Spanje update Nov 2022 - Maa14Nov

 

 

Maandag 14 november 2022

In een maand vol "opvoedstress" en kindergeluk, één uur in de tijd achteruit, de toevloed van galgo's in de refuge vooruit, geweerschoten vroeg in de morgen en tijdens weekends die net als de regelmatige hevige regenbuien ook in aantal toenamen en 1 November en een week later 11 november, wapenstilstand die uiteraard niet gevierd wordt in Spanje… Met al dit moois op de achtergrond waren de pups gegroeid als kool. Ze waren van baby's geëvolueerd naar flinke kleuters en robuuste rakkers die ganse dagen niks anders te doen hadden dan hun buikjes rond eten, spelen en kattekwaad uithalen...Zij waren tenminste (nog) zorgenvrij wat niet van iedereen kon gezegd worden, vooral niet van ondergetekende want het was een donkere maand geweest. Een lange 4 weken die net zo donker waren als de avonden die een uur vroeger invielen sedert het "verdraaide" uur. Terwijl galgo’s in de refuge nog altijd binnenstroomden aan het tempo van de overvloedige regens en ik me suf belde om aan kandidaat-adoptanten uit te leggen hoe nobel en trouw galgo's zijn werden in België 2 galgo’s van de laatste "adoptie-dag" wegens drogredenen teruggebracht. Eén na een paar dagen de andere na een paar weken. Een nachtmerrie voor de betrokken regio-dames, voor mij en vooral voor de arme honden...

 

Alhoewel na wat ze doorstaan hadden in hun "nieuwe " thuis waar de eerste tegen al mijn advies in na amper een paar dagen in een bench werd gezet terwijl er boodschappen gedaan werden en de tweede volgens de nieuwe eigenares die "altijd" thuis was niet lang genoeg alleen kon blijven was het beter dat ze terug bij ons waren en in Hof Rosa Canina konden bekomen van hun slechte ervaringen die hopelijk geen gevolgen zouden hebben...Wat baten een gesprek en huisbezoek als we niet eerlijk tegen mekaar zijn nietwaar...Hoe dan ook ik kan mijn frustraties eens van mij afschrijven en met jullie delen en eens goed vloeken en ketteren maar ik moet vooruit en mijn verantwoordelijkheid verder opnemen want er zitten er nog honderden te wachten en in gans Spanje nog duizenden en er komen er alle dagen bij… Terwijl ik dit schrijf laat de komende generatie flink van zich horen en keffen honderduit naar Loulou die zoals gewoonlijk met haar stompe neus haar speelgoed onder het hekken duwt. Laat ze maar spelen en dollen. Gelukkig weten ze in al hun onschuld niet wat er met hun soortgenoten buiten de poort van Casa Belgica gebeurt en gelukkig mogen ze alle drie na de mooie en veilige jeugd die ze bij gehad hebben direct naar hun hopelijk "forever" thuis waar ik hoop dat de nieuwe galgo papa's en mama's even geduld, liefdevol en genereus zullen zijn als wij...

Woensdag 23 november 2022

Na 2 dagen boodschappen om voorraad in te slaan voor onze gasten en een week onweer en regen waarin we diverse firma's contacteerden die ons mogelijks operatiedraad no. 1 konden bezorgen voor Anne en we bij allen het antwoord kregen dat de draad niet beschikbaar was en niet tijdig kon geleverd worden rijden we deze morgen naar Talavera om de veelbesproken operatiedraad no. 1 bij Dr. De Frutos op te halen, al een geluk... Als we alweer in de neer gutsende regen en hevige windvlagen naar Calypo terugrijden vraag ik me af wat ons nog kan overkomen. Nadat we zaterdag het slechte nieuws kregen dat Marie-Carmen haar knie het begeven had met als gevolg dat ze tot eind komende week complete rust voorgeschreven is van de dokter en Dirk dus zelf de honden moet halen in de refuge kunnen Anne en Fred nu nog enkel morgen hun vliegtuig missen, dat zou wat zijn ... Ik mag er niet aan denken. Het zal zo al erg genoeg zijn om de puzzel in elkaar te passen want de pups zijn er nog altijd en voelen zich heer en meester op hun "domein", eentje dat ze vanaf morgen zullen moeten delen met de dames die komen om baby-proof gemaakt te worden. Als dat maar goed komt want ze zijn zich zeer bewust van hun rechten en iets minder van hun plichten...Thuis komen we gelijktijdig aan met een koerier die, we kunnen het bijna niet geloven, operatiedraad no. 1 komt leveren!!  In de namiddag mogen we er bij de plaatselijke dierenarts ook halen!! Anne zal geen draad tekortkomen zoveel is zeker...Als ik ‘s avonds na de laatste telefoon uit solidariteit met Dirk zo enthousiast als ik maar kan naar het voetbal kijk kan ik mij niet concentreren om op tijd de gepaste verwachtte commentaar te geven die mijn echtgenoot van mij verwacht ... Ik ben zowaar nerveus voor morgen en dat na al die jaren ...

Donderdag 24 november 2022

Om 10 uur vertrekt Dirk naar de luchthaven genoeg tijd dus om Anne haar peppino's en salades enz. te bereiden want sinds zij net als Fred geen vlees meer eet en occasioneel nog alleen kip en vis zal de hoeveelheid peppino's en salades die ze verorbert nog toegenomen zijn... Ik ben er gerust in want ik heb twee dagen lang voorraad ingeslagen dus...Fred is een ander paar mouwen die eet zo goed als geen groenten en al zeker geen salades en aanverwanten. Zijn dieet bestaat uit frieten met boter, spaghetti, aardappelen met warme groenten en bechamelsaus en sigaretten en snoep...Ik heb nog nooit een dokter gekend die zo ongezond eet, hoe dan ook een perfect dieet want hij is superslank en ziet er ondanks het feit dat hij de 40 al een eind voorbij is nog altijd maar ergens in de 20 uit... Desondanks is zijn dieet niet aan te bevelen. Terwijl ik de lunch voorbereid filosofeer ik over de komende dagen. Door het feit dat Marie-Carmen buitenstrijd is moet Dirk zoals gezegd zelf de honden halen en om het allemaal nog gecompliceerder te maken heeft ze de afgelopen week door de gedwongen rust geen honden kunnen opvangen en staan er tientallen galguero's te trappelen om hun afgedankte galgo's binnen te brengen en hebben sommigen er achtergelaten aan de poort. Alsof dat nog niet genoeg is zijn ze aan de weg aan het werken wat de zaken niet vergemakkelijkt. We zien wel maar ik maak me zorgen. Sinds Marie -Carmen begin dit jaar zwaar ziek geweest is en weken in de kliniek lag tijdens dewelke een paar stents geplaatst zijn wegens bloedklonters is niks meer hetzelfde. Pili haar rechterhand komt niet meer dus staat ze er voor het moment alleen voor met maar 2 werkers, de rest is ziek, en meer dan 300 honden. Ze heeft nog alleen ons en ik tel ook maar voor een halve. Rond 12:30u wordt mijn gepieker onderbroken door Dirk die meldt dat zijn passagiers aan boord van de auto zijn en onderweg naar Casa Belgica. 

 

Een uurtje later slaan onze hondenfamilie en de pups alarm en na het ondergaan van hun uitbundige verwelkoming kan ik Anne en Fred verwelkomen in een voor hen onherkenbaar huis. Na de obligate rondleiding en de oooh's en de aaah's kunnen we aan tafel. Na mijn zelfgemaakte pompoensoep volgen de salades, de peppino's, baguettes met kazen, ersatz beleg en gekookte eitjes. We hebben veel te vertellen en staan stil bij het feit dat ze net als Marianne al zeventien jaar komen opereren!! Dat zijn duizenden galgo’s die ze baby-proof gemaakt hebben en dat wil zeggen dat we met zijn allen 17 jaar ouder zijn en de jaren op onze teller met spoed verder lopen. Fred is een eind in de 40, Anne in de vijftig, Dirk in de 60, Marianne idem en ik binnen drie maand 77!!! Ongelooflijk maar de harde realiteit en als ik het zou vergeten houden mijn lijf en leden mij wel bij de les. Desondanks kan ik het me niet voorstellen... Eén ding is zeker geen van allen zullen we er nog eens 17 jaar kunnen bij kunnen doen dat is een waarheid als een koe en dat is geen doemdenken maar de nuchterheid zelve. Trouwens als de toekomst van de galgo's in Spanje dezelfde weg opgaat van onze planeet en alle uitstervende dieren verzinkt onze kleine bijdrage aan het grote leed dat deze nobele dieren aangedaan wordt in het niet... Tot het zover is blijven we ze helpen en steunen tot ik erbij neerval want blijkbaar is ons lot ontegensprekelijk met elkaar verbonden, het stond lang geleden waarschijnlijk wel ergens in de sterren geschreven. Na de koffie gaat Dirk de eerste teefjes halen, hopelijk zonder problemen. Ondertussen zet ons medisch team de kliniek naar hun hand en legt Fred 7 pipidoeken in iedere kennel, kwestie dat ze zacht liggen. (Nancy Quide onze pipidoeken fournisseur mag zich alvast klaar houden). In de veranda draaien de nieuwe airco's op volle toeren, enfin we zijn er klaar voor.

 

Na een halfuur draait Dirk tot mijn opluchting de oprit in en springen de eerste 6 dames voorzichtig uit de refugecamionette die Marie-Carmens echtgenoot deze middag gebracht heeft. Nadat Fred ze meegenomen heeft naar de kliniek kunnen Anne en hij starten. Het is 15 uur... Als ik een uur later met kapittels mandarijntjes ga kijken is Anne de derde dame aan het opereren en geeft Fred deze die gedaan zijn een complete schoonheidsbehandeling. Tandjes, oortjes, nageltjes en een modieuze S tattoo in het linkeroor als bewijs van sterilisatie want na een paar weken zie je geen spoor meer van de ingreep. Het is 18:30 uur als ze naar boven komen, de kliniek opgekuist is, de dames buiten een plasje gedaan hebben en terug onder de wol liggen. Sinds Vali en Co. naar Roemenië vertrokken zijn is de tuin en de kakjes en plasjes en de was en de plas voor Dirk, een niet te benijden en onderschatten job... Nadat we ‘s avonds het weerzien vieren met een aperitief en daarna mijn traditionele sublieme spaghetti eten, niet alles verandert..., doen ze nog eens hun ronde bij de patiënten en duiken rond 21:30u onder de wol omdat ze de afgelopen nacht maar een paar uur geslapen hebben en fris willen zijn voor morgen. Terwijl Dirk met een half oog naar de wereldbeker kijkt hou ik hem gezelschap en ben blij dat de eerste dag erop zit, ondertussen denk aan mijn menu van morgen... Eerst ontbijt dan lunch en ‘s avonds kip met frieten, voor ons frietjes met een ei. Zaterdag verse tomatensoep voor ‘s middags en als souper voor Fred gekookte patatten met groenten en bechamelsaus en vegan balletjes dus heb ik bloemkool gekocht om te bereiden die Anne daarna gegratineerd wil… Tot zover het menu van de week Nog 2 en een halve dag en veel galgo's te gaan en ik ben nu al zo moe, oud worden nietwaar.

Vrijdag 25 november 2022

Zoals gewoonlijk is het voor Fred en Anne onszelf en de honden "vroeg dag “... Het is pas 6:30u als er al iemand in de badkamer is en net geen 7 uur als ze in het pikdonker naar buiten gaan. Een uur later ontbijten we samen en om 8:30u vertrekken Dirk en Fred naar de refuge om 10 galgo dames die driekwartier later aankomen op "Belgische" bodem. Als de honden in de kliniek zijn doet hij zijn verhaal over de weg naar de refuge die volgens hem bijna onberijdbaar is, dat belooft voor de komende trips...Hoe dan ook die komen er want hij moet nog een paar keer over en weer rijden en met galgo's en met Anne en Fred die ‘s namiddags naar de refuge willen. Fred om een hondje te kiezen voor zijn schoonmoeder Anne om haar belofte na te komen en de galgo van een Franse dierenartse, een vriendin, te fotograferen en naar de stand van zaken te kijken in de refuge. Ze moeten trouwens op uur vertrekken want voor de gelegenheid komt Marie-Carmen ook en ze gaat mee rijden met Dirk en dat ondanks haar immobiele knie, de voorgeschreven rust en de slechte weg... Als ze om 16 uur vertrekken blijf ik alleen achter met 32 honden en de kip en frieten voor vanavond ...

 

Na anderhalf uur zijn ze terug en zegt Anne voor de zoveelste keer dat ze niet meer naar de refuge gaat omdat het haar altijd zo triest maakt ondertussen heeft Fred zijn handen en hart vol met het hondje dat hij uitgekozen heeft voor zijn schoonmama en bij hem blijft tot de afreis... Als ze terug naar de kliniek gaan om de laatste 5 dames te doen loop ik hen met druiven achterna. Als ik de kliniekdeur open zegt Anne zonder op te kijken van haar operatietafel dat er geen enkele moet terugkeren naar de refuge zolang ze daar zijn... We zullen ze wel te slapen leggen en een beetje vroeger opstaan om te kuisen voegt ze eraan toe. Zoals altijd beaamt Fred enthousiast en zegt "pas de problème"… 

Zaterdag 26 november 2022

Ze houden woord. Gisteravond zijn ze na de frietjes en de kip hun "ronde" gaan doen in de kliniek en daarna alweer vroeg gaan slapen dus is het vandaag 6 uur als ik iemand in de badkamer hoor en net geen 6:30 uur als ze begeleid door het geblaf van ons honden door de keuken naar buiten gaan. Naast mij slaakt Dirk een grote zucht en staat ook op. Na een paar minuten komt hij me roepen, ik moet eens gaan kijken... Terwijl ik bibberend naar buiten loop wijst hij naar de honden in de tuin en zegt tel eens. In het licht van de verstraler tel ik 37 hoopjes zonder van deze in de kliniek te spreken want iedereen heeft, en dat ondanks de warme veranda, in de kliniek geslapen... Dus de hoopjes die ik geteld heb zijn nog "vers"... Ach wat, roep ik naar Dirk "shit is money" we zullen de lotto winnen ...Vandaag komen er nog 11 heren en 4 dames bij... Ik durf niet tellen met hoeveel ze deze nacht in de kliniek gaan slapen want noch Fred noch Anne wil ze in de veranda laten slapen, ze zouden eens kou moeten krijgen…

  

Om 8:30 uur vertrekt Dirk om de eerste heren. Als hij terug is en de heren uitgeladen worden en over het terras naar de kliniek lopen is de ambiance bij ons honden onder nul gezakt. Dat er teefjes komen ok, maar reuen dat is andere koek dus geeft Leopold met zijn sonore geblaf grondig uiting aan zijn afkeur. De rest blaft mee uit solidariteit, de honden in de tuin willen niet onderdoen en huilen hun longen uit hun lijf. Te vroeg voor een zaterdagmorgen want de meeste Spanjaarden slapen tot tegen de middag. Als dat maar goed komt... Dirks humeur zakt alvast tot ver onder zero dus spoed ik mij terug naar binnen voor de storm losbarst...Terwijl Anne en Fred in het verre Spanje aan het werk gaan in de kliniek beginnen Kevin Verdonck en zijn team in het verre België aan hun wafelverkoop tvv GINB, wij wensen hen alvast een goede verkoop en veel courage... Na de lunch worden de laatste reuen gedaan die dezelfde privileges krijgen als hun voorgangers van deze morgen en door Fred in de watten gelegd worden tijdens hun schoonheidsbehandeling. Daarna zijn de 4 dames aan de beurt. Onder hen eentje wiens snoet erg geschonden is en van Anne een "facelift " krijgt en eentje die zo mager is dat Anne er niet gerust in is om haar te verdoven, zo erg is ze eraan toe, een skelet. De 2 witte van het viertal, mogelijks zussen, zijn er bijna even erg aan toe maar alles verloopt perfect. Iedereen doorstaat dankzij Anne's professionaliteit zijn laatste beproeving met glans. Na het verdiend aperitief gaan ze nog eens checken en genieten daarna van mijn bejubelde gegratineerde bloemkool in bechamelsaus, mijn gekookte aardappelen, mijn vegan balletjes en een laatste koffie. Daarna gaan ze opnieuw de patiënten checken en dan slapen. Uit voorzorg voor Dirks reactie vraag ik niet hoe ze het gedaan krijgen om ze allemaal in de kliniek te slapen te leggen…

 

Zondag 27 november 2022

Nadat ons medisch team volgens goede gewoonte al om 7 uur richting kliniek vertrekt volgt Dirk mopperend en rijdt nog voor het ontbijt naar de refuge om de laatste 8 geadopteerde reuen af te halen die voor hun tanden en "onderhoud" komen. Zijn laatste reis zit erop, of toch niet want deze avond keren ze samen met hun kompanen van gisteren terug naar de refuge. Terwijl Anne en Fred er na het ontbijt aan beginnen heeft Dirk nog een paar uur zijn handen vol met de kak en de was en is het uiteindelijk 11 uur als hij komt ontbijten... Een paar uur later zit het er voor Anne en Fred ook op en gebruiken we samen de laatste lunch van deze reis. Fred eet de rest van de bloemkool en aardappelen op van gisteren terwijl Anne zoals gewoonlijk haar dagelijkse portie salade en peppino's verorbert. Het gesprek gaat over de afgelopen 17 jaar, de voorbije maanden en dagen, over de honden en het feit dat er sinds corona en de financiële crisis gekoppeld aan de oorlog in Oekraïne minder adopties zijn en de kosten voor GINB gigantisch gestegen zijn. De benzine, de payages, het eten voor de honden, de medicatie, de vliegreizen, te veel om op te noemen alles is nog duurder dan het al was. Hoe we dat gaan blijven bolwerken... Tja hoe ... De Lotto winnen misschien of wie weet een welstellende dierenvriend die ons zijn erfenis nalaat filosofeer ik zegt Dirk gedecideerd je zou al je geld spenderen aan dieren en loopschoenen kopen voor de arme kinderen in Ethiopië die dromen van een loop carrière en de olifant wezen en de paarden en ezels in Afrika en de paarden in de stieren arena's van Spanje en de walvissen enz., enz..Teveel om al de goede werken die je in gedachten hebt op te noemen er komt geen einde aan. Mensen zoals wij winnen niks zegt hij fel, zoveel is zeker, maak je geen illusies.  Wereldverbeteraars en Spaanse "galgo-redders" moeten het met hun eigen centjes zien te rooien voegt hij eraan toe. Hij heeft spijtig genoeg gelijk ... Een uur later is het tijd voor de obligate afscheidsfoto en wuif ik Anne en Fred uit. BEDANKT!!!!! Als Dirk de auto buiten rijdt huilen de honden in koor, ongeveer 40 in getal. Al goed dat hij het niet meer hoort...

 

 

Donderdag 1 december 2022

Reality check, de dames zijn met mondjesmaat terug naar de refuge vertrokken, alleen de "facelift”, de mama die ik de naam Giulietta gegeven heb en het magere zwartje zijn nog bij ons omdat noch Dirk noch ik het over ons hart kunnen krijgen om hen terug te sturen. Zodus verzend ik een mailtje naar de regio's wie wie eventueel kan opvangen. Voor"Primera facelift" lost het zich vanzelf op want ze wordt in extremis geadopteerd. Het zwartje "no name " die ik de koninklijke naam Guinevere geef mag in opvang bij Kevin Verdonck onze ondersteunende regio voor de Noorder-Kempen! Alleen voor Giulietta zijn er geen gegadigden dus zit ik met mijn handen in het weinige haar dat mij nog rest...Desnoods gaat ze mee naar Belgie troost Dirk en als niemand haar wil opvangen nemen we haar op onze terugkeer terug mee... Een "malheur" komt nooit alleen want Astrid die na het vertrek van Anne en Fred net terug op haar positieven is heeft net als gisteren een bloedneus, een teken aan de wand. Ondanks dat ze de vele afgelopen bloedafnames negatief testte op leishmania ben ik ongerust, héél ongerust. Tweemaal een bloedneus kan geen toeval meer zijn dus maak ik een afspraak met Dokter Frutos. Na een halfuur krijg ik antwoord dat we morgen om 9 uur verwacht worden. In de late namiddag ga ik zoals altijd met mijn zakken vol nic-nacjes bij de pups en hun entourage. Zoals steeds word ik door iedereen enthousiast ontvangen en kan mij maar met moeite een weg banen door het "galgo-kluwen" want iedereen weet waar de lamp brandt en zit met zijn lange neus in mijn zakken om koekjes te stelen.

 

 

 

Vrijdag 2 december 2022

We vertrekken om 8 uur met Astrid naar Talavera waar we een uur later aankomen in de kliniek van Frutos. Na bloedafname en algemeen onderzoek van haar ogen, lijf, leden en pels wordt ons 2 uur later vertelt dat de leishmania test positief is en gaan we terug naar huis. Ik ben er het hart van in maar ze is niet de enige, we hebben er nog gehad die oud geworden zijn met die verdomde ziekte. Ons Fifi heeft ook de grote L en leeft met de nodige medicatie haar eigenzinnig perfecte leventje volgens de regels van Fifi… Dus hopelijk zal dat voor Astrid ook gelden want ze is al even eigenzinnig, dus...Ik wil er trouwens niet meer aan denken. Na het leven dat ze geleid heeft bij haar vroegere Spaanse fokker ofte creador/eigenaar was het te verwachten. Samen met haar moeder en 3 zussen 2 jaar naamloos en zonder ooit mensen te zien op een gesloten terrein in het centrum van Madrid. Af en toe een stuk brood over de poort, blootgesteld aan alle weersomstandigheden en tenslotte omdat ze een tand misten die hen ongeschikt maakte voor tentoonstellingen de ganse familie gedumpt in Casa Belgica. Je zou voor minder eigenzinnig worden. Desondanks wordt ze bemind, gekoesterd en gerespecteerd en hopelijk mag dat nog lang blijven duren. Hoe dan ook terug naar de orde van de dag, maandag gaan de honden naar de opvang, dinsdag komt Dirk "Buffalo" aan, woensdag neem ik het vliegtuig naar België, donderdag vertrekken de "Dirken" met de 30 uitverkorenen plus Leopold, Astrid, Maleficia en LouLou-BabaLou en volgende week zaterdag is het adoptie dag. Ik ga mij daar op concentreren...

Tot dan en bedankt voor jullie aandacht...