Windhondenleed in Europa, het Verenigd Koninkrijk en Ierland.
Omdat adoptanten dikwijls geen zicht hebben op de werkelijke situatie en mij regelmatig vragen wat nu het verschil is tussen greyhounds en galgo’s en het leed dat ze ondergaan, vond ik het misschien interessant om volgende informatie met de lezers te delen.
Betreffende Spanje.
1. In Spanje zijn er ongeveer 2 miljoen galgueros (jagers) die elk gemiddeld 5 galgo’s (in werkelijkheid ligt het aantal hoger) houden voor de jacht en/of kampioenschappen van de nationale Spaanse Galg federatie. Gebaseerd op bovenstaande cijfers betekent dat een populatie van 10 miljoen galgo’s of meer (dan spreken we nog niet van galgo’s die in het bezit zijn van de zigeunerbevolking).
2. Elk jaar worden hiervan 50.000 (0,5% van de populatie) geselecteerd omdat ze na het seizoen niet meer gewenst zijn en vervangen worden door nieuw “materiaal”. Voor een Spanjaard is een galgo een “ding” waarmee gespeeld wordt en als het stuk is, weggegooid wordt.
3. Alle Europese organisaties (o.a. BE, FR, NL, D, Scandinavië) die zich inzetten voor deze uitgeselecteerde galgo’s kunnen er samen maximaal 4.000 a 5.000 plaatsen (dit zijn zeer optimistische cijfers). Van alle organisaties is GINB met 300 a 350 adopties per jaar de grootste organisatie.
4. Slotsom: ieder jaar “verdwijnen” er een verbijsterende 50.000 (vijftigduizend) Spaanse Windhonden die op de meest wreedaardige sadistische manier aan hun einde komen. Ze worden opgehangen, levend verbrand, levend begraven (gemeentes plachten zelf putten en bulldozers ter beschikking te stellen), dood gefolterd, worden achtergelaten om te sterven van honger en dorst, enz. Men kan het zo gruwelijk niet bedenken of het gebeurt.
Laat ons dit nu even vergelijken met de manier waarop ze in het VK en Ierland omgaan met hun greyhounds.
Betreffende het Verenigd Koninkrijk.
1. In het V.K. zijn er een 40-tal renbanen waar op het einde van ieder seizoen ongeveer 10.000 greyhounds gepensioneerd worden. Daarvan worden er ieder jaar 7.000 geplaatst door de 100 organisaties die zich bezig houden met “Rehoming For Retired Greyhounds” en een thuis zoeken voor de honden. De overige 3.000 laten eigenaren om diverse redenen inslapen.
2. Om een idee te geven van de slagkracht van deze organisaties. De grootste organisatie “Retired Greyhound Trust” plaatst elk jaar 4.000 Greyhounds in Engelse adoptiefamilies en heeft sedert haar oprichting in 1975 voor meer dan 70.000 (zeventigduizend) Greyhounds een nieuwe thuis gevonden.
Betreffende Ierland.
3. In Ierland zijn er een tiental renbanen waar elk jaar ongeveer een 7.000 tal greyhounds “gepensioneerd” worden. De meeste daarvan worden geëxporteerd naar het Europese vasteland en Scandinavië.
4. In Ierland zijn er een 30-tal organisaties die aan “Rehoming” doen en maximum 500 grey’s per jaar plaatsen in eigen land want de Ieren beschouwen een grey nog altijd niet als huisdier en rehoming blijft moeilijk. Vandaar het soms lucratieve aanbod naar het buitenland toe.
CONCLUSIE
Alhoewel dierenleed niet vergelijkbaar is, lijkt het ons toch dat er een substantieel verschil is tussen Spanje, het V.K. en Ierland.
Een verschil in die zin dat vooral het V.K. en op de tweede plaats Ierland een traditie hebben van dierenwelzijn en diervriendelijkheid, feit dat zich vertaalt in het groot aantal “Rehoming” organisaties (130 in totaal) die zich ontfermen over de Greyhounds die “fin de carrière” zijn.
In Spanje zijn er enkel een paar kleine privé-initiatieven en die zijn niet opgewassen tegen de “galgomaffia” vandaar ook dat er in Spanje jaarlijks 50.000 galgo’s verdwijnen, getal dat niet vergelijkbaar is met de 8.000 greyhounds in het V.K en Ierland.
Het grootste meest sadistische en verachtelijkste windhondenleed situeert zich duidelijk in het Zuiden van Europa. De economische crisis die de zuiderse landen als eerste getroffen heeft, zal dit kwalijke probleem alleen nog maar uitvergroten.
Mireille Broeders
Research en contacten met de Engelse en Ierse organisaties (aan dewelke dank voor hun medewerking)
Raymond Buekenhout
Projectmanager GINB.