Spanje Update Dec 22 - Jan 23 - Din27Dec
Liefde is blind…
Dinsdag 27 december 2022
Laat ik beginnen met iedereen te bedanken voor de vele nieuwjaarswensen, jullie allemaal een fantastisch 2023 te wensen en over te gaan tot de orde van de dag en mijn laatste update van 2022 en begin 2023 te schrijven om jullie deelgenoot te maken van de afgelopen gebeurtenissen...
Gebeurtenissen die begonnen met de aankomst van Buffalo die op 7/12/22 met Dirk en de laatste gelukkigen van het jaar 2022 vertrok naar het beloofde land. Ik keerde de dag na de aankomst van de co-driver huiswaarts met het vliegtuig, wachtte 2 dagen op de chauffeurs en hun vracht die donderdagmorgen vertrokken waren en ‘s nachts aankwamen in Hof Rosa Canina waar ze opgevangen werden door Kris, Carine en "nieuwe ”regio Meredith. De dames ontfermden zich over de honden en Leopold, Astrid, Loulou en Maléficia die ook mee waren en bij Christel op verlof bleven tot we terug vertrokken. Zodoende konden de chauffeurs nog een paar uur slapen in De Pinte waar ik ongeduldig op hen wachtte. Na hun aankomst werd de bagage nog uitgeladen en pas daarna werd er geslapen. Na een tweetal uur rust vertrokken ze terug. Dirk Buffalo naar de zee om zijn Martine en zijn mobilhome op te pikken en daarna terug te keren naar Hof Rosa Canina. Dirk keerde direct terug naar Hof Rosa Canina om de camionette te kuisen etc… Toen hij terug was moesten we nodig proviand inslaan voor ons en de adoptiedag. Zaterdagmorgen waren we terug in Hof Rosa Canina en maakte ik mijn opwachting op de adoptie dag. Ik kreeg Nancy Mottet als gelegenheidsfotografe en Nancy Quide als collega van Dirk aan de tweede inschrijftafel. Vanzelfsprekend deden beide dames het net als hun collega's buiten en in de keuken perfect en verliep alles vlekkeloos. Er waren veel adoptanten die een tweede of meer adopteerden en veel "nieuwe" die alles in zich opnamen en ons prezen voor ons professionalisme, altijd plezant een beetje waardering... Traditioneel werd de adoptie dag afgesloten met een "reünie" van de medewerkers waarvan een paar "nieuwe" en een paar jarigen iets te vieren hadden en hapjes en van alles en nog wat op tafel gezet hadden. Kevin had zo'n grote taart meegebracht dat we ze amper op kregen. De mama van de pups, Coco (Giullieta ), die door nieuwe regio Natascha geadopteerd was en Jutta (Guinevere)die door Anne en Nancy geadopteerd was zaten gelukkig mee aan tafel om te helpen.
De week nadien hadden we heel wat verplichtingen en doktersbezoeken op de agenda en zaterdag en zondag het opzetten en openen van de kerstmarkt in Glabbeek dus bleven we tot tevredenheid van onze bovenbuurvrouw een week in België en vertrokken pas op Kerstdag terug naar Spanje. We huurden een auto en begonnen met een bezoek aan de orthopedist, er werden foto's van mijn laatste "echte" heup genomen en foto’s van Dirk zijn heup en knie want hij kreeg ook last, wie bij een hond slaapt... Hoe dan ook Dirk kwam ervan af met een infiltratie, ik kreeg te horen dat mijn laatste heup kortelings ook zou moeten vervangen worden. Omdat hij al 2 knieën en een heup vervangen heeft en mij kent zei de chirurg laconiek dat ik hem moest contacteren als ik er klaar voor was. Hij zou het wel horen voegde hij er schertsend aan toe… Ik dacht er het mijne van en besloot het noch een tijdje uit te zingen, we zouden wel zien... Dat ze het af en toe eens liet afweten kon ik nog wel een tijdje uithouden. Zaterdagmorgen vertrokken we om 8 uur naar Glabbeek met de overvolle oude camionette die alle mogelijke en onmogelijke benodigdheden aan boord had om de kerstmarkt goed te laten verlopen. De ganse weg piekerde ik over het telefoontje van Marie-Carmen die me de avond daarvoor gebeld had met de vraag of ik een blinde galgo kon opvangen, de galguero wou er hoogdringend vanaf. Natuurlijk wou ik hem opvangen, ik heb een soft spot voor blinde honden en heb er 2 gehad dus… Alleen moest hij wachten tot we terug waren en dat zou nog meer dan een week duren en ik was er niet gerust in. Toen we anderhalf uur later aankwamen in Glabbeek waren de aanwezige kunstenaars en de dames van Warm&Cosy druk in de weer om hun stand op te zetten. De barkeepers vulden hun frigo’s aan, de foodie's installeerden de foodbar etc… Ik bombardeerde mezelf als "kerstboom-madam" en nam Martine Ongena in dienst als "hulpversierster " om de vele kerstbomen te voorzien van lichtjes en ballen en slingers en meer van dat moois. Goede keuze, véél werk, maar onze kerstbomen waren prachtig. De ganse zaal was prachtig. De bedenkster Yolanda en coördinator Raymond Buekenhout mochten fier zijn op hun geesteskind. Dat zou de dag nadien door de vele enthousiaste bezoekers bevestigd en herbevestigd worden. In alle bescheidenheid konden we spreken van een kleine stormloop en een groot succes!!!! Op naar volgend jaar zei iedereen na afloop. De enige domper was het weer want toen alles opgeruimd was en iedereen vertrok begon de regen aan te vriezen. Op de autoweg waarschuwden lichtpanelen "glad wegdek, pas uw snelheid aan" maar blijkbaar konden de meeste chauffeurs niet lezen want iedereen vloog ons voorbij, ongelooflijk…
Na een week voorbereidend werk moesten we vrijdag de GINB-magazines ophalen in drukkerij De Riemacker en ze daarna naar Claire en Raymond brengen die ze zouden klaarmaken en versturen. De camionette dacht er echter anders over want kort nadat we vertrokken waren merkte Dirk dat er iets niet juist was, ging opzij staan en belde vanop een parking naar de garage dat er iets fout was. Ze had geen vermogen en reed amper dertig. Ik hoorde de garagist zeggen om ze eens stil te leggen en na 15 minuten terug op te starten. Misschien zou de software zich resetten... Buiten goot het water en ‘s anderendaags was het kerstavond. Tijdens het wachten begon Dirk nerveus te filosoferen over een noodplan. We zouden eventueel met de oude camionette oprijden enz… Mijn hoofd kraakte van de stress dus vroeg ik vriendelijk om geen voorbarige plannen te maken, eerst terug te bellen naar de garage en pas daarna de eventuele mogelijkheden te bekijken. Nadat het kwartier verstreken was gaf de camionette nog altijd niet thuis dus belde Dirk terug naar de garage en legde uit dat we kost wat kost zondag moesten vertrekken want ons honden zaten in opvang enz....Dat ik niet wou rijden met de oude camionette zei hij er niet bij... Hoe dan ook buiten alle verwachting verloste de garagist ons uit ons lijden met de boodschap dat we ze mochten binnenbrengen en hij er alles zou aan doen om ze te herstellen. Alleen we moesten er geraken. We stonden in Eke en moesten helemaal naar Merelbeke. Ik stond doodsangsten uit toen we aan 30 km per uur over bruggen en drukke wegen bolden met een sliert kwade automobilisten achter ons aan en belde ondertussen in paniek naar Claire en vroeg of Raymond om de magazines wou gaan. Een uur later vertrokken we uit de garage met een piepkleine vervangwagen die zijn beste tijd gehad had en de belofte dat ze ons op de hoogte zouden houden. Terug thuis brachten we verslag uit aan Raymond die ondertussen de magazines was gaan ophalen en nog langskwam. ‘s Avonds laat kregen we een telefoontje van garage Van Den Broecke uit Merelbeke dat de camionette gemaakt was en klaar voor de reis!! Van een goede service gesproken, zoals we trouwens gewend zijn...
De dag nadien was het kerstavond en begon ik ‘s middags terug de valiezen te vullen met kleren die ik voor mijn gemoedsrust meegesleept had vanuit Spanje maar zoals altijd niet had gedragen. Er was geen tijd geweest voor ontspanning alleen maar voor werk en van Pontius naar Pilatus lopen... ‘s Namiddags belde ik naar Marie-Carmen om onze afreis van de dag nadien te bevestigen, in feite een excuus om te vragen of er nog nieuws was van het blinde mannetje. Neen dus, de galguero had hem bij iemand gedropt maar hij moest terugkeren en blabla. Onbetrouwbare info dus. Ik vroeg haar te blijven aandringen en zei dat ik de sukkelaar niet meer uit mijn hoofd kreeg en mij zorgen maakte over zijn lot. We sloten af met het nieuws dat er ondertussen meer galgo's binnengekomen waren en ze alle dagen telefoons kreeg van galgueros die stonden te trappelen van ongeduld om hun afgeschreven galgo's binnen te brengen enz… Niks nieuws onder de zon dus. Op kerstavond aten we iets kleins, keken tot 22 uur tv en gingen dan slapen, nu ja slapen. Het was 3.30 uur toen ik voor de wekker wakker was de badkamer in dook en Dirk vanuit de slaapkamer vroeg of ik gek was. Ik hoopte van niet maar was het niet zeker... Nog voor 5 uur waren we in Hof Rosa Canina om Leopold, Astrid en LouLou Babalou op te halen, Maléficia bleef nog op verlof bij Christel die speciaal opgestaan was om afscheid te nemen van haar gasten. Toen we de autostrade opreden schrok ik mij dood want ik die gedacht had dat er op Kerstdag geen kat op de baan zou zijn werd door Dirk, die zijn gelijk haalde, smalend uitgelachen. Het was druk!!! Véél te druk. "Dat zijn er allemaal die terugkeren naar huis "zei ik zonder overtuiging... Het bleef druk tot voorbij Rijsel daarna verminderde het verkeer maar tot mijn groot ongenoegen had ik ook een paar camions op de baan gezien die net als wij richting Parijs reden. Toen we na 100 km stopten in Aire St. Leger, al meer dan 20 jaar onze vaste Aire voor een obligate croissant, chocoladekoek en koffie vermande ik mij. Omdat ons vast hotel in Castets gesloten was moesten we helemaal naar het Novotel in Biarritz en hadden nog ongeveer 900 km voor de boeg, klagen had dus geen zin…
Om 17.30 uur namen we na meer dan 12 uur rijden de afrit naar Biarritz en zochten ons via een meervoud van verkeerslichten een weg naar het Novotel dat zo goed als in het centrum was gelegen. Nadat we ingeschreven waren werd ons verteld dat er deze avond een speciaal "kerstmenu" was. Fantastisch, enkel veroorzaakte het nieuws dat we vegetariërs waren enige beroering en werden we doorverwezen naar de kelner van het restaurant om hem op de hoogte te brengen. Toen we ons anderhalf uur later aanmelden had Dirk de honden eten gegeven en uitgelaten. Bij ons intrede in het restaurant zei de maître d'hotel vertrouwelijk dat hij op de hoogte was van ons "probleem" en dat we in goede handen waren. En inderdaad het viel het nog mee, ze deden hun uiterste best en we werden behandeld als speciale, een beetje abnormale klanten die de beste lekkernijen aan zich lieten voorbijgaan. Blijkbaar zijn er weinig vegetariërs in de foie gras streek. Na een tamelijk goede nacht verlieten we rond 9 uur het hotel en reed Dirk via een veel kortere weg de autoweg op en staken we na een 10-tal km de grens over en reden Spanje binnen. Ongeveer om 16 uur zat het er na een rit van 7 uur op en reden we de inrit van Casa Belgica op. Terwijl Leopold, Astrid en Loulou hun poten strekten en genoten van een hoognodige sanitaire stop, voor Astrid die van geen sanitaire stops onderweg moet weten, de eerste in 2 dagen !!, begon Dirk aan het uitladen van de camionetten, zucht… Ik ging aan de telefoon zitten en belde Marie-Carmen op om te vragen of er nieuws was over de blinde. De galguero zou hem over een paar dagen brengen, niet naar de refuge want ze wou niet dat de man naar Las Nieves kwam… Alweer dubieus nieuws vond ik, galguero’s die de waarheid spreken, pfff...
Maandag 1 en dinsdag 2 januari 2023
Zoals altijd keken we met schrik uit naar de overgang van oud naar nieuw, wat niet zonder reden bleek. Op 31 december 2022 startte het vuurwerk om 16 uur in de namiddag en stopte pas om 4 uur in de morgen op 1 januari 2023 en dat ten koste van de vele honden die in Calypo buiten zitten (soms aan de ketting) en wanhopig blaften om hulp. Ook ten huize Casa Belgica waren het dezelfde als andere jaren die in paniek zich verscholen in de living en dezelfde die buiten gingen kijken naar de fusees die boven hun kop ontploften. Hoe dan ook we waren blij dat het voorbij was, de rust terugkeerde en we eindelijk konden gaan slapen. Ondertussen is de eerste dag van 2023 ook niet in stilte gepasseerd en hebben ze hopelijk hun laatste kruit verschoten, ongelooflijk hoeveel geld sommige mensen de lucht inschieten..
De dag nadien was het eindelijk stil. Dirk belde naar Marie-Carmen dat het eten van de inzamelactie die Yolanda en Kevin in de Maxi Zoo gedaan hadden aan de poort stond of ze het kon komen halen voor ze naar de refuge ging. Ze belde terug en zei niet zonder enige trots " I go with the blind…at 15.30 u “!!! Ik was zo opgelucht en zo blij dat het ventje in veiligheid was dat ik een ongewenste traan van mijn wang moest vegen. Dirk zei niks maar zijn blik sprak boekdelen. Ik voelde me betrapt en terwijl er nog een traan over mijn wang rolde zei ik kuchend dat er iets in mijn oog zat… En zo deed de zwarte blinde jongen van amper 9 maand, die ik de naam Hannibal met de H van 2023 gaf, zijn intrede. Hij was zo bang en verloren dat hij niet uit de auto wou met als resultaat dat mijn ogen nog meer traanden... Toen Dirk hem naar beneden droeg en hij voorgesteld werd aan onze nieuwsgierige honden fleurde hij op en liep voorzichtig in hun richting. Geloof het of niet maar bijna ogenblikkelijk hadden ze door dat er iets niet juist was met hem want in plaats van zoals anders de nieuwe gast te intimideren en aan een diepgaand onderzoek te onderwerpen ontzagen ze hem. Toen Marie-Carmen vertrokken was zei Dirk "En nu ??"
Maandag 9 januari 2023
"En nu "was geen understatement van Dirk. De eerste 2 dagen durfde hij niet in huis komen en stommelde bij iedere poging om hem binnen te brengen terug buiten. ‘s Nachts idem. Ondanks de bittere koude sliep hij buiten met een warme mantel onder een dekentje en gingen we om het halfuur kijken of hij nog onder zijn deken lag. Iedere poging om hem binnen te nemen of dragen mislukte. Hoe dan ook vanaf de eerste avond at hij onder het alziend oog van Dirk samen met zijn nieuwe huisgenoten een flinke portie pasta met soep en vlees op, dat was al heel veel. Donderdag sloeg het weer om en begon het te miezeren, ik weet niet of hij voelde dat het ‘s nachts hard zou gaan regenen maar mits de nodige aanmoedigingen en koekjes in mijn broekzak en die van Dirk begon hij aan de verkenning van de veranda en de keuken. Die avond sliep hij in de veranda en de dag nadien in "zijn" mandje in de keuken, een grote opluchting want buiten goot het water. Sinds hij zijn schrik en twijfels overwon heeft hij zich ontpopt tot een ongelooflijk flinke jongen die overal achter ons aanloopt, vriendelijk is tegen de honden en van alles het beste maakt. Hij lijkt te weten dat het ergste achter hem ligt, alhoewel, morgen gaan we met hem naar Talavera. Omwille van Drie Koningen, dat een grote feestdag is in Spanje, was Dr. De Frutos in verlof en hebben we pas morgen een afspraak voor zijn castratie én een uitgebreid onderzoek van zijn ogen. Ondertussen heeft Marie-Carmen gebeld dat er een patiënt bijgekomen is, een mannetje met een gebroken achterpoot. Hoelang het arme dier er mee rondloopt weet ze niet, hij is zo achtergelaten. Hoe erg of minder erg het ook is hij zal net als Hannibal de nodige zorgen krijgen. Tot het zover is ga ik proberen niet té veel hoop te koesteren voor het onderzoek van Hannibal zijn ogen, niet gemakkelijk. Ik hoop zo dat er mirakeldruppeltjes bestaan of een operatie is die hem het zicht zou kunnen geven maar ik vrees ervoor. Zijn uitgemergelde moeder had volgens de galguero 3 blinde pups. Wat er van de andere 2 en de moeder geworden is daar durf ik niet aan denken. Een ding is zeker het vreet aan mij en ik heb het soms héél moeilijk met die oneindige ellende. Tot overmaat van ramp ben ik momenteel tot wanhoop van Dirk (en mezelf) verschrikkelijk weemoedig. Maar bon, ik doe mijn best en hoop op goed nieuws voor Hannibal, dat zou de wereld betekenen…
Dinsdag 10 januari, woensdag 11 januari 2023
Het is 7.45 uur als Hannibal aan boord gaat van de camionette, Dirk ze buiten rijdt en Marie -Carmen arriveert met het mannetje met de gebroken poot. Het is ijzig koud en ik ril bijna uit mijn voegen als het kleine gestroomde niet-gecastreerde reutje aan boord gaat en Dirk hem in de box naast Loulou-Babalou steekt die uiteraard meegaat als chaperonne. Na de helft van de 75 km naar Talavera in de mist gereden te hebben en de andere helft in een nevelig lila-turquoise aquarel van de opkomende zon arriveren we gelijktijdig met Dr. De Frutos aan de kliniek. Hij biedt aan om te helpen en onderwerpt het reutje met de poot die ik ondertussen Hector gedoopt heb ter plaatse aan een vluchtig onderzoek en neemt hem mee naar de kliniek. Wij volgen met Hannibal die niet weet wat hem overkomt en aarzelend mijn stem volgt aan de allereerste leiband van zijn leven. In de kliniek is Dr. De Frutos tot de conclusie gekomen dat het niet de misvormde poot is maar de heup, die al héél lang uit de kom moet zijn, de schuldige is en neemt Hector mee voor foto's. Wij gaan met Hannibal bij Teresa voor het bepalend onderzoek van zijn ogen. Terwijl Dirk hem op de onderzoektafel zet klopt mijn hart in mijn keel. Tijdens het onderzoek klopt ook Hannibals hart aan een razend tempo. Na een uitgebreide analyse volgt een vernietigende conclusie die al mijn hoop de grond in boort. Zijn pupillen en ogen reageren en sturen de boodschap door naar de oogzenuw maar door ziekte die hij als pup had, hoogstwaarschijnlijk Moquillo, wordt de boodschap niet doorgestuurd naar de hersenen dus zal hij voor zijn leven blind blijven. Ondanks het feit dat ik mij voorbereid had kan ik mijn tranen niet bedwingen en snik tegen Teresa dat ik mij zorgen maak over zijn toekomst omdat hij als blinde nooit zal geadopteerd worden. Dirk en Teresa proberen mij te troosten maar vooral Dirk weet dat ik gelijk heb. Jaren geleden zijn de blinde Hyppolythe en Octavie ook bij ons gebleven, dus...We rijden terug naar Calypo met de boodschap dat Dr. De Frutos een mailtje zal sturen als we hen terug mogen afhalen...
Tijdens de rit naar huis spreekt Dirk de onuitgesproken gedachten die door mijn hoofd spoken uit en zegt "Hannibal zal bij ons blijven veronderstel ik.” "Ik hoop oprecht van niet antwoord ik want dan moet hij zijn leven slijten op ons ritme en met de regelmaat van een klok van Spanje naar België en terug naar Spanje en op pension enz… Het is voor een mens bijna niet uit te houden laat staan voor een blinde hond”. Terwijl ik die wijsheden verkondig weet ik hoe moeilijk het zal zijn om hem aan iemand toe te vertrouwen. In de loop van de namiddag stuurt Dr. De Frutos het verslag van Hectors gecompliceerde operatie samen met de bloedanalyses en de factuur op met de boodschap dat ze vanaf 17 uur mogen afgehaald worden. Dus vertrekken we om 16.30 u terug naar Talavera om Hannibal en Hector af te halen. Het is nog altijd mistig, het is druk en de avond valt, een combinatie waar ik niet van hou... Een uur later zijn we terug in de kliniek waar Dr. De Frutos ons vertelt dat Hector een zeer zware operatie ondergaan heeft. Alles was vergroeid dus hij heeft alles terug moeten breken en met man en macht de poot op zijn plaats moeten trekken, geen sinecuur… Om zijn herstel zo voorspoedig mogelijk te laten verlopen en zijn vergroeide spieren te stretchen heeft hij asap hydrotherapie nodig, liefst alle dagen. Er is een centrum voor hydrotherapie niet ver van waar we wonen en hij gaat bellen naar de verantwoordelijke dierenarts en alle RX foto's doorsturen. Als we terug thuis zijn weet Hannibal perfect waar hij is als Dirk hem uit de camionette neemt en loopt hij samen met Loulou, die zich kandidaat gesteld heeft als blindengeleide bulterriër, naar het hekken. Terwijl Dirk Hector installeert in de kliniek en eten geeft bel ik naar het centrum. Helaas spreekt de man die ik aan de lijn heb geen Engels dus probeer ik het zonder veel succes uit te leggen in het Spaans. Uiteindelijk geeft hij me het nummer van een medewerker die Engels spreekt en maak ik een afspraak voor morgen rond 10 uur.
Na een verschrikkelijke weg die alhoewel hij "geasfalteerd " is kan vergeleken worden met deze naar de refuge komen we zoals afgesproken om 10 uur met Hector aan in het Hydrocentrum en worden naar een officina gebracht waar we moeten wachten op de Engelssprekende medewerker. Tussen dit en 10 minuten is hij er verzekert de eigenaar. Ondertussen houdt hij ons gezelschap en toont fier de foto's van beroemde voetbalsterren aan de muur die klant zijn en samen met hem en hun honden poseren. Van Carasco tot Ronaldo en alles met naam en faam daar tussenin, zelfs wielrenner Contador die in de buurt woont is klant. Uiteraard is Dirk geïnteresseerd en gaat van dichtbij kijken tot hij plots verwonderd zegt "wat hangt die hier te doen". Als ik vraag wie zegt hij "Metejoor" ofwel zijn tweelingbroer. En inderdaad, twee druppels water. Als hij de foto van de bekende Vlaamse zanger aan de eigenaar toont kan die zijn ogen niet geloven, wij ook niet. De tien minuten zijn er twintig geworden als de "Engelse" Mexicaan arriveert en aan zijn rondleiding begint. Alles ziet er ok uit, veel ruimte, verwarmde kennels, het Hydro centrum. Na een lang gesprek met de verantwoordelijke therapeute gaan we Hector halen die we in een verwarmde kennel installeren en vandaag nog zijn eerste sessie krijgt. Daarna reserveren we 5 verwarmde kennels voor onze honden want volgende week gaan we een paar dagen naar België voor de strandwandeling. Tot dan...
