Spanje update oktober 2023

Terug naar de harde realiteit 

Na de adoptiedag en de vergadering bleven we noodgedwongen nog 2 weken in Belgie, niet alleen omdat ik niet tijdens week wil rijden door de massa's camions waar ik een hemelse schrik voor heb maar vooral omdat het GINB-magazine waarvoor ik de update moest afmaken door Dirk moest klaargestoomd worden voor de drukker en op zondag 24 september de eerste wandeling in Nalinnes plaatsvond. Daarenboven had ik  ook nog doktersafspraken op maandag 25 en 29 september, evenementen waar ik trouwens ook bang voor was. Na een drukke week was het magazine klaar voor de druk en vertrokken we de dag voor de wandeling naar Wallonië om kennis te maken met de zaal die Annie en Raymond Buekenhout na een lange zoektocht gevonden hadden. Na aankomst bleek vooral dat de zaal en de toiletten een grondige beurt nodig hadden. Dirk en Martine die er overnacht hadden in hun mobilhome en Annie Dusquenne die al lang droomde van een wandeling in haar regio en een Waals "decoratieteam” waren er om ons te verwelkomen en een weinig later Claire en Raymond ook met de volgeladen oude camionette die samen met haar bestuurder en passagier al een file achter de kiezen had. De zaal was groot, zéér groot en hoog erg hoog. Enfin ze was alles wat basketploegen en zaalvoetbalploegen en weet ik veel wat nog allemaal nodig hadden om in te sporten en dan zonder omzien moe naar huis te gaan. Dat betekende dat we niet van 0 maar ver onder nul moesten beginnen om ze aangekleed, netjes en uitnodigend te maken voor de wandeling. 

Een huzarenwerk zo bleek, gelukkig kregen we de hulp van het Waalse decoratieteam waarvan de dame alles voorbereid had en de echtgenoot héél hulpvaardig was. Ze hadden hun galgo bij die 5 jaar in de refuge verbleven had alvorens hij door hen geadopteerd was. Alhoewel hij al jaren geadopteerd was kon hij nog altijd zijn geluk niet op en huppelde vrolijk door de zaal om iedereen te begroeten, een plezier om naar te kijken. Een pluim op de hoed van adoptanten Nicole en Vincent. Na de grote kuis werden de tafels gezet voor de "shops ", 2 voor Yolanda die de dag nadien kwam met haar Warm & Cosy stand, 2 voor een Waalse adoptante die keramiek maakte en 3 tafels voor de GINB shop waar Claire en Martine direct onze collectie op uitstalden. De tombolatafel met als eerste prijs een TV maakte het af. Annie was gelukkig, keek toe en liep zichzelf voorbij van de stress. Tja wandelingen en zalen inrichten zijn geen cadeaus. ‘s Middags kon ik mij verzoenen met het resultaat, de tafels waren mooi gedekt en de zaal zag er uitnodigend uit dus nodigde ik iedereen uit voor de lunch die in het kleine zaaltje dat diende om de stoelen te stapelen genuttigd werd en er met ons gedekte tafel vol broodjes en toespijzen best gezellig uitzag. Kortom iedereen was tevreden, de stemming was opperbest en links en rechts werd er Vlaams/Frans gepraat en smakelijk gelachen met het resultaat ervan. Tijdens de lunch kwam de dame die ons wegwijs zou maken in de omgeving en vertrok samen met Dirk B om de pijltjes te plaatsen die moesten voorkomen dat iemand zou verdwalen in de bossen. Rond 16 uur vertrok iedereen en lieten we een onherkenbare gezellige zaal en propere toiletten achter…

Omdat we in het Van der Valk hotel in Charleroi geslapen hadden dachten we als eerste in Nalinnes te arriveren. Niet dus, grote Dirk was er al en natuurlijk Dirk B en Martine  die overnacht hadden in hun mobilhome. De sympathieke traiteur die Raymond Buekenhout in de streek gezocht en gevonden had was volop bezig. Inge en Jean beiden sinds vele jaren onze steun en toeverlaat in de keuken waren er en in de zaal waren Yolanda en de "keramiekdame" bezig hun stand op te zetten. Feit dat mijn gemoedsrust ten goede kwam. Een paar minuten later kwamen Annie en  team Nicole en Vincent ook aan gevolgd door  GINB-brigade Natascha, Nancy, Ann en Kevin en co die kort daarna aangevuld werden door de eerste deelnemers die dachten beter te vroeg dan te laat. Het was begonnen en het zou niet voor 18 uur stoppen. De eerste wandeling is altijd een gok maar aangezien de Waalse adoptanten al zolang aandrongen op een wandeling "bij hen" hadden we de gok gewaagd en zo te zien gewonnen. Het werd een prachtige dag met prachtig weer een goede sfeer en veel mensen die blij waren mij nog eens te zien. Het eten was heerlijk, de standen werden druk bezocht, de wandeling lang en héél mooi, iedereen was vol lof over de bediening, enfin er schoten superlatieven te kort om de geslaagde dag te beschrijven. Na afloop begonnen we moe maar tevreden aan het uitkleden en oppoetsen van de zaal die voor het eerst in haar bestaan Spic & Span achtergelaten werd. Na overleg werd er de week daarna besloten dat het voor herhaling vatbaar was en "bestelde " Raymond de zaal voor volgend jaar. Beslissing die regio Annie overgelukkig maakte.

Maandag werd ik verwacht door 3 dokters en alhoewel alle goede dingen verondersteld worden in drie te komen, niet dus. Derde keer goede keer faalde want bij de neuroloog kreeg ik ontnuchterend nieuws die zowel Dirk en vooral mezelf met een stapel zorgen opzadelde. Hoe dan ook  we konden er niks aan veranderen dus moesten we vooruit en maakten een nieuwe afspraak. Dinsdag gingen we de GINB-magazines afhalen bij Donaat De Riemaecker die al jaren ons drukwerk verzorgt en maakten van de gelegenheid gebruik om de zaal te bezoeken die we voor onze wandeling van volgend jaar geboekt hebben. Wandeling onder de vleugels van de regio's van O/Vl in de Vlaamse Ardennen  waar we jullie  asap van op de hoogte brengen. Een ding is zeker, de zaal en de omgeving zijn fantastisch. Hoe dan ook na de inspectie van de zaal moesten we de magazines naar Claire en Raymond brengen die al een eeuwigheid instaan om ze voor te bereiden voor verzending (etiketten, zegels plakken etc., een monnikenwerkje) en ze daarna naar de Mass post in Mariakerke brengen. Alhoewel het niet zo ver is van Nukerke tot Aalter deden we er door massale omleidingen op de grote wegen via diverse dorpspleinen anderhalf uur over om de boekjes af te leveren, niet bepaald gunstig voor Dirk zijn humeur. Vrijdag mocht hij de camionette afhalen die een week in de garage geweest was voor groot onderhoud en nazicht en goed bevonden was voor de dienst, zaterdag moest hij na een laatste bezoek aan onze honden, wiens vakantie in Hof Rosa Canina ten einde liep, de spuuglelijke huurauto terugbrengen nadat hij me thuis afgezet had. Als hij terug was sloeg de vertrekkoorts toe en was het inpakken en de camionette laden want morgen moesten we om 4 uur op en eerst onze honden ophalen voor we de autoweg voor een tiental uur op reden.

Maandag 9 oktober 2023

We zijn ondertussen een week thuis en in die week heb ik de tijd gehad om te bekomen van 2 dagen camionette en verschrikkelijk drukke wegen en dat gedurende 2 ellenlange dagen waar geen eind aan kwam. Twee dagen waarin de honden zich voorbeeldig en geduldig toonden en afgezien van de sanitaire stops en de uitjes op de gesloten ruimte van het hotel bijna de ganse rit sliepen. Naar het einde toe kreeg ik het moeilijk, ik vond geen enkele gemakkelijke positie meer en kon tot ongenoegen van de chauffeur niet meer stilzitten. De laatste loodjes wegen het zwaarst nietwaar. Hoe dan ook ondanks het tegenadvies van de neuroloog die mij voor de reis opbelde  ben er nog eens geraakt, maar ik moet bekennen dat ik een fractie van een seconde dacht dat het de laatste keer was, eenmaal achter de rug dacht ik er alweer anders over. Tot zover. Terwijl wij ons ritme terug opnamen en Dirk een paar honderd meter haag schoor en de tuin waar stenen los lagen klaar maakte voor de 6 pups die kwamen  zaten ze in België ook niet stil. Raymond Buekenhout was zijn "troepen" aan het verzamelen voor de kerstmarkt in Glabbeek, Yolanda ging met haar Warm en Cosy stand naar een hondenwijding waar ook verschillende adoptanten hun opwachting maakten en op 4 oktober "Wereld Dierendag" ging een delegatie van GINB met de regio's van Brabant Ann en Nancy voorop op bezoek in een bejaardentehuis. Terwijl ze overal ter wereld dierendag vieren schieten de jagers hier van ochtenddauw tot avondrood en zelfs ‘s nachts naar hartenlust op al wat beweegt en worden de eerste galgo's gedumpt. De rest begint aan zijn lijdensweg naar de dood, zijn dodentocht zeg maar. Voor het eerst in onze geschiedenis zit Las Nieves zo overvol dat er momenteel geen galgo's meer bij kunnen en op een wachtlijst moeten. De 250 teefjes en bijna 100 reuen die er nu nog zitten zijn allemaal gecastreerd en gesteriliseerd door Marianne en Anne en wachten dringend op adoptie. Helaas zijn de adoptie's na Corona teruggevallen, mensen willen meer op reis, gaan beiden  werken, willen van hun vrije tijd genieten, hebben geen interesse in  hondenwandelingen of hondenevenementen. Enkel de oude getrouwen en enkele nieuwelingen zijn nog enthousiast om met andere adoptanten te socialiseren en blijven komen. Wat met de galgo's zal u zeggen, vragen of denken. Wel, de galgo's die blijven op hun honger zitten en hun lijdensweg stopt nooit.

Donderdag 12 oktober,  zaterdag 14 oktober 2023

Vandaag "D day ", de 6 pups zijn aangekomen met Marie-Carmen en zijn op dit moment drukdoende om onze benen met hun scherpe nageltjes te voorzien van een handtekening...Tussendoor hebben ze ogen en poten te kort om spurtjes te trekken en hun nieuw "terrein", en speelgoed, en slaapplaatsen te ontdekken. Na hun moeilijke start zijn ze eindelijk waar ze moeten zijn. De twee "grootsten ", Hugues en Huguette, zijn al geadopteerd, de kleintjes die hun voorgeschiedenis delen met de "groten", hoogzwangere gedumpte piepjonge moeder die ‘s anderendaags beviel in de refuge en daar wachtten op onze terugkeer uit België om naar Casa belgica te komen. Eindelijk is het zover en kunnen ze bij ons naar hartenlust hun energie kwijt en stagelopen om zich voor te bereiden op hun nieuwe leven en eerste thuis ooit. Ze zullen hier ondergedompeld worden in liefde en aandacht en verzorging, hun vaccins krijgen, lekker eten en vooral veel spelen en slapen en zonnen als er zon is want de herfst heeft vergezeld van kilte en regen zijn intrede gedaan…

Als ze zaterdag een beetje geacclimatiseerd zijn gaat Dirk foto's nemen van Hermine,  Hannah, Hubert en Hercules. Ik kijk er niet echt naar uit om te assisteren want het is een werkje waar monnikengeduld voor vereist is. Dat en veel beginnen en herbeginnen want die mini-galgootjes zijn net palingen in je handen als het poseren betreft, als je denkt het hoofd vast te hebben blijkt het de staart te zijn enz.... Eerst een snoepje of daarna je weet het nooit, alleen dat er veel snoepjes gesnoept worden. Nadat ze twee dagen hebben kunnen spelen en zonnen is het zover en starten Dirk en ik met de fotosessie. Al wat ik verwacht heb en nog veel meer passeert de parade. Hoe dan ook na een uur van engelengeduld en improvisatie staan ze erop weliswaar al liggend want ze hadden blijkbaar afgesproken om hun poten niet te gebruiken, maar ze staan erop en mogen op de site. Dat betekent een druk weekend want eentje is al besproken en het huisbezoek is gebeurd en goedgekeurd dat betekent nog 3 te gaan…

Vrijdag 20 oktober 2023

Nadat het woensdagnacht hard begon te regenen bleef het de dag nadien nog verder hard regenen tot ’s nachts, een fenomeen waarvan we de dag nadien vernamen dat het meer dan 100 jaar geleden was dat in Madrid en omliggende zoveel regen gevallen was.

Hoe dan ook straks komen Marie-Carmen en een medewerkster van Narub (het hydrotherapie centrum waar we "klant" waren met Hector en anderen) met een jong teefje die ze gevonden heeft en vermoedelijk een gebroken poot achterpoot heeft. Zelf kan ze haar niet houden maar of wij zouden kunnen helpen…Gelukkig regent het niet meer maar in de plaats daarvan waait een ijskoude wind die voorlopig de donkere wolken uit mekaar geblazen heeft. Door de openingen schijnt een schuchtere waterzon die zo te zien haar inspanningen niet lang zal volhouden. Tegen de middag zijn de dames er met een klein fijn teefje die er zelf ook nog uitziet als een grote pup maar een lelijk verwrongen achterpootje heeft waar ze niet kan op steunen. Na veel over en weer gepraat met Marie-Carmen en de Spaanse therapeute die geen woord Engels spreekt maar voor ze vertrekt graag eens de pups wil zien, maken ze aanstalten om op te stappen terwijl de eerste druppels vallen. Dirk installeert ondertussen het teefje die ik Hélène gedoopt heb en ik ga binnen een mail naar Dr. De Frutos sturen voor een afspraak. Het is begonnen…  

Dinsdag 24 oktober 2023

Vandaag staan we om 8 uur klaar om te vertrekken naar Dr. De Frutos, niet enkel Hélène reist mee want gisterenavond heeft Marie-Carmen gebeld of er nog eentje meekon die een ernstig probleem aan haar achterpoot had, wat juist wist ze niet. Als ze aankomt met het teefje en Dirk haar optilt zegt hij cynisch "haar jas weegt meer dan zijzelf ". Als we vertrekken begint het te regenen nog voor we aan het einde van de straat zijn. Eens op de direct naar Talavera begint het te gieten en hevig te waaien. Terwijl Dirk de camionette tussen de talrijke automobilisten door laveert, die allemaal haast blijken te hebben om tijdig op hun werk te zijn, denk ik al aan de aankomst en het gebrek aan parkeerruimte in de buurt van de Kliniek. In die twee maanden dat we niet bij Dr. De Frutos geweest zijn zal het wel niet verbeterd zijn veronderstel ik misnoegd. Hoe dan ook de twee teefjes zijn stil en lijken zelfs van de rit te genieten, arme meisjes zo jong en zo verwaarloosd en getiranniseerd. Gelukkig zijn ze  bij ons "beland" en moeten ze voor het eerst in hun leven geen schrik hebben. Zoals beloofd heeft de dokter zijn ochtend voor ons "gereserveerd". Na het maken  van de RX-foto’s en onderzoeken zal hij meer dan zijn ochtend moeten reserveren want Hélènes oude breuk  moet dringend geopereerd worden en Hermione, in wiens pijnlijk ontstoken knie een kwaadaardige tumor blijkt te zitten die alleen door amputatie halt kan toegeroepen worden, moet ook héél dringend geholpen worden. We worden naar huis gestuurd met de boodschap dat we zullen verwittigd worden wanneer ze mogen afgehaald worden. Het is na 17 uur als we bericht krijgen dat alles goed verlopen is en we hen om 19:30 uur mogen afhalen. We rijden terug naar Talavera in de regen en na de voorschriften en  medicatierooster keren we voor de vierde maal in de regen terug en heeft de camionette wel 4X 78 km op de teller. Het is na 22 uur als ze in de kliniek geïnstalleerd zijn  en gegeten hebben en mèt muziek onder de warmtelamp kunnen dromen van een nieuw leven… Donderdag moeten ze beiden op "controle".

Donderdag 26 oktober 2023

Nadat ze gisteren na hun ingrijpende operaties van een nachtje weldoende rust genoten hadden waren Hélène en Hermione (die ondertussen de roepnaam Mimi gekregen had, lichtelijk verwarrend maar goed...) één en al enthousiasme en liepen over van liefde toen we ze gingen uitlaten. Zo te zien had de "Frutosmagic" gewerkt want ze huppelden gezwind achter ons aan en bedelden om aandacht. Heerlijk om zien en bijna ongelooflijk dat ze pas gisteren geopereerd waren. De ganse dag wisselden ze een deugddoend schoonheidsslaapje af met iets wat ze nooit gekend hadden, een lekker versterkend genereus kommetje eten. Daarna volgde een uitje op de patio van de kliniek en een gezonde sanitaire stop. Tot onze opluchting marcheerde alles naar behoren dus vertrokken we deze morgen vol goede moed voor de controle van de twee dames voor de vijfde maal in 2 dagen naar Talavera. Omdat we pas om 11 uur verwacht werden moest Dirk zijn dagelijkse ochtendritueel, grote kuis van de nachtelijke sanitaire activiteiten van de 6 pups, onze honden en die van de omliggende bomen die naar zijn goesting téveel bladeren verliezen, zucht…, niet uitstellen. Het enige nadeel van dat later vertrekken was dat we nog slechter aan een parkeerplaats zouden raken dacht ik eens we op de autoweg voortgestuwd werden door een wind met stormallures. Verkeerd gedacht want ondanks het feit dat er tot groot ongenoegen van Dirk in de straten en lanen naar de kliniek overal vrachtwagens dubbel geparkeerd stonden die de winkels kwamen bevoorraden, feit waardoor hij er met moeite de camionette kon tussenwringen, was er een goede ziel die ons in het doodlopend straatje aan de achterkant van de Frutoskliniek een parkeerplaats bezorgde door zijn auto te verplaatsen en tot tranen toe bewogen was toen hij Hélène en Hermione zag. Tot zover de reisperikelen. Hoe dan ook in de kliniek kwam dokter De Frutos tussen twee operaties door kijken naar zijn werk, ververste Mimi haar verband, controleerde  Hélène haar wonde, feliciteerde ons met de verzorging, schreef extra medicatie voor en was tevreden met het resultaat. Wij dus ook als er iets was zouden we bellen. Twintig minuten later waren de dames terug aan boord en vertrokken we alweer richting Calypo. Terwijl Dirk Talavera uitreed zei ik dat hij gerust het stuur mocht uit handen geven, de camionette zou wel alleen terugkeren naar Casa Belgica, ze kende de weg…