Spanje update Okt 2022 - Din04okt

 

 

Seizoenhoppen, alles verandert maar voor de galgos blijft alles gelijk. 

Dinsdag 4 oktober 2022

Werelddierendag vandaag! Ik vraag me af wat het zal veranderen voor dieren in nood ... Eerstdaags wordt in Spanje de "MismosPerrosMismaLey"wet gestemd en dankzij het rurale Spanje waar de meeste notabelen jagers zijn zullen jachthonden (o.a. galgos) mogelijks buiten de nieuwe "beschermingswet " vallen!! Feit waar de modale Spanjaard niet van wakker ligt ... Geen interesse, ze hebben andere zaken aan hun hoofd, de facturen moeten betaald worden ... Trouwens galgos worden nog altijd als gebruiksvoorwerp beschouwd, wegwerpmateriaal. Als ze niet voldoen aan de verwachtingen van hun eigenaars mogen deze zonder dat er een haan naar kraait hen ongestraft folteren, slaan, geen eten geven, levenslang opsluiten, ophangen, in brand steken, ze benzine opgieten en een vuurtje aan de slokdarm steken en meer van dat moois. Hun inspiratie om het lijden van de galgos te rekken is onuitputtelijk. Niemand zal er hen over aanspreken want afgezien van een paar witte raven vindt iedereen het normaal. Het is maar een galgo nietwaar, waarom al dat misbaar en het is trouwens traditie dat een galgo moet boeten voor zijn tekortkomingen. We hebben het allemaal al gezien en meegemaakt in die 26 jaar dat GINB bestaat. We hebben gezien tot wat de eigenaars in staat zijn want we hebben talloze van hun dolende "eindproducten" na een lange lijdensweg opgenomen en vol liefde en bewondering voor hun doorzettingsvermogen verzorgd. We hebben wonden vol maden uitgewassen, verschrikkelijke breuken laten behandelen en ze met de hand gevoed omdat ze vaak te zwak waren om zelf te eten. Een slopend werk want hoeveel leed kan een dier of mens aan. Het ergste is dat er niks verandert en de komende generaties hetzelfde lot wacht. Tot zover de verwachtingen van de Spaanse galgo's ...

Ik ben opstandig en lastig en machteloos terwijl ik dit schrijf want het komende jachtseizoen is nakend. Het zal er vlug zijn want de tijd gaat vlug té vlug. Zaterdag 17 september waren we nog op de feilloze adoptie dag met veel bekende gezichten en gelukkige adoptanten en een week later op de al even feilloze en aangename vergadering voor de medewerkers (met dank aan covid de eerste in 3 jaar) waar een paar nieuwe gezichten mee aanschoven aan de vergadertafel en het gezellige diner achteraf. De dag nadien vertrokken we om 5 uur naar Spanje. Na een lange rit en een slechte nacht in ons hotel volgde de dag nadien de obligate regenvlagen in Baskenland waar maar geen einde aan kwam. Uiteindelijk kwamen we na een lastige reis maandagnamiddag aan in Casa Belgica of liever in een heksenketel. Zoals altijd had de aannemer zijn belofte niet gehouden en waren werkmannen volop bezig met het slijpen van tegels en het maken van cement. Dirk kon ramp o ramp de camionette niet binnenrijden waar naast ons beiden ook Leopold 3, Astrid en Loulou Babalou aan boord waren die net als ikzelf met spoed nood hadden aan een pitstop. Ik was moe, uitgeput, niet aanspreekbaar en slechtgezind met dergelijke thuiskomst. Desondanks zou ik nog een paar uur moeten wachten tot iedereen vertrokken was en ons achterliet met een stort en een massa cementstof. Hoe dan ook we waren nogmaals zonder accidenten thuisgeraakt dus al de rest was bijzaak, alhoewel ... De dag nadien werden we al om 10.30 uur verwacht in het pension waar de rest van onze honden resideerde en dat was heen en terug 250 km erbij op de teller… Met plezier want dan waren we terug "compleet" en ik was trouwens verschrikkelijk nieuwsgierig hoe mijn kroost het gemaakt had. We hadden wel berichtjes en foto's en filmpjes gekregen toen ze buiten aan het ravotten waren maar toch…

 

‘s Anderendaags vertrokken we om 9 uur om ons hondenkinderen op te halen na hun verdiend verlof en kwamen rond de middag terug thuis in dezelfde heksenketel van de dag ervoor. Niks dan stof en lawaai. Ondanks het ongemak van de werken die tenslotte voor hun welzijn uitgevoerd werden en hopelijk ooit zouden gedaan zijn, waren onze honden dolgelukkig dat ze thuis waren en lagen binnen de paar minuten in hun vertrouwde zetels en donuts. Oost, west, thuis best kon je van hun gezicht lezen.  Op mijn pc las ik van een regioverantwoordelijke een minder plezante boodschap. Na amper een week werd er al een galgo afgestaan! Het vertrouwen was volledig weg, schreven de adoptanten. Ze was bang van het geblaf van hun 2 kleine honden dus hadden ze haar maar in een bench gestopt terwijl ze boodschappen deden. Bench die ze volgens hen volledig afgebroken had bij hun thuiskomst... Wel geachte mevrouw, meneer, ik had ze ook afgebroken en nog meer dan dat. Tot zover jullie liefde en het geduld...De dag nadien werd ze gedropt in Hof Rosa Canina, weigerden ze de afstandsbijdrage te betalen en vroegen of ze hun investering van de gekochte goederen konden recupereren… Tja als je denkt dat wij alles gratis krijgen is dat een plausibele vraag nietwaar...Misschien weten ze niet dat iedere galgo die we redden ons minimum 500 euro kost, dat is als hij alleen op de been moet geholpen worden. Dan spreken we nog niet van breuken die minimum 1000 tot 1500 euro en meer kosten om ze te opereren. Dan denken we niet aan de sterilisaties en de medicatie en de reizen en de benzine en de “péages” en het onderhoud van de camionettes en het eten voor de honden en, en...

 

Donderdag 6 oktober 2022

Ondanks het feit dat Dirk er fel tegen was dat ik mee zou gaan (wat een idee) zijn we deze namiddag foto's gaan nemen van de dames en heren galgos die op de site mogen. Ik kreeg al een hoop verwijten naar mijn hoofd toen ik mij vastklemmend aan de handgrepen van de oude jeep kreunend de weg met "bommentrechters ", evenwaardig aan deze die de onrechtvaardige oorlog in Oekraïne achterlaten, trotseerde. Toen ik zei dat ik het wel zou overleven kreeg ik een tweede tirade over mij heen dus besloot ik wijselijk te zwijgen en ja te knikken, hij had gelijk wist ik. Een paar minuten later was ik bij het zien van de massa galgos met verstomming geslagen. Net als Dirk was ik sprakeloos als ik de honderden honden zag die zich huilend aan de afsluiting verdrongen en hals reikend uitkeken naar een bezoekje. Ondanks het feit dat we weten hoeveel er binnenkomen en we weten dat de hoop altijd maar vergroot is tussen weten en zien en de confrontatie ondergaan een immens verschil. Sinds we de laatste keer geweest zijn hebben ze de dames wegens hun grote aantal ook verhuisd naar 2 nog grotere verblijven naast de heren. Indrukwekkend schouwspel nu je ze allemaal naast elkaar ziet. Triestig schouwspel want onvermijdelijk overvalt het me dat we voor al die gedumpte sukkels een goede thuis moeten vinden. Na al wat ze meegemaakt hebben verdienen ze het zo hard. Tot mijn ergernis kan ik mijn tranen niet wegslikken en klaag tegen Dirk en Marie-Carmen over het zand in mijn ogen…Zal wel zegt Dirk...Voor we aan de fotosessie beginnen wil ik Gloria, Grace en Gulliver zien, de pups die morgen naar Casa Belgica komen. Daarna moet ik mee naar de uiterste hoek van de refuge waar een paar honderd honden van allerlei pluimage verblijven. Marie-Carmen wil mijn "expertise" over drie 10 maanden oude "pups" die maanden geleden gedumpt zijn en wil weten of het al dan niet galgos zijn. Een weinig benijdenswaardige job die ik niemand toewens en waar ikzelf ook niet gelukkig van word.

 

 

Hoe dan ook om daar te komen moeten we het middenplein over en helemaal naar achteraan waar mastino's zo groot als kalveren de plak zwaaien en geen indringers op hun terrein dulden. Sinds mijn dagen als ongrijpbare hinde achter de rug zijn en ik minder mobiel ben en zo stijf als een hark is het een onderneming waar ik niet naar uitkijk want ik ben er me van bewust dat één misstap een ongewenste reactie van de "mastino-gang " kan uitlokken. Een profetie zo blijkt ...  Van zodra we het plein oversteken, Dirk met zijn fotomateriaal en ik aan de arm van Marie-Carmen, worden we ingesloten door de imposante honden die ons oorverdovend blaffend omringen. Terwijl hun speeksel ons om de oren vliegt moet ik al mijn courage samenrapen om mij tussen de grote wollige hondenlijven te wringen. Marie-Carmens bevelen maken geen indruk en na het bezoek aan de pups bijt een van hen onzacht in mijn derriere als waarschuwing. Met een bang hart schuifel ik aan Marie-Carmens arm door naar de verste verblijven en bij de terugkeer loopt het fout. De mastino die in mijn achtersteven gebeten heeft hapt in mijn hand en Dirk die achter ons aan loopt staat oog in oog met de matriarch die hem het achterste van haar gebit laat zien. Als ze aanstalten maakt om het te gebruiken toont hij ook zijn tanden aan de gigantische Walkure... Blijkbaar zonder veel effect want ze is niet onder de indruk en klaar om te chargeren...Om zich te verweren werpt hij zijn fototas (gelukkig hangt het toestel om zijn hals) naar haar en schreeuwt naar de verzorgers om assistentie. In het tumult dumpt Marie-Carmen me in de kathedraal waar de galgo heren rustig hun beurt afwachten om op de foto te gaan... Eerst de dames zeg ik verontschuldigend en stap na een paar keer slikken met knikkende knieën terug het middenplein op...”I am too old for this shit” denk ik maar zeg uiteraard niks tegen Dirk...

Vrijdag 7 oktober 2022

Zoals afgesproken brengt Marie-Carmen ‘s namiddags de 3 pups. Twee zusjes die ik Gloria en Grace gedoopt heb en één broertje die normaal Gulliver zou heten moest Dirk niet zo blijven aandringen om hem Remco te noemen ...Als ik voor de honderdste keer zeg dat het dit jaar met een G moet zijn blijft hij maar zagen dus doe ik een toegeving en ben bereid de pup Gremco of Go Remco of zoiets te noemen want ondanks het feit dat ik (nog altijd) een grote Merckx fan ben heb ik oprechte bewondering voor de piepjonge meneer Evenepoel en zijn fantastische prestaties. We zijn tenslotte Belgen nietwaar. Als we de pups installeren in hun verblijf zijn ze door het dolle heen, ze dartelen als mini-hertjes door elkaar, verkennen enthousiast het speelgoed en verorberen gulzig hun kommetjes eten. Ze zijn "adembenemend " mooi en schijnen hun triest verleden achter zich te hebben gelaten. De mooie mama die amper 8 à 9 maanden oud was toen ze hoogzwanger en graatmager gedumpt werd in de refuge waar ze de dag nadien véél te jong beviel van haar 3 pups had haar kroost opgelucht laten gaan. Ze had haar plicht gedaan. Ondanks de uitputting en honger had ze alles gegeven wat ze in haar jonge lijfje had om haar zwangerschap tot een goed einde te brengen en had uiteindelijk drie piepkleine maar gezonde pupjes op deze trieste wereld gezet. Na haar uitputtingsslag moest ze dringend aansterken en in conditie komen dus verhuisde ze na het zogen van haar pups naar de quarantaine. In november komen Anne en Fred opereren, dan kan ze gesteriliseerd worden en bij ons blijven. Daarna kan de zoektocht naar een goede “forever” thuis beginnen. Nu gaan we eerst voor haar 2 dochters en haar zoon zorgen. Go Remco go...