Spanje update Juni 2022 - Maa16Mei
Maandag 16 mei 2022
Vorige week dit uur ,het is nu 10.30 ,waren we net de grens met Spanje overgestoken na een week Belgie. Een drukke week, waarin ik op woensdag tegen mijn zin met Dirk naar de luchthaven vertrok om deel te nemen aan de adoptie dag van zaterdag 7 mei. Ondanks dat het betekende dat hij die dag 2X naar de luchthaven moest 1 keer om mij te brengen en 1 keer om Dirk "Buffalo" af te halen had ik geen medelijden. Dat hij me naar de luchthaven zou brengen was de voorwaarde geweest om alleen te vliegen. Hoe dan ook ondanks de problemen aan de douane waar ze voor de tweede maal dachten dat mijn korset een bomgordel was en er opnieuw de politie bij haalde, waardoor ik 20 minuten verloor en vreesde voor mijn vlucht, heb ik het me niet beklaagd. Het was heerlijk om de medewerkers terug te zien, de nieuwe adoptanten te kunnen begroeten "ons" pups en de anderen te zien vertrekken met hun nieuwe baasjes. Heerlijk om na afloop van de succesvolle dag net als weleer met de medewerkers het glas te heffen op de vele verjaardagen die moesten gevierd worden èn daarenboven happy birthday aan te heffen!! Ik was het nog niet verleerd wat van het GINB team niet kon gezegd worden...
Twee dagen later lag ik om 14 uur onder de scan en zat een uur later oog in oog met de neurochirurg die ons toonde dat het toegevoegde bot van de bot bank langzaam naar mekaar toegroeide. De pijn zou het niet verhelpen. Door de vele operatie's was mijn rug een slagveld van geknelde zenuwen en verkrampte spieren dus .. Misschien met medicatie of kine opperde hij zonder overtuiging en voegde er aan toe dat een tweede scan wenselijk was. Zonder ons antwoord af te wachten maakte hij een afspraak voor de komende vrijdag en zag ik hem denken "maar gezien uw leeftijd ". Hij was zo beleefd om zijn gedachten niet te verwoorden dus deed ik het in zijn plaats en zei dat ik ondanks mijn 76 nog een druk en actief leven had, hoopte dat nog lang te kunnen volhouden en sloot af met we zien mekaar terug op vrijdag. Terwijl we naar huis reden probeerde zowel Dirk als ikzelf er de moed in te houden door ons te fixeren op het aaneen groeiende bot en zo min mogelijk te denken aan de rest. Zoals altijd was ik alweer vol goede moed met de strohalm die mij aangereikt was en zag ik de toekomst of wat er van overbleef terug vol vertrouwen tegemoet. We zouden wel zien wat de botscan vrijdag zou onthullen. We hadden die week nog veel te doen, ik moest nog naar de tandarts, Dirk naar de huisdokter, we moesten afspraken nakomen en nog massa's boodschappen doen en alhoewel we nu een paar dagen extra hadden was er niet veel tijd om te filosoferen.
Mis gedacht want een paar dagen later zat ons oude camionette, die gepromoveerd was tot werkpaard die alles vervoerde van en naar de evenementen, op haar knieen en liet de garage waar Raymond van Claire ze binnen gedaan had weten dat de motor en dit en dat stuk waren en dat meer dan 15.600 euro zou kosten om ze te maken. Net als de camionette zaten we op ons knieen en in zak en as. We hadden direct stof genoeg om over te filosoferen en te piekeren, alweer zo'n grote kost en dat niet alleen want voor de Kempenwandeling zouden we een camionette moeten huren om alles te kunnen vervoeren. Waar moesten we het in God's naam blijven vandaan halen. Dirk nam de koe bij de horens en belde naar de hoofdverdeler waar we de nieuwe camionette gekocht hadden en deed zijn verhaal. Met resultaat, want tot ergernis van de garagist waar ze ondergebracht was werd ze diezelfde dag nog opgehaald. Feit die ons een kwade telefoon van bovengenoemd persoon opleverde die snauwde dat er mannen de camionette kwamen weghalen en eraan toevoegde dat de kosten van haar verblijf asap moesten vergoed worden, zo niet . Hoe dan ook ondertussen is ze gemaakt, zit er een "nieuwe" motor en moest er spijtig genoeg ook een nieuwe koppeling geplaatst worden. De twee ingrepen leverde samen een kostenplaatje van 12.325 euro op , veel maar toch nog 4.448 euro minder dan de eerste garage. Nadat de botscan van vrijdag buiten zware medicatie (geen optie ) weinig of geen soelaas gebracht had vertrokken we zondag 15 mei om 5 uur met Loulou terug richting Spanje.
‘s Avonds gingen we eten in restaurant La Tchanka naast het hotel en na een schier slapeloze nacht in de kleine bedden vertrokken we na een kort ontbijt richting Spaanse grens. Na 700 km arriveerden we in de vroege avond van maandag 16 mei in een leeg Casa Belgica want na het aanbod van Marie-Carmen hadden ons honden voor het eerst in al die jaren hadden in een leegstaand verblijf met buitenloop van de refuge geresideerd. Terwijl ik overmand door schuldgevoelens in paniek mijn kop in het zand gestoken had en dacht dat ons honden gingen denken dat we ze achterlieten had Dirk ze samen met Marie-Carmen en al hun toebehoren naar hun nieuw "vakantie" verblijf gebracht. Ik wist met mezelf geen blijf toen ze vertrokken waren. Eens terug vroeg ik aan Dirk hoe ze het gedaan hadden. Toen hij opgewekt antwoordde "prima" en eraan toevoegde dat ze het heel spannend vonden, vooral Leopold, die direct als een koning rondliep was ik maar half overtuigd.
‘s Anderendaags vertrok ik met een bonkend hart vol schuldgevoelens en kwaad op de hele wereld naar Belgie. Na de filmpjes van Marie-Carmen waarop te zien was hoe ontspannen ze waren was ik opgefleurd en had rust gevonden. Nu het weerzien echter aangebroken was kon ik niet wachten om ze te gaan halen. Je bent net een klein kind morde Dirk maar je zal hoe dan ook moeten wachten want het is al donker dus het gaat niet ..Ik drong nog een tijdje aan maar mijn hart en verstand vertelde me dat hij gelijk had, in het donker de honderden honden in de refuge storen was geen optie. Nog één keer slapen en we zagen mekaar terug…
Dinsdag 17 mei 2022
De dag nadien ging ik mee de honden halen die nog voor ze ons zagen al een huilconcert aanvingen omdat ze de auto herkend hadden. Het weerzien was dan ook vurig en overrompelend en dat er tranen van geluk aan te pas kwamen dient niet gezegd…Een paar dagen later gingen we op 20 Mei terug naar de refuge. Deze keer was het om foto's van de honden te maken die "klaar" waren voor onze site. Ondanks het feit dat Dirk pleitte om thuis te blijven ging ik mee en voelde me tijdens het nemen van de foto's zoals voorzien miserabel toen ik oog in oog stond met de honderden galgo dametjes die zich verdrongen om onze gunsten. Waar moest ik al die adoptanten vinden dacht ik in paniek. Toen we van de damesverblijven naar de kathedraal gingen waar de reutjes wachtten bezochten we eerst de 7 pups die een paar dagen later naar Casa Belgica zouden komen. Daarna gingen we naar de mannetjes kijken die netjes op een rij stonden om gefotografeerd te worden. Toen ik ze zo braaf en geduldig zag wachten op wat komen ging brak mijn hart bijna. Arme arme galgo heren, op 10 teefjes werd soms 1 reutje gekozen dus voor hen was de wachtperiode onvoorspelbaar en was er altijd een reële kans dat ze na jaren vruchteloos hopen op een warme thuis in de refuge zouden sterven. Tussen de 15 mannetjes die Dirk moest fotograferen was er één die een groot gezwel aan de borst had en één die geen afscheid van mij kon nemen na de fotosessie en zich vastklampte. Verschrikkelijk, ik was er kapot van. Toen we terugkeerden naar huis en ik moeite had om mijn tranen weg te slikken zei dirk "ik had je verwittigd". Thuis belde ik naar Frutos voor het mannetje met het gezwel en stuurde Dirk een foto door.
Vrijdag 24 , zaterdag 25 mei 2022
Nadat Dirk een paar dagen lang de grootste holten in de natuurstenen plaveien van de tuin opgevuld had waren we klaar om de 7 pups te ontvangen. Marie-Carmen liet er geen gras over groeien en arriveerde vrijdag om 8 uur ‘s morgens met de 6 zussen en het éne broertje . Nadat ze hun nieuw verblijf verkenden speelden en ravotten ze om ter meest met het vele speelgoed. Een grote revelatie want zoiets hadden ze nog nooit gezien. Voor de rest aten, dronken en sliepen ze à volonté en herbegonnen daarna aan hun cyclus. Na een relatief rustige nacht zetten we hen zaterdag voormiddag voor Dirk zijn lens. Geen sinecure. Het werd een vermoeiend lastig werkje dat ons geduld op de proef stelde en dat ondanks het feit dat we ons "specialisten " mochten noemen in de materie. Na afloop van de fotosessie kon ik mijn armen niet meer bewegen door het ophouden van het "decor". Hoe dan ook we hadden een gevuld weekend en nog gevuldere weken vol lawaai en gekef en kakaatjes en plasjes en wilde spelletjes etc… voor de boeg die ons beider geduld op de proef zou stellen. Dat wisten we uit vele jaren puppy ervaring. Zondag kwam de eerste adoptieaanvraag binnen voor één van de zussen. Het was begonnen... De regio's en ikzelf mochten in de startblokken gaan staan. De dames voor huisbezoeken en ik voor veel telefoontjes en evenveel lange gesprekken. Een ding was zeker door het malheur met de camionette en de aankomst van de pups was onze reis naar België en de Kempenwandeling tot onze grote spijt in het water gevallen. Letterlijk en figuurlijk zagen we op de video die Roel doorstuurde. Terwijl ik daarna aandachtig zijn foto met de mij-aankijkende deelnemers van de Kempen wandeling aan tafel bekeek belde ik naar de eerste "puppy "kandidaat.
Woensdag 1 juni 2022
Als er woensdagnamiddag aangebeld wordt ben ik aan de telefoon met de zoveelste "pup" kandidate die na een lang gesprek maar niet wil begrijpen dat een alleenstaande die alle dagen 8 uur afwezig is en een pup adopteren niet samengaan. Gelukkig komt Dirk mij roepen dat Marie-Carmen er is met een galgootje met gebroken poot en kan ik mij excuseren bij de dame en nogmaals benadrukken dat ze spijtig genoeg niet in aanmerking komt. Terwijl ik naar buiten ga bedenk ik hoe onverantwoord mensen soms zijn, een pup en nooit thuis... Ongelooflijk. Buiten staat Marie-Carmen met een teefje met vervormde voorpoot die er als een vod bijhangt . Het slachtoffer is een zwart ruwharig meisje van nauwelijks 8 of 9 maand die ergens in een dorp ronddoolde en op een afgesproken plaats door een galguero aan Marie-Carmen met een vuile degoutante lijn overhandigd is. Een galguero die de moeite doet om een gedumpte galgo met gebroken poot te vervoeren, goede grap...We denken er het onze van en dragen haar naar de kliniek waar Dirk haar pijnlijk pootje in een spalk en verband steekt . Tijdens de zorgen jankt ze stilletjes van de pijn maar ondergaat braaf de behandeling. Als ik haar zacht tegen de haren instrijk zie ik honderden vlooien kriskras over haar lijfje lopen. We ondernemen direct maatregelen tegen de zuigende belagers en als dat achter de rug is zetten we haar in een kennel en geven haar eten en drinken dat ze dankbaar aanvaardt. Omdat ze bij ons blijft bedenk ik een naam met een G en besluit haar Gaga te heten, Lady Gaga. Als ik haar vraag of ze akkoord is met haar naam kwispelt ze voor het eerst. Geen toeval zeg ik tegen Dirk en Marie-Carmen, zie maar. Als ik hun aandacht heb en haar terug aanspreek met Lady Gaga kwispelt ze opnieuw enthousiast. Van zodra Marie-Carmen vertrokken is stuur ik een bericht naar Dr. De Frutos. Voor de reu met het gezwel had ik een afspraak voor vrijdagmorgen dus vraag ik of er een teefje met een gebroken poot mag meekomen, ze moet ook gesteriliseerd en getest worden op Leishmania en ander tropische aandoeningen voeg ik er aan toe. Vrijdagmorgen om 9 uur stuurt dokter De Frutos een tiental minuten later terug. Als we lady gaga ‘s avonds op de patio laten voor een sanitaire stop ligt haar dekbed vol met dode vlooien, honderden...
Vrijdag 3 juni 2022
Zoals voorzien zijn we nadat Marie-Carmen het mannetje met het gezwel, die ik bij gebrek aan een naam Gandalf noem, en lady Gaga om 8 uur stipt vertrokken naar Talavera waar we om 5 voor 9:00 gelijktijdig met Dr. De Frutos, zijn madam en hun nieuwe aanwinst Lima, een pienter zwart wolbolletje die in een container gevonden is, aankwamen. Omdat we de eerste klanten waren nam Dr. De Frutos Lady Gaga direct mee om foto's te maken van haar poot en bekeek daarna het lelijke gezwel van de graatmagere Gandalf. Ondanks de ondertussen toegenomen drukte mochten beiden door de ernst van hun toestand blijven. Het bot van Lady Gaga haar voorpootje was midden door, en op weg naar Talavera was ze ook nog eens loops geworden. Geen uitgelezen moment maar niks aan te doen. Ze werd sowieso gesteriliseerd dus was het geen drama . Wat het gezwel van Gandalf betrof, dat was niet om aan te zien en zou zijn kans op adoptie in de weg staan, zoveel was zeker. Dat besefte Dr. De Frutos ook dus maakte hij in zijn druk werkschema ook tijd vrij voor het arme mannetje omdat hij net als wij wist wat er aan het gezwel voorafgegaan was. Jarenlange opsluiting en op beton liggen in een veel te kleine ruimte, meestal aan de ketting. Het was ongelooflijk hoe dankbaar en aanhankelijk Gaga en Gandalf op die korte tijd waren. Ze drukten zich tegen ons aan net of ze wisten dat we ze zouden beschermen. Hoe dan ook het ergste was achter de rug. Ze waren veilig en dat we ze zouden beschermen tegen alle verder onheil was een vaststaand feit. Toen we vertrokken en hen uit handen gaven panikeerden ze. Na wat zalvende woorden en de belofte dat Dirk er deze avond terug zou zijn zei ik tegen mijn echtgenoot "ze denken dat we hun baasjes zijn" en vertrokken met schuldgevoelens bij Dr. De Frutos die ons zou laten weten wanneer ze mochten afgehaald worden.
Om 15:30 krijgen we bericht dat beide operatie's goed verlopen zijn en dat Dirk ze om 18:00 u mag afhalen. Met de 4X 75 km Calypo-Talavera heeft hij dan vandaag alweer 300 km op de teller. Om 19:30 is hij terug met de twee patiënten. Lady Gaga haar pootje ziet er ondersteund door de metalen spil heel wat stevigiger uit en Gandalf is dankzij dokter De Frutos, die het gezwel mooi verwijderd heeft, de mooie hond die hij al altijd geweest is en klaar voor adoptie. De ingrepen zijn de 1800 euro meer dan waard geweest. Voor grote pup Gaga is er alvast goed nieuws. Ze mag bij Yolanda en Luc herstellen want Gérard is genezen van zijn gebroken poot operatie en mag op de site. Zodus mag Lady Gaga zijn plaats innemen om van haar ingreep te bekomen en blijven tot haar pootje sterk genoeg is. Hopelijk overkomt de brave, rustige, lieve Gandalf hetzelfde geluk nu hij er uitziet als een "supermodel" hond. Alhoewel, ik twijfel er sterk aan ... Hij is een mannetje van 5 jaar, gestroomd met een mooie witte bles op zijn kop en een ellenlange staart en is héél aanhankelijk en héél lief, maar het is en blijft een reu, en die zijn niet bijzonder populair.
God mag weten waarom. Daarenboven is het vakantie en bij mijn weten hebben geen van onze regioverantwoordelijken nog plaats of tijd over om hem op te vangen en de wonde aan de borst op te volgen. Het zou nochtans ideaal zijn want er zijn een drietal of meer verpleegsters onder hen. Desnoods moet hij naar de quarantaine en terugkomen als we weer in Casa Belgica zijn want wij hebben op 18 juni een adoptiedag en gaan daarna naar Lommel om de adoptanten na al die tijd eindelijk eens terug te zien. Het zou mij héél zwaar vallen om Gandalf achter te laten want het is ontroerend om te zien hoe zeer hij zijn dankbaarheid betuigt en hoe hij geniet van de ruimte en de mogelijkheid om te ontdekken. Hij is overgelukkig bij de honden, want uiteraard loopt hij al sedert deze morgen bij hen. Grotendeels omdat ze verontwaardigd stonden te blaffen aan het hekken tijdens zijn plaspauze. Het was net of ze wilden ons duidelijk maken om hem boven te laten. Wat ook gebeurde natuurlijk... Ach mijn arme hart, hoelang kan ik dit aardse tranendal nog aan. Het ganse weekend liep Gandalf achter mij aan, likte onstuimig mijn handen en als hij kon mijn gezicht. ZUCHT....
