De geschiedenis van de greyhound is  die van een nobele hond die eeuwenlang enkel door koningen en adel mocht gehouden worden en in het begin de twintigste eeuw gedegradeerd werd  tot racemachine. Zo werd de greyhound één van de eerste hondenrassen die massaal gefokt werd. Hondenraces werden al spoedig big business. Er konden geen windhonden genoeg zijn. Tot voor enkele jaren werden er nog 20.000 puppy's geregistreerd in Ierland. Het aantal geboortes ligt echter veel hoger maar exemplaren die er niet voldoen - naar schatting 14.000 pups - worden onmiddellijk geliquideerd. Velen denken dat de racehonden het leven van een topatleet leiden, met een uitstekende verzorging, een uitgebalanceerd dieet, behandeling van kwetsuren en zo meer. Dit zegt de windhondentrainer David Hayward erover: "De hond heeft geen leven. Hij blijft in de kennel en komt er alleen uit om naar het stadium te gaan." De normale levensverwachting van de greyhound is 14 jaar, maar de meeste racehonden zijn opgebrand wanneer ze amper 2,5 jaar oud zijn en worden dan onverbiddelijk van de renbaan gehaald. Het liefst van al hebben de trainers elk seizoen nieuw vlees in de arena. De dieren krijgen cocaïne, amfetamines, angel dust en anabole steroïden toegediend, waardoor ze aan het einde van een glorieus seizoen vaak tandeloos en verzwakt zijn. De 30.000 opgebruikte honden per jaar worden na bewezen racediensten genadeloos gedumpt. Een flink deel gaat rechtstreeks naar de vivisectietafel, om daar gemuilkorfd en ten prooi aan pijnlijke experimenten aan hun einde te komen. Een ellendige finale voor een leven dat bestond uit toewijding, keihard werken en trouw aan de meester. Op die manier brengt de hond nog eens 20 pond op.   Sommige van de in Ierland afgedankte greyhounds kregen tot voor enkele jaren een one-way ticket naar Spanje. Jaarlijks werden er zo een 1.000 greyhounds getransporteerd van Ierland naar Spanje. Daar kwamen ze eveneens terecht op de renbanen. Ze verbleven er tot het einde van hun leven in zeer erbarmelijke omstandigheden. Ze leefden er tezamen in donkere kooien of in bloedhete loodsen. De houten kisten stonden op elkaar en de dieren plasten op elkaar en dronken elkaars urine. Het eten werd gewoon in de groep gegooid. Wie niet snel genoeg was had geen eten. De honden liepen zich letterlijk en figuurlijk dood en werden met gekneusde botten  de renbaan opgestuurd. Honden die niet snel genoeg renden werden gestraft door het uittrekken of breken van  poten. De meeste greyhounds bezweken aan hun verwondingen, want verzorging was er zelden of niet.  Honden die niet meer voldeden werden overgebracht naar Mallorca. Daar bestond zoiets als  wedrennen voor gehandicapte greyhounds kan men zeggen, want deze die van het vasteland kwamen waren over het algemeen gekwetst of kreupel. In februari 2006 werd de laatste renbaan in Spanje gesloten. Mede door de tussenkomst van GINB, met wie het bestuur van de Meridiana renbaan in Barcelona als enige organisatie wou samenwerken,  verblijven vele van de  600 overblijvende  greyhounds in Belgische gezinnen.

In de rest van Spanje worden nog gruwelijker praktijken toegepast. Het slachtoffer daarvan is de galgo espagnol die net zoals de greyhound eeuwenlang koningen en prinsen begeleidde en net zoals de greyhound niet mocht gehouden worden door de gewone man. Van zodra dat veranderde, werd de galgo net zoals de greyhound algemeen goed  met alle gevolgen van dien. Na ieder seizoen worden duizenden Spaanse windhonden die geen geld meer opbrengen op de nationale kampioenschappen, het jachtparcours  of  de illegale wedrennen in  zigeunercircuits, afgemaakt. De manier waarop dit gebeurt, is afhankelijk van de prestaties die het dier leverde. Hoe slechter de windhond presteerde, hoe gruwelijker zijn dood. Sommigen worden opgehangen, levend verbrand, krijgen een stok door de oren, of worden achter snel rijdende wagens gebonden. Er is weet van dieren die na hun “carrière” doorverkocht zijn aan vissers die ze gebruikten als levend aas voor de haaienvangst. Sommigen  worden gebruikt als "moving target" om vechthonden te trainen en samen met pitbulls in een kleine arena gezet. Het resultaat laat zich raden, als de vechthonden de windhond beet krijgen wordt hij verscheurd en overleeft zelden zijn verwondingen. Anderen worden overgoten met zuur en worden gevonden met gruwelijke brandwonden. Sommigen worden met een trechter volgegoten met benzine waarna hun ingewanden in brand gestoken worden en de hond een verschrikkelijke dood sterft. Je kunt het zo sadistisch niet bedenken  of de galgo is er het slachtoffer van. Voor de Spanjaarden is dit een soort traditie. Mensen die beweren dat die praktijken tot het verleden behoren weten niet waarover ze praten.