Spanje update november 2024 vervolg

Vrijdag 8 november 2024

Woensdagvoormiddag zijn de laatste dames terug naar de refuge vertrokken en mogen in de quarantaine verder uitrusten tot ze vertrekken. Alleen Martientje en haar gezelschapsdame Bonita bleven achter en tot ze vertrekken hebben ze de tuin en verwarmde veranda voor hen alleen. Nog een week en ze mogen komende donderdag samen met de andere uitverkorenen de reis naar het beloofde land maken. Alles verloopt perfect tot Marie-Carmen vrijdag belt dat ze een probleem heeft, zucht…Een kleine gedumpte Podenco die destijds binnenkwam met een gebroken poot  die blijkbaar “hersteld “was door een onbekwame chirurg heeft erge pijn en een gat in haar achterpoot waardoor de plaat te zien is. Mijn maag keert binnenstebuiten want Marianne is pas een paar dagen weg en ik vraag me af waarom ze het hondje niet aan haar laten zien heeft. Hoe dan ook ik vertrek zondagnamiddag met Dirk naar België. Hij blijft eenmaal slapen en keert de dag nadien, maandag, samen met Buffalo terug naar Spanje. Voor hij vertrekt belooft hij bij de apotheker medicatie te halen voor mijn hardnekkige “halloween” verkoudheid waardoor mijn stem nog altijd klinkt als die van een kettingrookster die 2 pakjes Gitanes per dag door haar strot jaagt... Met een dergelijke stem moet ik morgen alle adoptanten opbellen om hen een uur te geven voor de adoptiedag…Niet te verwonderen dat er sommigen zullen zijn die mij niet herkennen want normaal klinkt mijn stemgeluid als dat van een mussenjong dat pas uit het nest gevallen is. Wat ik vermoedde gebeurde ‘s anderendaags…Toen ik zaterdag mijn adoptanten opbelde waren er verscheidene die inderdaad niet direct mijn ongewoon stemgeluid herkenden en hoe meer ik er belde hoe heser ik werd en hoe meer ik klonk als een verstokte rookster op haar einde. Hoe dan ook ik zette door en iedereen kreeg een uur waarop hij of zij hun hondje mochten afhalen en dat was het belangrijkste.

Zondag 10 november 2024

‘s Middags vertrekken we met de voordeligste vlucht naar België waar we na een bommelige reis een auto huren en naar De Pinte rijden. Gelukkig is Carrefour open en kunnen we  wat eten inslaan voor deze avond en de komende dagen. Na een korte nacht gaat Dirk zoals beloofd wat siroopjes en keelpillen halen en vertrekt dan naar Hof Rosa Canina om Dirk B op te halen. Martine, zijn eega, blijft met de mobile home in HRC staan om hen donderdag samen met ontvangstteam Nensie, Sabine en Kevin te verwelkomen als ze ‘s nachts na een reis van 1700 km aankomen met de honden. Als ze geland zijn krijg ik een telefoontje dat ze op weg zijn naar Casa Belgica waar hen een paar omslachtige klusjes wachten voor ze terug naar België vertrekken. Later op de dag krijg ik een minder leuk telefoontje. Marie Carmen heeft de kleine Podenco afgezet met het woord “PROBLEM” en het ziet er inderdaad niet goed uit. Dirk weet zich geen raad want gezien de foto’s die ik doorgestuurd krijg is het uitgesloten om haar de lange reis te laten maken naar België. Het stopt niet want van Martine krijg ik telefoon dat een oude dame die dementeerd naar een home moet en het hondje dat eerder mee mocht mag uiteindelijk toch niet mee en wordt binnengebracht in HRC. Ik pieker me suf en vraag me af wat er nog komt. In de loop van de avond belt Dirk opnieuw dat hij niet weet wat hij met het hondje moet aanvangen. Ze is zo braaf en zo stil en heeft blijkbaar al een paar harten gestolen. Om 23:00 uur ga ik naar bed wetende dat het niet zal zijn om te slapen maar om te piekeren. En zo geschiedde.

Dinsdag 12 november 2024

Ik ontwaak zoals ik uiteindelijk in slaap gevallen ben om daarna 5 maal wakker te worden en te kijken hoe laat het was. De laatste keer dat ik kijk is het 7:30 uur en sta ik op om te kijken of er een mail binnengekomen is, niet dus. Vanuit Spanje is er in de voormiddag de boodschap dat Dirk nog altijd niet weet wat aan te vangen met de kleine wit-ros gespotte ruwharige dame met de grote oren en de amber ogen. Martine belt vanuit Rosa Canina dat   het teefje van de oude dame binnengebracht is door haar dochter. Terwijl de dag zich voortsleept beantwoord ik, met begrip van de luisteraars voor mijn schorre stem, zo goed en kwaad mogelijk mijn weinige oproepen. De enige die geen begrip toont als ik ze aan de lijn heb om haar de coördinaten van Hof Rosa Canina door te geven is Marianne. Ze schatert het uit als ze mij hoort brabbelen maar maakt het goed door te zeggen dat ze naar de adoptiedag komt!!! Hoe dan ook in de vooravond krijg ik plots een fenomenale, formidabele EPIPHANY!!! Ik bel direct naar Dirk dat ik een mail naar Dr. De Frutos ga sturen met alle info over de Podenco en de vraag of hij haar wil opereren omdat ik niet weet door wie of wanneer ze geopereerd is. Het bedrag van de ingreep doet er niet toe als het arme dier maar geholpen wordt. Ik ga eraan toevoegen dat mijn echtgenoot en co donderdag naar België vertrekt met de honden dus dat hij haar alleen nog morgen kan binnen brengen en we ze pas maandag terug kunnen afhalen. Naar Dirk stuur ik een extra mail dat hij ondertussen alle foto’s van de kleine Podenco haar pootje moet doorsturen naar de dokter. Na amper 10 minuten antwoordt Dr. De Frutos dat ze de dag nadien mag binnenkomen en dat het oké is als we ze maandagavond afhalen. Hij zal ze morgen al proberen opereren en ze mag tot maandag in de kliniek blijven om verzorgd te worden. Een pak van ons hart. Alleen hebben de Dirken morgen een extra reis van 160 km opzitten, oefening voor de dag nadien…

Donderdag 14 november 2024

Na 2 dagen pillen en siroopjes voel ik mij ondanks het slechte weer en de regen die tegen de de grote ramen klettert een ietsje beter. Vooral  het goede nieuws dat de kleine Podenco met succes geopereerd is geeft me wat zielerust en een beetje meer adem. Het enige nadeel is dat haar pootje moest gefixeerd worden met een ”extern frame ”omdat het bot waarop 2 platen boven mekaar gevezen waren volledig rot en ontstoken was. Zelfs na het afschrapen, reinigen en  toevoegen van kunstbot was het nog te zwak om een nieuwe plaat op te zetten. Dat betekent dat ze weken moet rondlopen met een extern frame die acuraat moet ontsmet worden waar de pinnen uit de huid komen, zucht. Als ik de foto’s bekijk die Dr. De Frutos meegestuurd heeft loopt mijn hart over van medelijden. Arm kleintje wat moet ze afgezien hebben. Hoe dan ook vanaf nu zal er goed voor haar gezorgd worden zoveel is zeker. Gedurende de dag krijg ik de obligate telefoontjes van de chauffeurs, van Martine en bezoek van mijn bezorgde bovenbuurvrouw van 85, Liliane, die nogmaals vertelt over de inbraak in haar appartement toen ze bij haar zoon in Mallorca op bezoek was. Ondanks het feit dat we op dat moment thuis waren en Liliane net boven ons woont hadden we niks gehoord. Het werd diezelfde dag “ontdekt” door haar zoon die de planten kwam verzorgen en er de politie bij haalde. Niemand had iets gehoord, griezelig als je bedenkt dat we in “Centre” De Pinte wonen en nog wel in de winkelstraat waar ook het gemeentehuis en de politie gevestigd is. Dirk kennende ontboot hij per direct een beveiligingsfirma en ‘s anderendaags kwam Verisure de camera’s ophangen. Dus de respectievelijke dieven zijn verwittigd. Het is en blijft hoe dan ook angstaanjagend. Om 23:00 uur bel ik een laatste maal naar de chauffeurs die met hun kostbare vracht het pikdonkere Frankrijk doorkruisen en vraag Dirk hoe het gaat want de dag ervoor heeft hij een soort gezichtsverlamming gekregen die begon met een rechter waterend oog en resulteerde in een verlamming van de rechterkant van zijn mond.

Vrijdag 15 november 2024

Vier uur later gaat de deur open en zeult Dirk de bagage de gang in. Tien minuten later glijdt hij tussen de lakens en begint een paar minuten te vertellen over de reis, de aankomst en tenslotte zijn conditie die hij een paar keer demonstreert door mij aan te kijken met een rechteroog dat niet sluit en scheef naar mij te lachen. Daarna zinkt hij gelukkig in een diepe slaap. Omdat we er onze camionette niet kwijtraken vertrekken we 5 uur later met de buurvrouw haar autootje naar de dokter om onze griepspuit en raad voor Dirk zijn probleem. Het blijkt iets te maken te hebben met een ontsteking van een zenuw die de rechterkant van het aangezicht “bedient”. De aandoening heet Bell Palsy, nooit van gehoord, maar in de meeste gevallen vraagt het tijd om zich te herstellen. Hij krijgt Cortisone voorgeschreven en de dringende raad om asap een oor-, neus- en keelarts te consulteren want de dokter is er niet gerust in. Makkelijker gezegd dan gedaan want morgen is het adoptiedag en zondag vertrekken we om 5 uur terug naar Spanje. Nadat hij zijn medicatie opgehaald heeft zet hij me thuis af en vertrekt naar HRC om de camionette te gaan kuisen en samen met Dirk B  voorbereidingen te treffen voor de adoptie dag van morgen. Het is na 14:00 uur als hij terug thuis is en doodop achter zijn pc gaat zitten om zijn mails van de afgelopen 2 dagen te beantwoorden. Na een uur hou ik het voor bekeken en verplicht hem om een paar uur te rusten. Om 20:00 uur gaan we met een veggie lasagne aan tafel  houden het daarna tot 22:00u uit voor TV en gaan dan slapen, morgen zal er vlug genoeg zijn…

Zaterdag 16 november 2024

Om 7 uur sta ik op om mijn oorlogskleuren aan te brengen. Delicaat werkje omdat het regelmatig onderbroken wordt door hevige niesbuien. Hoe dan ook het resultaat lijdt er niet onder en om 8:30u zijn we klaar om te vertrekken. Terwijl we naar HRC rijden bedenk ik dat we morgen om dit uur hoogstwaarschijnlijk over de ring van Parijs hobbelen. Als we aankomen in Hof Rosa Canina gonst het al van de bedrijvigheid en is het tijd voor gelukwensen want Yolanda is vandaag jarig. Voor we beginnen nemen we naar goede gewoonte met de medewerkers een versterkend ontbijt daarna zijn we er klaar voor. Na de zoveelste adoptant en bijhorende attentievolle geschenkjes doet Marianne Phillipo samen met een vriendin haar typische overrompelende “intrede” in ons ontvangstbureau, ik ben er oprecht gelukkig mee en ik niet alleen want het is heel lang geleden dat ze nog op een adoptie dag geweest is. Eens de laatste adoptanten, die collega’s zijn van regioverantwoordelijke Nensie, onze Icarus afgehaald hebben en de foto genomen is wordt alles in gereedheid gebracht voor een geïmproviseerd verjaardagsfeest. De jarige Yolanda heeft allerhande versnaperingen meegebracht, Annie die ook jarig geweest is heeft Italiaanse gebakjes mee enzv. Dat betekent één ding nl. dat er moet gezongen worden, hees of niet. Na  hommage gebracht te hebben aan de jarigen zet ik Marianne in de bloemetjes en vraag een applaus voor haar 20-jarige toewijding aan GINB en de honderden en honderden sterilisaties die ze gedaan heeft. Als waardering krijgt ze van iedereen een minuutlange staande ovatie. Na de alweer succesvolle adoptie dag en het daaropvolgend mini-verjaardagsfeest neemt iedereen afscheid van elkaar. Kevin neemt Bonita mee die, samen met haar vriendin Martientje die nu richting Kain vertrekt, naar België mocht komen en nu wacht op een adoptiefamilie. Wij vertrekken richting De Pinte waar de koffers op mij wachten, zucht. Een ding blijft door mijn hoofd spelen als we naar huis rijden en dat is dat de dochter van de dementerende dame die het hondje binnenbracht in HRC vandaag belde naar  regioverantwoordelijke Martine dat ze zoveel spijt had. Of ze er terug mocht omkomen. Uiteraard gaf ik mijn fiat want het was mooi om zien hoe gelukkig beiden waren.

Zondag 17 november 2024 

Zoals ik gisteren dacht rijden we dus vandaag rond 8:00 uur de ring van Parijs op. We zijn om 4:00 opgestaan, een klein uur later in De Pinte de autoweg opgereden en anderhalf uur later gestopt in Aire st. Léger voor ons traditioneel ontbijt. Na onze chocolade koek, croissant en koffie pers ik in het toilet mijn pijnlijke en vermoeide rug in het 5 kg wegend, knellend ongemakkelijk steunkorset dat mij soelaas moet geven. Een piepklein halfuurtje later klimmen we weer aan boord  en vertrekken richting Parijs. Naarmate het daglicht de duisternis doordringt vervijfvoudigt het verkeer en zoals gewoonlijk veranderen de Franse automobilisten, motards en vele onversaagde koeriers zonder rekening te houden met de overige weggebruikers constant van baanvak of richting. Dit tot Dirk’s “Franse colère” en woedende verwijten aan hun adres. In de hoop zijn zenuwen een beetje te bedaren en het gevloek en geketter enigzins te milderen geef ik hem zoals altijd volmondig gelijk. Dat kalmeren is makkelijker gezegd dan gedaan want als een koerier  hem de pas afsnijdt, scheldt hij hem gesticulerend de huid vol. De  gekleurde medemens met de gedeukte camionette heeft blijkbaar hetzelfde temperament want hij gesticuleert en scheldt kwaad terug en steekt zijn middenvinger op. Zucht…Gelukkig rijden we een halfuur later de direct naar Bordeaux op en vermeldt de GPS opgewekt dat we nog 772 km voor de boeg hebben tot onze bestemming. Dat wil zeggen dat Dirk nog tweemaal zal stoppen, mijn arme blaas. Uren later rijden we voorbij ons “oud” hotel dat ik vol herinneringen en weemoed achter mij laat. Nog 89 km en we zijn er zegt Dirk bemoedigend. Zoals altijd wegen de laatste loodjes het zwaarst. Na een rondrit door Anglet komen we eindelijk aan in ons hotel dat een Hydrotherapie centrum met zeewater blijkt te zijn! De eersten die we zien in de grote inkomhal die ons longen vult met vochtige zeelucht is het Nationaal Karate Team van Frankrijk en mensen in badjas. Aan de receptie krijg ik direct een formulier met de diverse behandelingen aangeboden. Allemaal niks voor mij. Het avondmaal en de kamer vallen mee maar... 

Maandag 18 november 2024

Om 7 uur zijn we wakker, Dirk verzorgt direct zijn nog altijd niet volledig sluitend star waterend oog, neemt tegen zijn zin zijn cortisone en doet een deel van de bagage naar beneden. Ondertussen breng ik alweer mijn oorlogskleuren. Inderdaad, alweer, ik ga niet zonder buiten want dat kan ik niemand aandoen. Om 8:30u zitten we aan de ontbijttafel en 20 minuten later vertrekken we. Mijn korset ligt achter mij in geval van, maar aangezien de onderkant van mijn rug en bovendijen geïrriteerd zijn van gisteren een ganse dag in het keurslijf te zitten zal het daar wel blijven liggen. Van zodra ik geïnstalleerd ben merkt Dirk op dat we net 2 oude sukkels zijn. Voor hij nog iets kan zeggen repliceer ik direct “spreek voor uzelf “. Als we van de parking rijden herinnert de GPS er ons alweer aan dat het van hier tot in Talavera en terug naar Casa Belgica nog 755 km is want zoals beloofd rijden we direct door naar Dr. De Frutos om de kleine Podenco op te halen. Daarna keren we 80 km terug naar Casa Belgica en zijn eindelijk thuis. Voor het zover is moeten we eerst Spanje binnen en daarna 500 km “recht” naar beneden richting Madrid. We zijn net de grens over als we een paar km verder in de file staan. Zo te zien is er iets ernstigs gebeurd want in de verte is een zwarte rookpluim te zien en zo te horen moeten de loeiende hulpdiensten zich nog door de files wringen. Ik ben altijd verschrikkelijk bang op die weg want de baan slingert zich door talloze bochten naar beneden en het is daar altijd “vrachtwagen race “, regen of droog ze rijden als gekken de diepte in. Na driekwartier aanschuiven rijden we eindelijk voorbij de plaats van het ongeval. Een vrachtwagen geladen met nieuwe wagens is blijkbaar uit de bocht gegaan, in brand gevlogen en heeft daarbij verscheidene weggebruikers geramd die ook uitgebrand zijn!! Her en der ligt zijn uitgebrande vracht nog na te gloeien. Een ravage!! Het krioelt er van  pompiers, ambulances en politie die erop toezien dat er niet gefilmd wordt. Een mens wordt er stil van. Ik moet nog tot 17:00u wachten voor we eindelijk in Talavera zijn en een halfuur later na de nodige uitleg van dokter De Frutos met het Podencootje, van wie het achterpootje in een externe frame zit en haar kopje in een Elisabeth kraag, naar huis rijden. Huis, thuis, Casa Belgica, eindelijk!!! En wat meer is, veilig thuis!!! Na al die jaren geven Dirk en ikzelf mekaar nog altijd een “High Five” als we de straat inrijden!! Je zou voor minder. Straks onze gaste installeren, eten geven, de bagage uitladen, alles op zijn plaats leggen of zetten, daarna iets verzinnen om te eten en een glas Cava heffen op ons veilige aankomst. Morgenvoormiddag gaat Dirk de honden halen en begint de revalidatie van Juffrouw Podenco. Voor nu rust, rust, eindelijk, na 1819 km hebben we het verdiend…