bekomen van de emoties en de goede afloop van het penibel avontuur (met dank aan Dirk…)
De dag nadien was het op vrijdag 23 mei ook een dag om niet te vergeten want na een rustige nacht in de mobile home, een wandeling met de honden, een aangenaam ontbijt en ‘s middags een ”krachtige” lunch was het voor Sabine en Nensie tijd voor het langverwachte en betrachte bezoek aan de refuge en haar vele bewoners. Ze vertrokken rond 15:00 uur en ik wist dat ze de krachtige lunch nodig zouden hebben tijdens hun bezoek. Net als ik wist dat hun wereld na het bezoek aan de honderden en honderden onschuldige slachtoffers van onnoemelijk menselijke wreedheden en uitbuiting nooit meer dezelfde zou zijn. Er waren er hen velen voorgegaan die het ervaren hadden en nooit meer konden vergeten. Een tweetal uur later waren ze terug, ze waren aangeslagen over hetgeen ze gezien hadden en ontroerd over de liefde die ze ervaren hadden van al die vergevingsgezinde galgo’s. Een feit waaraan de mens een voorbeeld kan nemen. ‘s Avonds, na het Grieks getinte souper was hun bezoek aan de refuge één van de steeds terugkerende onderwerpen, dat en het feit hoe de mentaliteit van veel mensen veranderd was tegenover het galgoleed en dierenleed in het algemeen. Zoals altijd werden er ook verhalen van vroeger verteld en gelachen want dat moest ook een plaats hebben, al was het om te herbronnen en verse energie op te doen. God mocht weten dat we die nodig hadden om vol te houden. Als het van de vele volgelingen van de Spaanse “galgocultuur”, de jacht en de galgueros zal afhangen gaan we nog lang moeten volhouden want dan gaan er nog massa’s galgo’s moeten gered worden. Dus…
Na een korte nacht, het laatste gezamenlijke ontbijt, het voorbereiden van hun mobile home, uren knuffelen met de honden achteraan en een laatste lunch vertrok ons bezoek zaterdag 24 mei na veel bedankingen en met veel stof tot nadenken richting Frankrijk. Het was goed dat ze het gezien hadden. Volgende maand zijn de regio’s van Brabant, Oost -Vl en de Kempen aan de beurt. Maar eerst de nakende adoptie dag en de “Pajottenwandeling”. Ondertussen worden er verder honden afgestaan wegens van alles en nog wat, scheidingen, zwangerschappen, enz. Alle vlaggen zijn goed om de lading te dekken uitgezonderd de waarheid. De vakantie is in zicht nietwaar…
