Spanje Update April 2022 - Zon20Maart

 

 

Zondag 20 maart 2022

Zoals voorzien is Dirk donderdag vertrokken met 19 passagiers en natuurlijk Loulou Babalou die Hercules taak als tweede co-driver overgenomen heeft . Het feit dat hij moest vertrekken met een andere co-driver was echter niet voorzien . Dirk Buffalo had daags voor zijn komst de diagnose van griep gekregen dus moest Dirk hem in extremis vervangen , zijn vlucht verzetten naar een latere datum en in allerijl een nieuwe chauffeur zoeken .Hij vond die parel in Limburg en  woensdag voor de afreis kwam Luc d'Artagnan van Yolanda op als co-driver van dienst en vertrok na de traditionele spaghetti de dag nadien om 9 uur met Dirk richting België . Nadat ik ze uitgewuifd had spoedde ik mij terug binnen want het was nauwelijks 4 graden en ik had een serieuze verkoudheid plus de aanzet van een tweede stofallergie, beiden met dank aan de ellendige verbouwingen en het kalk- en stofvreten, waardoor ik  stilletjes aan terug de look van een zus van Quasimodo kreeg (ttz als de man ooit zussen gehad heeft..) Enfin ondertussen zijn ze na een voorspoedige reis donderdagnacht of vrijdagmorgen om 2u30 met Morante (onze gelukzoeker v.d. week ) en zijn 19 reisgenoten, waaronder pups Gisèle en Gilles,  aangekomen in Hof Rosa Canina waar ze als koningen ontvangen werden door Kris Saenen en co en heeft iedereen nadien op zaterdag kennis gemaakt met zijn nieuwe familie .

 

 

De jonge Jésus met het gebroken pootje gebroken die ik Gaston(neke) gedoopt heb, vertrok vrijdag als eerste . Hij werd afgehaald door  regioverantwoordelijke Sonja die hem ging opvangen tot hij hersteld was, waarvoor dank . Tussen deze heuglijke gebeurtenis en het bezoek van de dierenarts aan onze reizigers door werd de auto van onze medewerkster Claire onderweg naar Hof Rosa Canina aangereden door een overmoedig gehaast jongmens !!! Gelukkig was er alleen blikschade volgens Dirk. Al een chance!! Hoe dan ook blikschade of erger niemand zou haar kunnen overtuigen hebben om forfait te geven, zoveel is zeker. Gisteren was het adoptiedag en bracht regioverantwoordelijke Annie Dusquenne Sergio mee die na 3 jaar adoptie afgestaan werd omdat hij plots putten groef in de tuin etc… Zoals gewoonlijk een leugentje om bestwil van de adoptanten voor de adoptanten die tot annie's ontsteltenis zonder enige emotie afscheid namen van de hond toen ze hem vrijdag ging halen … Toen ze me na haar aankomst thuis belde dat ze niet begreep waarom zo'n braaf aanhankelijk dier aan de deur gezet werd antwoordde ik "omdat ze hem niet meer moesten hebben". Onbegrijpelijk voor mensen als wij, maar de harde realiteit . 

 

Maandag 18 april 2022

Ondertussen is het bijna een maand geleden dat Koen en Dirk op 20 maart terugkeerden van België  en wij op donderdag 24 maart met tegenzin onze honden onder Vali's hoede achterlieten tijdens de nog steeds niet-voltooide verbouwingswerken en vertrokken naar België voor de kaas- en wijnavond. Voor het zover was moest ik  eerst nog naar de orthopedist die een paar jaar geleden mijn versleten knieën en heup vervangen had door beter functionerende prothesen. Hoe dan ook één ervan, met name de heup, was een paar weken geleden beginnen piepen en kreunen … Aanvankelijk wist ik niet waar de vreemde geluiden vandaan kwamen tot ik constateerde dat het van binnenuit  kwam en de schuldige mijn heupprothese was!!!  "’t Zit van binnen " zou Koen Wouters waarschijnlijk gezegd hebben, hoe dan ook ik schrok me dood en Dirk schrok nog harder toen hij het hoorde en noemde mij  een piepende scharnier ... Eén ding was zeker, hem besluipen was er niet meer bij ...Hij schreef naar de dokter die mij een afspraak gaf op donderdag dus reden we van de luchthaven naar de dokter die wist te zeggen dat het aan mijn houding lag (aan wie anders..) Onbewust paste ik die aan mijn rugpijn aan waardoor mijn heup niet naar behoren kon functioneren en  "patineerde", gas gaf zonder grip zeg maar ...Enfin dat kon er ook nog bij , al goed dat het geen pijn deed en alleen maar griezelig was zei dirk  en sloot af met de hoop dat het daarbij zou blijven...Met deze wetenschap rijker reden we naar huis waar ik onze valies uitpakte die mijn outfit voor de kaas- en wijnavond en mijn  onontbeerlijke oorlogskleuren bevatte en begon daarna aan een verkenningstocht door het appartement dat na al die tijd vreemd aandeed ..

Na een ongemakkelijke nacht  ging Dirk vrijdag de "vers" gedrukte magazines bij Donaat Deriemaeker halen en had mij ondertussen de plezante taak gegeven om al de ingeladen mails op mijn pc na te kijken…  Nog minder plezant waren de boodschappen die we  ‘s namiddags moesten doen, maar bon wat moest moest maar …’s Anderendaags begon ik na de nodige telefoontjes van Dirk naar Spanje om te informeren naar de honden en de werken al ‘s namiddags aan mijn toilet. Ik was een halfuur voor we vertrokken klaar en redelijk tevreden met het resultaat van mijn inspanningen, 76 is tenslotte geen 26 meer en het vergt de nodige moeite en inspanning om er iets van te maken. Als mannen  zeggen dat vrouwen meer tijd nodig hebben om zich klaar te maken, niet in onze ménage dus ... Bij ons is Dirk altijd de laatste alhoewel dat hij bij hoog en laag zal volhouden dat het niet zo is, het is wel zo. Net voor het vertrek moet hij nog zonodig bellen of op zijn PC kijken of wat dan ook, wat het ook is het werkt danig op mijn systeem... Hoe dan ook toen we eindelijk in de auto zaten en de "grens" van Oost naar West-vlaanderen overstaken ergerde  mijn echtgenoot zich blauw aan  de West-Vlaamse wegen annex landwegen die volstonden met verkeersborden die omleiding meldden en belde uiteindelijk naar Carine. Toen hij haar in de verte zag staan zwaaien was de bui over … Zucht!!! Toen we in de prachtig versierde zaal (op tijd ) binnenkwamen was het een blij weerzien met de medewerkers die al een ganse dag in de weer waren en de ganse avond ook de service verzekerden, hoe dan ook we hadden mekaar massa's nieuws en ouds te vertellen. Nog voor we uitverteld waren sijpelden de eerste deelnemers binnen en werd ik opgeslorpt door mijn "fans" van wie ik sommigen meer dan 2 jaar niet gezien had wat voor een hartelijk weerzien zorgde. Een halfuur later was de zaal volzet en mocht iedereen zich bedienen aan het delicieus en rijkelijk voorzien kaasbuffet. 

 

Mijn bord was nauwelijks leeg toen Geena Lisa, die  kwam optreden en ik meer dan een jaar niet gezien of gesproken  had, haar intrede deed en zich tussen de rijen stoelen wurmde om  een praatje te komen maken. Toen ze zei dat ze iets moest bekennen, wat hoogstwaarschijnlijk velen onder jullie al weten, nl. dat ze een galgo pup bij een andere organisatie geadopteerd had viel ik bijna van mijn stoel. Ik heb tijdens mijn Spartaanse opvoeding o.a. waarden als trouw, respect en loyaliteit naar binnen gelepeld gekregen  met de paplepel en had moeite om mijn gezicht in de plooi te houden en mijn onthutsing te verbergen. Wat een naiëf onnozel schaap was ik toch zou mijn grootmoeder zaliger gezegd hebben, wat had ik dan gedacht. Toen ik zei dat ik dat niet "verkocht" kreeg aan al die medewerkers die  zich uitsloofden voor GINB, om nog maar te zwijgen van de adoptanten, was haar excuus  dat haar vriend haar overtuigd had dat ze gelukkiger zou zijn met een pup Goed mogelijk maar als je meter bent van een organisatie die de grootste concentratie galgo's (460) herbergde in Spanje en op het moment van haar adoptie 2 pupjes en kort daarna 14 pups had die in de allergrootste ellende binnengekomen waren ....Ik  was ontdaan en voelde mij verraden. Hoe dan ook toen ze zei dat niemand het hoefde te weten wist mijn projectmedewerker mij een paar dagen later te vertellen dat er al een paar weken weken een foto  met de nieuwe pup op FB stond.

 

Na haar succesvolle optreden  namen we afscheid van Geena, de medewerkers en mensen in de zaal en vertrokken  terug naar De Pinte. Toen we om 1u30 naar bed gingen was het door de uursverandering al 2u30 wat betekende dat we anderhalf uur late, om 4 uur dus, moesten opstaan om naar Spanje te vertrekken. Om 4 uur liet ik mijn kaas- en wijnavond outfit achter in De Pinte en ging na een laatste "Dirk-controle "van het appartement   gewapend met mijn korset en een kussen rillend van de kou in de auto zitten . Er stond ons een rit te wachten van iets meer dan duizend km naar Castets waar we zoals altijd  overnachtten in hotel Les Bruiyères als ik van de partij was .  Toen Dirk de overnachting boekte lieten ze ons trouwens weten  dat ons vertrouwde restaurant "Hyppopotame" en zijn overvriendelijke staff die de deuren niet openden als je er 2 minuten voor openingstijd in de regen voor stond vervangen was door restaurant "La Tchanka" ...  Aan de naam te horen en zien hoogstwaarschijnlijk iets exotisch ... Toen we 13 uur na ons vertrek voor de deur van "La Tchanka "stonden werden we verwelkomd door de enige overgebleven dienster ( de vriendelijkste) van het vorige personeel . "La Tchanka"  bleek helemaal niet exotisch te zijn , integendeel . De naam verwees naar een lokale traditie /sport, steltlopen !!! Wie had dat gedacht, wij niet..Omdat Dirk wegens de te kleine bedden voor het eerst lits-jumeaux gevraagd had was de nacht beter verlopen dan gewoonlijk en waren we als eerste in de ontbijtruimte die zich langzaam vulde met Nederlanders. Net zoals gisteravond in het restaurant spraken en begrepen ze geen woord Frans  wat de conversatie met de dienster nogal bemoeilijkte...Wat zijn  Belgen toch bevoordeeld zei ik  tegen Dirk, wij verstaan alles , toch wat Frans en Engels en Spaans, wat de rest betreft... 

Het was 9u30, nu ja in feite een uur vroeger, toen we de Frans-Spaanse grens overstaken en begonnen aan de snelweg die zich slingerend door de Baskische bergen wringt. Het was lang geleden maar ik haatte de weg nog altijd grondig want ondanks de gevaarlijke bochten was het zoals altijd een snelheidswedstrijd  tussen bussen, camions, camionetten en personenwagens.  Doodsgevaarlijk!! Hoe dichter we bij huis kwamen hoe meer zorgen ik me maakte over de werken en de honden. Ze zouden door het dolle heen zijn, zowel  deze die zoals wij tijdens de werken in de keuken kampeerden als deze die in de tuin en de veranda resideerden. Wat een ellende was het al geweest, de keukenmeubels  waren geleverd maar stonden nog altijd ingepakt, we hadden geen water en  geen vuur binnen en kookten al weken op een inductieplaatje buiten en deden de vaat buiten met water van de tuinslan-, en het was verdorie koud geweest en had veel geregend en dat allemaal tijdens  afbraakwerken in huis en daarbuiten, ik zou het niemand aanraden, het maakt je of kraakt je. In mijn geval en ook een beetje in Dirks geval was dat na twee maanden het laatste. We waren doodop van de stress door constant met werkmannen in huis te zitten die duizenden kilo's stof produceerden. Stof en kalk wat mij een stofallergie bezorgd had waardoor ik er tijdens de eerste besmetting uitzag als Quasimodo en ik naar de kliniek moest omdat de lokale dokter panikeerde als ze me zag. Er volgde een tweede allergische aanval maar die bleef gelukkig binnen de perken waardoor ik er maar uitzag als verre familie van de voornoemde bultenaar van de Notre-Dame . 

Hoe dan ook toen we thuiskwamen op onze "chantier" zakte ons moreel onder zero. De honden waren uitzinnig van vreugde en Théophile lachte al zijn tanden bloot maar ze zaten allemaal achteraan en verdrongen zich ongeduldig aan de poort. Loulou Babaloe stond met bebloede kop tegen het hekken aan te stompen en te draaien en reageerde niet op haar naam. Ik schreeuwde om Dirk die nog de auto aan het uitladen was om haar buiten te laten en vroeg aan Vali wat er met LouLou gebeurd was en waarom de keukenhonden achteraan zaten. Haar naam was haas en ze wist van niks...De keukenhonden zaten er nog maar net omdat we in aantocht waren en  Loulou was aan het draaien van vreugde omdat ze ons zag iets dat ze dat tijdens onze afwezigheid nooit gedaan had. De bloedende schuurwonden op haar  kop en ook de werkmannen die verveeld  toe keken vertelden een ander verhaal . Toen Dirk haar buiten liet draaide ze als een tol, botste tegen alles aan en reageerde nog altijd niet op haar naam. Ik kermde van ellende, liet mijn tranen de vrije loop en ging gebukt onder schuldgevoel. We hadden de honden in goed vertrouwen achtergelaten onder de hoede van de buurvrouw die het zo te zien niet te nauw genomen hadden met dat vertrouwen. Wat hadden we LouLou aangedaan, we hadden haar als een gezonde evenwichtige blije hond achtergelaten en op die 4 dagen dat we afwezig waren was ze veranderd in een  stuurloos wrak. Ik stuurde direct een mail naar Frutos en ging om de 5 minuten kijken of er een antwoord was ...De week die volgde was hel, Loulou had medicatie gekregen tegen stress maar draaide nog steeds als een tol en was nog altijd gefixeerd op haar staart die ze als haar grootste vijand beschouwde. De keuken werd "geïnstalleerd" zonder wasbak, zonder water en zonder kookplaat dus moesten we ons nog altijd buiten behelpen buiten, regen of niet . Om het nog leuker te maken had ik griep, of corona zei Dirk maar de test wees gelukkig negatief aan. Ook hij had een zware verkoudheid want wie bij de hond slaapt....Ondanks dat ik geen stem meer had belette het me niet om een kwade tel. te doen naar Eggo. Marianne en Kris  kwamen  binnen de 2 weken en ons huis was nog altijd onbewoonbaar en de dierenartsen kamer was volgestouwd met ons huishouden . Na de kwade telefoon kwamen ze met de wasbak, sloot  een Roemeense loodgieter het water aan en kregen we een voorlopige kraan die draaide als een tol. Maar we hadden water en een paar dagen later een kookplaat !!!

 

In huis werd er nog altijd gewerkt en moest er in extremis nog een betonnen balk verwijderd worden met  drilboren en voorhamers waardoor we terug onder het stof zaten . Dirk kreeg het op zijn heupen en stelde een ultimatum . Ten laatste 2 dagen voor Mariannes komst moesten ze buiten !! Verven en electriciteit inbegrepen, alles moest af zijn . Hoe, dat moesten ze zelf oplossen .. Die oplossing was weekend en avondwerk tot middernacht tijdens hetwelk we nog een blitzbezoek kregen van dierenartse-cardiologe Valerie Bavegems en Alex Claessen die tijdens hun bezoek aan de refuge vielen voor Vaca en haar ondertussen geadopteerd hebben. Toen  de aannemer en co de dinsdag voor de komst van ons "vet-team" ‘s avonds vertrokken hadden we nog geen licht in ons bureau en konden we beginnen aan een wedren tegen de klok om de dierenartsenkamer op tijd klaar te krijgen en alles op te kuisen en de tuin vrij te maken en de kliniek klaar te maken en, en...Terwijl wij ons doodwerkten was het in België ook kommer en kwel . Er kwamen een paar honden terug met de gewone drogredenen, andere situatie, plotse allergieen, andere huisbaas etc...Je kon zien dat Pasen in aantocht was en er mocht gereisd worden ..Eén vrouw belde vanuit de kliniek dat ze opgenomen was en ze haar partner niet vertrouwde met de hond omdat hij zeer agressief was met het dier!! Diezelfde dag ging regioverantwoordelijke Katrien het totaal verwaarloosde en getraumatiseerde dier halen en bracht het naar Hof Rosa Canina . Ik zei via tel.  tegen de Dierenarts dat  hij kosten nog moeite moest sparen, geld speelde geen rol  als hij het arme dier maar kon redden . Na een kleine week hospitalisatie en alles gedaan te hebben wat mogelijk was liet de behandelende dierenarts hem in overleg met ons inslapen. Ik huilde samen met Katrien en Christel, die hem een nieuwe thuis aangeboden had, bittere tranen en voelde mij verantwoordelijk voor wat zonder mijn medeweten was gebeurd. Ik had het dier een betere toekomst beloofd en ik had gefaald. Het is vlug geschreven maar terwijl ik dit neerpen druppelen de tranen van onmacht en schuldgevoel nog altijd over mijn wangen, vandaar dat ik bij iedereen zou willen aandringen om gelijk welk geval van misbruik of verwaarlozing  te melden, ook bij twijfel .

 

 

Ondertussen zijn Marianne en Kris na 4 vermoeiende, vruchtbare en vooral rijkelijk gevulde dagen waarin  61  dames babyproof "gemaakt" werden en 2 heren met niet-ingedaalde testikel na lang zoeken naar het verscholen "itum" "papaproof ", terug vertrokken. Marianne 8 oude teefjes rijker, jawel ACHT !!! De eerste dag begonnen ze na hun aankomst, het nodige bijpraten en een laat ontbijt, aan de eerste 15 teefjes . In de vooravond was Marianne klaar met hun sterilisatie en lagen ze na de  schoonheidsbehandeling van Kris met schone tandjes, schone nageltjes en oortjes zalig hun roes uit te slapen. ‘ s Avonds was het na het aperitief zoals altijd spaghetti, we zaten er allemaal doodmoe bij en Kris en Marianne verdwenen al eens naar de badkamer maar desondanks was de sfeer zalig en werd er goed gelachen .. Enfin tot  Dirk na zijn toiletbezoek verbolgen kwam vragen wat ik met de spiegels op ons kamer uitgespookt had .. Ik hoorde het donderen in Keulen maar hij had geen oren naar mijn vraag wat hij bedoelde en troonde me met Marianne en Kris in mijn vaarwater mee naar de slaapkamer om het euvel te bekijken . Toen ik de tientallen en tientallen post-its zag die in hartvorm op de spiegel gekleefd waren waarop elke medewerker zei waarom ze me graag zagen was ik danig van mijn melk  en ontroerd. Ik had het moeilijk gehad, de sitiatie met LouLou en de dood van het hondje had er flink ingehakt. Kris had dat opgepikt, aan de medewerkers verteld en gevraagd om me een hart onder de riem te steken. Ze was geslaagd in haar opzet en had er uren aan besteed om ieders "liefdesverklaring "op de roze-gele post-its te schrijven die ze, terwijl Dirk me in de gaten moest houden, opgehangen had op de spiegel. Ik ga ze allemaal bewaren en in geval van nood lezen en herlezen...

 

 

De dag nadien werden er terug 20 gedaan en de dag nadien nog eens  20 .. Omdat we het niet over ons hart konden krijgen om de teefjes, waarvan sommigen uitgemergeld waren en amper aan het jachtseizoen en de "kweekteef" uitbuiting ontsnapt waren, te laten gaan. Zodus bleef iedereen tot aan het vertrek van hun weldoeners en bleven we met 61 dames achter waarvan de eersten pas dinsdag zouden vertrekken. Het was een ware marathon geweest waarin ik minstens 500 pipidoeken opgehangen en geplooid had, gekookt had voor de gasten enz… enz… en ik bleef uitgeput en doodop achter met ons 11 honden toen Dirk met Marianne en Kris vertrok naar de luchthaven. Voor hij de poort achter zich sloot riep hij nog eens dat ik naar Parijs- Roubaix moest kijken en verslag uitbrengen als hij terug was...Ik schrok pas wakker toen de honden alarm sloegen en bekende aan Dirk dat ik in slaap gevallen was en niks van de koers gezien had. Hoe dan ook het was nog 20 km dus kon hij nog naar het einde kijken...Een drietal uur nadat Marianne en Kris vertrokken waren belde Marie-Carmen met slecht nieuws ... Er was een hond binnengekomen met gebroken poot , een vieze breuk… Ik kreunde en verstuurde een mail naar Dr. De Frutos die een uur later antwoordde dat we s'anderendaags om 9u30 verwacht werden. Dus ondanks het feit dat ik ervan gedroomd had om eens tot 9 uur uit te slapen vertrokken we de dag nadien om 8 uur met een lief zwart -wit mannetje die alweer de naam Pirata had gekregen ...Niks van zei ik tegen Dirk ik noem hem Gerard, dit jaar is het in Casa Belgica met de G... 

 

Dr. De Frutos maakte foto’s van de breuk die gevaarlijk dicht bij het gewricht was en veronderstelde dat het misschien een speciale plaat zou worden. ‘s Namiddags kregen we het nieuws dat de operatie goed verlopen was en dat Dirk Gerardo.. om 19 uur mocht afhalen.

 

Maandag 25 april 2022

Ondertussen is Gerard een week in de kliniek en wordt 3 x per dag door Dirk verzorgd  terwijl ik hem vasthoud en lieve woordjes toefluister . Daarna hou ik hem gezelschap op de patio terwijl hij een plasje en eventueel kakje doet. Van zodra het gelukt is staat hij te trappelen om terug binnen te mogen want zijn eten staat klaar. Mannen hoe hartveroverend ze ook zijn, en dat is onze Gerard zeker, ze denken altijd aan hun maag... Naast hem zijn er nog altijd 3 "post marianne " teefjes in de tuin die sedert woensdag het gezelschap gekregen hebben van de ZZ'tops , de zeven zwarte toppers, die ondertussen allemaal geadopteerd zijn Dat wil zeggen dat we onze handen vol hebben, vooral Dirk, 11 beneden en 11 boven die allemaal gemiddeld 3 kakjes en het dubbel aan plasjes leggen en moeten eten ... Een mens zou van minder moe worden. Gelukkig is het na twee dagen water gieten gestopt met regenen en nemen de galgo dames van beneden een deel van onze taak over en spelen en ontfermen zich met plezier over de kleine krokodilletjes . Afgezien van het feit dat we nog met de naweeën en het stof van de werken zitten en Dirk en ik nog duizend en één dingen moeten doen is onze grootste zorg het feit dat we bij één van onze medewerkers opvang moeten vinden voor Gerard. We zien wel . Volgende week komt Dirk Buffalo op en vertrek ik de dag na zijn aankomst dik tegen mijn goesting alleen met het vliegtuig naar België om deel te nemen aan de adoptiedag. Maandag afspraak bij de neurochirurg en onder de scan die moet uitwijzen of mijn rugwervels nu al dan niet  aan mekaar gegroeid zijn. Ik hoop het eerste, we zien wel, we zullen een kaars branden ...Voor Gerard is het alvast geluk , hij mag bij tante Yolanda op herstelverlof...Nu nog duimen voor de honderden die in de refuge wachten op een thuis. Het stopt nooit ....