Onze Santo,

Hoe zal ik beginnen, mijn vrouw en ik hadden graag een hond gehad.

Ik had graag een Deense dog gehad omdat deze redelijk groot zijn, dus ben ik op zoek gegaan naar een fokker van dit ras. Nu een echte rashond koste al gauw een hoop geld. Ik naar een broodfokker om daar ook eens te kijken daar viel de prijs redelijk mee. (Ik weet ondertussen nu ook wel dat ik dit niet had mogen doen maar wist toen nog niet beter zoals zovele mensen)

Vele vragen gesteld zoals hoeveel ze eten, medische achtergrond enz. Uiteindelijk toch beslist om dit toch niet te doen. 

Op een dag komt mijn vrouw thuis en vertelt ze mij dat ze een auto gezien had met een sticker van Greyhounds in nood, we zijn dan is gaan kijken op de site maar het was niet echt mijn ding.

Ik zat nog altijd in mijn hoofd met een grote stevige hond, deze magere honden das niets voor mij zei ik. Ik dacht altijd, ik ga die hond pijn doen als ik met hem aan het spelen ben.

Toch nog een keer gaan kijken op de site, daar stond hij dan Trueno een modelleke groter dan de meeste op de site. Ik zei tegen mijn vrouw als het dit ras moet zijn gaan voor deze en hebben dan ook de aanvraag ingediend voor hem.

Els, onze regioverantwoordelijke heeft dan contact met ons opgenomen voor een bezoek te regelen bij ons toekomstig huis. Hier was alles in orde voor Trueno, ze wist ons wel te vertellen dat hij redelijk groot was voor een galgo. Ik was in de wolken om dit te horen, zo had mijn vrouw haar zin en ik ook.

Alles was in orde en dan maar aftellen naar de adoptiedag, man man man wat kan dit toch lang duren voor je ze uiteindelijk kan ontmoeten.

Eindelijk was de dag daar, allebei redelijk nerveus voor wat komen zou. We zijn daar heel goed ontvangen, er waren mensen aanwezig die reeds een galgo hadden en leuke gesprekken mee gehad.

Daar was het moment, ze gingen onze Trueno halen, onze harten aan het bonken vol spanning om hem te zien. Daar was hij eindelijk en ja hij was de grootste van de hoop, als ik er nu aan terugdenk zie ik nog steeds zijn stappen zoals hij thuis deed, hij is altijd zelfverzekerd geweest van niemand bang.

Wij hebben hem een nieuwe naam gegeven, Santo wat staat voor “heilige” , we wisten niet beter toen (hahahaha). Eens thuis was de zetel alles voor hem en dat is iets wat nooit veranderd is geweest. Bloemkool gepikt, steak gepikt eigenlijk alles wat hij lekker vond, een kleine aanpassing voor ons om nergens iets van eten te laten staan of anders was het verdwenen.

Nu op een dag kwamen we thuis van het werk en meneer had er niet beter op gevonden om de bak met brokken om ver te duwen, de zak open te scheuren en zich vol te vreten. Wij naar de da voor te kijken of het geen kwaad kon, olie moeten geven om de spijvertering te bevorderen. Het beterde even maar toch terug naar de da, daar is hij moeten blijven voor een operatie resultaat was een gescheurde milt. Nadien was  alles terug in orde en dan denk je hij zal het wel afleren van zoveel te eten, niets is minder waar.

Jaren gingen voorbij, Je leefde zoals een god in Frankrijk. Eten, wandeling en aandacht op tijd en stond. 

Tot een kleine maand geleden, je begon slecht te worden een piepke van pijn dat was niet van jouw gewoonten. Bij de da vonden ze niet direct iets, tot op de dag dat de zwelling op je borst zichtbaar werd. Allerlei onderzoeken gepasseerd zoals scan, echo enz. je bloedwaarden waren niet ok meer, het gezwel bleek een tumor te zijn die al redelijk groot was . een operatie was niet mogelijk omwille van de slechte bloedwaarden. We hebben er alles aan gedaan om je een zo goed mogelijk leven te geven. 

Dan is de dag gekomen dat we je hebben moeten laten gaan, wat een kutdag was dit. Weten dat dit het beste voor jou was maar man wat een hartverscheurend moment.

Je hebt een enorme leegte achter gelaten, geen getrippel meer, geen geblaf naar de mensen aan het raam, niet meer het knuffelen samen.

Nu ben je bij je zussen Mela en Luna terug herenigd, samen met elkaar aan de hemel.

Nu hebben we al een paar keer gekeken op de site voor misschien een nieuwe adoptie maar we gaan toch voor ons de tijd nemen om dit te verwerken.

Santo 14/02/2010 -26/10/2020 

Mevr. Walgrave Stephanie

Liefste Capri,

24 maart 2019 kwam jij bij ons. 

Je vorige baasje moest naar het rusthuis en je kwam bij Christel in opvang terecht. 

Toen we je daar zagen, was ik op slag verliefd op jou.
Jouw blik, jouw knuffel veroverde mijn hartje.

25 september 2020 viel je fataal. Je kreeg toen je derde herseninfarct. We hebben er alles aan gedaan om je te helpen maar de verlamming werd je fataal ! 
Liefste meid, we missen je heel erg. Al was je kort bij ons, het verdriet is niet minder. Meid, dat het goed mag gaan hierboven met jou. 

Ik zal jou nooit vergeten.
Knuffel 

Familie De Poorter-Timmermans

Tot mijn grote spijt en enorm verdriet moet ik u meedelen dat ik vandaag Motas heb laten inslapen. Zij was bijna 14 jaar (01/11/2006-08/09/2020).

Mevr. Lilliane Veys

'Romy' , je was het bange meisje, maar desondanks gaf je ons zoveel liefde. Wij mochten onze liefde met jou delen, je aaien, je knuffelen.

Maar je 'schrik' bleef. Nu, heb je geen pijn meer, je hoeft geen angst meer te hebben. Je bent nu bij je broer Quinto en bij je zus Maluk'h, doe het goed daarboven en wacht samen met hen, tot de dag dat wij er ook komen. We blijven van jullie houden.  Love you!!!

Constant & Dirk

Fam. Everaert - Laebens

Lieve Aude,

Audje, Audjepootje, mijn heel groot kadootje,

Vijf jaar geleden kwam je bij ons wonen.

“De liefste hond van de wereld”, “immerblij”, “de lady die altijd lachte” …

Het zijn woorden van mensen die je goed kennen, ze zggen alles, beter dan dat kan ik je bijna niet typeren.

De laatste twee maanden van je leven zou ik er nog “ mijn wijze moedige dame” kunnen aan toevoegen.

Eind april kregen we het vreselijk verdict: “Aude heeft een osteosarcoom”.

We lieten jouw pootje amputeren, na lang en rijp beraad met de “medische wereld” en met mensen die je heel goed kenden.

We zijn niet over één nacht ijs gegaan, je was tenslotte bijna 13 jaar.

Jij, die zo vivant was, die zo graag leefde, ervoor ging, de nieuwelingetjes in de roedel op sleeptouw nam, altijd content, dankbaar voor alles, jij die na alles wat je ooit werd aangedaan in je eerste Spaanse levensjaren, je vele littekens getuigden dat, onvoorwaardelijk en gretig gulzig ons in je 'pootjes’ en hart sloot.

Ik blijf me keer op keer verbazen hoe hondjes zoals jij die jaren een triest en liefdeloos bestaan hebben geleid, het vermogen hebben om ons nog lief te hebben.

Je vergevensgezindheid was groots en bovenal bewonderenswaardig dus moesten we jou deze kans nog geven. 

Ik heb zo veel van je geleerd, mijn meisje, ik ben zo dankbaar dat je in mijn leven was, “slechts” vijf  jaren, ik wou dat er nog heel wat meer hadden mogen volgen …

maar plots ging het niet meer voor je, je werd zwakker, kreeg meer en meer pijn, we moesten je al vaak naar buiten dragen …

Dat was een brug te ver voor je, dat wist ik, dat zag ik in je ogen, voelde ik … de wanhoop en het verdriet werden pijnlijk helder en omsloten mijn hart als een ijskoude hand.

Lieve schat, je hebt je strijd zo moedig gestreden terwijl de wapens zo ongelijk waren. 

Je gaf ons het beste van jezelf.

We hebben de hartverscheurende keuze moeten maken om je te laten gaan, in onze armen natuurlijk, nooit meer alleen, je zal altijd in onze gedachten zijn, ooit lopen we weer zij aan zij lieverd.

Een deel van ons is met je meegegaan, we missen je heel erg, het huis is leeg en koud zonder jou.

Ik hoop dat je, waar je nu ook bent, samen met je broertje Cardif, huppelend en zonder pijn, gelukkig bent.

Dag lieve schat, tot ooit.

Aude is overleden op 8 juli 2020 om 11u15. 

Pichi

We zijn dankbaar voor de tijd die je bij ons hebt mogen zijn.

Het onvermijdelijke afscheid verscheurt ons hart en doet zo pijn.

Je kreeg moeite met lopen en staan zodat we besloten op een morgen dat dit zo niet verder kon gaan. We denken aan jou, heel ons leven. Je wijsheid, kracht en geduld.

De warmte die je ons hebt gegeven waarmee je onze harten hebt gevuld.

Overleden op 08/07/2020

Fam. Lambrechts

Vaarwel Beau, je was een trouwe, zachtaardige schat die niet van mijn zijde week, de epilepsie heeft je uiteindelijk toch klein gekregen, je was strijdvaardig maar nu was het genoeg geweest en heb je de strijdbijl begraven… Je was een waardige Grote Broer voor Butch - de kleine spruit van 8 weken - die je samen met ons opvoedde, je was niet speels maar altijd het wakende oog voor zijn zotte kuren…

Ik hoop dat we je nog 5 mooie jaren hebben kunnen geven lieve schat, slaap zacht, we gaan je heel hard missen…. en geef lieve kusjes aan Dolcé van ons xxx

Doris & Luc

Liefste Arco,

In 2010 - na 3 niet zo leuke jaren voor u in Spanje – kregen we de kans  via Greyhounds in nood u een gouden mandje aan te bieden. We hadden met u een kindje in huis en waren vanaf dag 1 dolgelukkig. In al die jaren hebben we je nooit weten klagen, of toch, wanneer we thuiskwamen als je eens niet meekon met de wagen, want meestal ging je overal mee, zelfs op restaurant. In huis hebben we vanaf de eerste dag NOOIT iets moeten opkuisen, zo zindelijk was je. Helaas, na 10 jaar bij ons, je was toen 13, kreeg je plots hartproblemen en nadien ook last van artrose. Medicatie was het enige hulpmiddel want genezen kon niet, enkel de pijn verzachten. Je kon bijna niet meer mee met de wagen en kleine wandelingen werden ook pijnlijk voor u. Nu op 13-jarige leeftijd moeten we u jammer genoeg afgeven nadat vastgesteld werd dat je longkanker hebt. Arco, mama en ik zullen u NOOIT vergeten en gaan je ontzettend erg missen. Bedankt voor de vele jaren die we samen mochten beleven en we zijn zeker dat je in de hondenhemel ook graag gezien zal worden.

Mama en paatje

Mijn lieve Louise, 

Gisterenavond moest ik je onverwacht laten gaan, je lijfje kon niet meer.
Toen ik je adopteerde op 10 jarige leeftijd, na een leven van 8 jaar uitbuiting in Spanje als kweekteefje en nadien verwaarlozing in een adoptiegezin, kon ik niet anders dan je naar mij laten komen, je leek als 2 druppels water op ons Estelleke en ik hoopte dat ik je nog minstens één jaar van liefde kon geven zodat je dat vorig leven kon vergeten, we hebben er samen iets meer dan 4 mooie jaren van kunnen maken waarin je stilaan vertrouwen kreeg. Je volgde me overal op de voet want ik was je houvast samen met je zusjes.
Je was de zachtheid zelve, altijd bescheiden en dankbaar voor elk lief woordje en strelingen over je frêle lijfje.
Met je lange haren en zachte ogen veroverde je ieders hart.
Het was verschrikkelijk om je te laten gaan maar het was het enige dat ik nog voor je kon doen, maar ik was bij je en heb je vastgehouden toen je zachtjes naar de hondenhemel vertrok.
Ik mis je, mijn lief meisje, jou edel hart zal altijd verbonden blijven met het mijne.
R️ust zacht, je hebt het verdiend.

Je mama Marie-Thérèse en zusjes Hélène en Rosy

Lieve Donna,

Ons lieve omaatje. Net 15 ben je geworden. Je bent bij ons gekomen op 17 november 2012. Altijd zo een lieve schat geweest. Je was een moedertje voor al je zusjes. Altijd beschermend over alles en iedereen . We hebben je nog mooie jaren kunnen geven. Dat is waar we het om doen. Lieve Donna , genoten van het bij ons zijn. Je wist dat het einde nabij was en dat maakte alles nog pijnlijker . Je lijfje was op... lieve schat, we missen je enorm . Nu ben je samen met je 4 zusjes daarboven . 3 kende je al. Maak daar met onze Pieter allemaal samen een regenboogwandeling . Tot ooit lieve schat. 

Je baasjes Xavier en Myriam 

Je zusjes Morena , Lara , Morita en Lisa 

Mijn kleine lieve Fleur , zacht en vriendelijk , je hebt mij veel te vroeg verlaten , je was mijn zonneschijn , tot snel over de regenboogbrug .

Ik zie je graag , je mama Vonny , Benjy en de kip melodie

Een grote dank aan Mevrouw Broeders om je aan mij toe te vertrouwen.

12 jaar geleden zagen we de foto van Eski op de website. Ze was toen 2 jaar oud. We konden echt niet weerstaan aan die prachtige ogen. Wat kon ze grappige bekken trekken, en wat hebben we om haar moeten lachen met haar gekke streken. De laatste jaren had ze wat last van artrose, en moest ook haar hart wat ondersteund worden. De laatst weken ging het van kwaad naar erger en moesten we haar, na 2 beroertes, laten gaan. We zijn heel dankbaar dat ze 12 jaar bij ons mocht blijven. Het ga je goed lieve Eski. Je bent nu bij je vriendjes Floke, Zohra, Bouchke, Tigra en Moppytje.

We zullen je nooit vergeten.

Myrianne Dero

Tot onze spijt en met heel veel verdriet moeten wij jullie meedelen, dat 

we vrijdag 24 april 2020 onze grote en allerliefste vriend Carlos hebben moeten laten inslapen.

We missen ons wandelmaatje verschrikkelijk hard. Hij was zo'n lieve, zachtaardige. hond, geen greintje boosheid zat er in zijn lichaam.  Ook 

zijn broer Jullay mist hem.  Hij eet bijna niet, wordt 's morgens heel vroeg al jankend wakker en verscheurt zijn kussensloop. Hopelijk went 

hij snel aan de nieuwe situatie. Het waren twee echte vrienden.

Carlos is zaterdag gecremeerd maar vergeten doen we hem zeker niet,

Met vriendelijke groeten,

Marie-Thérèse en Patrick Vlaeminck en Jullay

Fam. Herman Dominiek.

Mme Potier G.

De hemel heeft er sinds vandaag 19/03/20 een sterretje bij.

Nevada heeft om 10,45 u haar vleugeltjes aangetrokken en is over de regenboogbrug gegaan.

Ze was al heel lang ziek en ik wist dat het er aan zat te komen maar ik ben er echt kapot van.

Op 21 maart 2015 hebben we elkaars hart verovert want die klik was enorm 

en nu na exact 5 jaar moest ik haar laten gaan, op haar nu, 14 jaar.

Vijf jaar hebben we van elkaar mogen genieten. Schat ik ga je zoooo erg missen.

Rust zacht mijn klein poezenhatertje, mijn klein Keetje tippel wat ga ik je missen

Ben kapot

Je mama Angèle en je zusjes Amaliya en Atlanta

Een dag als zovelen sinds gisteren is er weer één bij.
Het kan mij niks meer schelen, want jij bent niet meer bij mij.
Nooit zal ik je vacht meer voelen, nooit sta jij nog aan mijn zij.
Nooit meer samen knuffelen, nooit is het nog "wij".

Gewoon om jullie te informeren dat Keira onverwachts op 24/02 overleden is als gevolg van een thrombose. Ze is tien jaar lang een perfecte partner geweest, intelligent, gevoelig, dynamisch en lief. Ik zal haar zeker lang missen.

 Met vriendelijke groeten,

 Bernard Righenzi

 Koksijde

Felice 

Vier jaar geleden kwam je in ons leven getrippeld met die typische, sierlijke manier waarop windhonden zich verplaatsen. Daar in de Pinte op 16/01/2016, had je ons hart al gestolen. Voor altijd. Je was toen 6 jaar oud.

Eens thuis hebben we je de tijd gegeven om je plekje te vinden. Dat was aanpassen voor jou en voor ons. Je leerde ons dat we niets op de tafel mochten laten staan, want je vond die spullen allemaal wel lekker. In het begin was je een kleine dief die het zelf aandurfde om de boterham van ons bord te halen terwijl we er bij zaten. Het was opruimen of thuiskomen bij een hond die al gegeten had.

Na een tijdje had je wel door dat wij het beste met je voor hadden. Al snel pikte je pantoffels om naar je mand te nemen. Heerlijk hoe je met je twee voorpoten op de trap ging staan wachten tot we terug beneden waren. Hoe je blafte als je terug binnen wilde of als we na een dag werken terug thuis kwamen. Hoe je ons overal volgde zoals een schaduw, zelfs tot aan het toilet. Hoe je om me heen kwam draaien als ik mijn vuile broek aandeed om te gaan wandelen. Je wou altijd mee. Zelfs de laatste weken, al kon je nog amper staan. Tegen aan ons kwam leunen en een luisterend oor was voor onze kinderen. Je genoot van de aandacht en wij van jouw aanwezigheid.

Raar maar waar, katten waren je vriendjes. Al begreep er maar één dat en dat was onze Pikachu. Geweldig hoe jullie beiden in de mand lagen. Genietend van elkaars gezelschap.

Vertrouwen in de mens, dat was er toch niet helemaal lieve schat. Vreemd volk en drukke plaatsen waren niet je ding. Thuis ging je snel in je mand liggen als er iemand binnen kwam die je niet (goed) kende... Je werd dan één met het interieur. Of als we met de vliegenmepper achter een irritante vlieg aangingen. Bang dat je dan was.

De laatste weken waren hard. Je kon vaak niet meer opstaan. Wij hebben je naar buiten gedragen voor de nodige wc-stops, maar ook naar je bakje gaan om te eten en drinken ging niet meer. Je hoofdje en oren stonden wel recht als we een appel schilden, maar je lijf kon je niet meer tot bij ons brengen zoals voordien. We kwamen wel tot bij jou, maar ergens wisten we dat dit niet zo verder kon.

Wij zullen ons de fijne wandelingen herinneren tussen de velden en in het bos. Daar kon je konijnen en fazanten spotten. Je hebt er zelf eens eentje gevangen. Toen was je niet zo blij dat je dat pluizige beestje moest achterlaten.

We hadden je graag nog veel langer bij ons gehad. Leuke tijden zijn altijd te kort. Met veel verdriet maar ook een hele hoop mooie herinneringen hebben wij jou laten gaan op 23/1/2020. Wij hopen dat je tussen de sterren hard kan lopen, veel konijnen kan vangen. Je mag ze allemaal meenemen.

Ik hoop dat je het fijn vond bij ons. Wij in elk geval wel.

Fam. Steenhoudt

Fam Degrande Lieselot

Bijna vijf jaar na Rex, heb ik Lara met pijn in mijn hart, laten inslapen

op vrijdag 27 december 2019 en laten cremeren op 31 december 2019 bij hoka.

Dit na slepende nierziekte het laatste jaar, waarbij haar levens-kwalitieit

er sterk op achteruit ging de laatse weken. Deze beslissing heb ik genomen met

behulp van dierenarts Pol Boucherie, waarvoor dank voor de goede zorgen van mijn Lara.

Lara was een rustige levensgenieter in huis, vooral wandelen deed ze graag en nam haar tijd om

alles waar te nemen. De kilometers dat we samen op de teller staan hebben, ben den tel kwijt,

maar het zijn er heel veel. Voor het werk en na het werk en in mijn vrije tijd.

Overal waar het mogelijk was ging ze mee want Lara zat graag in de wagen en was

geliefd bij familie.  Rondjes trekken in de tuin deed ze heel graag, een bocht missen gebeurde ook wel eens

vooral bij na zitten van de katten uit de omtrek en voor een teefje was het geen doetje,

ze kon tegen een stootje.

Lara je werd geboren in een land waar ze niet geven om het welzijn van je leven, maar bij mij

wat je gekregen had van mij, zal niemand nooit dit kunnen afnemen.

Moge je nu rusten in eeuwige vrede naast mijn Rex thuis samen met Max en Boef mijn 2 bouviers.

Vandamme Filip

Dag Mireille en het volledige team,

Met spijt melden we jullie dat onze lieve schat Lilith (origineel Lilia) overleden is. We hebben met volle teugen genoten van de bijna 12 jaar dat ze bij ons geweest is en koesteren haar in al onze harten. Het zal een groot gemis worden. 

Graag willen we jullie bedanken om deze geweldige hond bij ons te brengen. Hier zijn we jullie heel erg dankbaar voor. Echt een toporganisatie. 

Misschien tot in de toekomst als we klaar zijn voor een nieuwe schat in onze familie. 

Vriendelijke en warme groeten,

Familie Vanelderen-Goffin

Fam. Butsraen - Devos

"Lieve Annabella, vandaag mocht je van ons een engeltje worden, zonder angst en pijn uit het verleden, met mooie herinneringen van de laatste 8 jaar en met geen kwade ziektes meer die je lijfje doorheen de jaren heeft afgetakeld en zonder mentale muizenisjes in je wondermooi koppeke. Je was en blijft een wondermooi en lief hondje met een eigen leefwereldje ,met je guitige oogjes, je lieve oortjes, je grommetjes, klappertandjes, zuchtjes en je pootje slaan als je iets wil. Je stond heel lang ongewild op de adoptielijst, tot meer dan een jaar, tot mama je zag. Alle anderen hadden zo ongelijk om je niet te willen adopteren want wat een schat was je en o zo mooi. Je adoptie naam Hortense werd al heel snel Annabella-Maria, een prinses naam waardig en mama's bloem . Ik weet nog goed je begin hier, niet weten wat een deken , mand, kussen of bed was. de koude vloer was je beste vriend, maar niet voor lang. Na 1 week wist je ook wat een trap voor diende en vloog je met 4 bewegingen de 18 tredes omhoog. Je sprong zo graag tegen mijn rug en dan was je net zo aan het grommen als een grizzlybeer , om te spelen natuurlijk en wij deden steeds met je mee. Stilletjes aan ben je wel onder het dominant gezag van Matea gevallen en werd je stiller en stiller . Maar je kon steeds bij ons, Duffie, Fido, Fee , Neertje en Tiny terecht en dat deed je zo graag. En wij waren er steeds voor jou  We hebben je nog terug zien openbloeien nadat ons Matea vleugeltjes had gekregen maar heel snel begon het verleden zijn sporen te tonen op je huidje, in je hoofdje, in je lichaam. Je werd zo heel snel ouder. Jou graag zien is ook al jouw minder goede dagen zo goed mogelijk te omarmen, je op te vangen en je gerust te stellen, je pijn te verzachten, je kwade dromen weg te jagen. Samen konden we het aan. Ons laatste windekind met haar 3 gekke Pinscher zussen, en ja ook jij hebt nog Fietje gekend .Dat was me wat he met hen ;) gelukkig kon je hier af en toe ook eens je beklag doen , ook over die gekke mama van je die constant met dat fototoestel :p Van donkerbruin snoetje ben je een wijs grijs oud dametje geworden. je lichaampje was op dus hebben wij 2 samen je vleugeltjes gekozen. Tot op deze morgen toen ik opstond, vlogen je magere beentjes nog de lucht in van contentement, je speelsheid, je gekke sprongetjes. Mama heeft ze allemaal op foto en op video. Je gaf zo een mooie laatste zucht voor je vertrok en op je laatste foto's bij de bloemetjes lig je er zo mooi bij( deze foto's zijn persoonlijk), net zoals je altijd graag lag. Het ga je goed lieverd, ons fijn klein donkerbruin poppekind, lief windekind. Ga maar, speel maar, rust maar, ga meme dicht zoeken, ga Fido, Duffie en Matea maar achterna. en geniet van de hemel vol moois, zachts, vol kleuren en regenboogjes en geen pijn en vooral, met ons, je gezinnetje hier in de groene Westhoek, altijd in je hart.
dikke kus , zo blij dat je ons leven zoveel mooier hebt gemaakt met je aanwezigheid <3 dankuwel Annabella ,'Atje', tot weerziens.

Ons eerste windekindje, na 11 jaar ons prinses geweest te zijn hebben we je gisteren na een half jaar ziekte laten inslapen. Je was 2 jaar toen we je ophaalden in de pillowrijn november 2008, je was zo enthousiast toen ze je bij ons brachten dat wij daar de enigen waren met een  modder besmeurde jas. Na de foto met Mireille en de nodige papier winkel de auto binnen waar je je zonder problemen installeerde en waar we toen al je eerste aristocratische trekjes ontdekten, mooi met je voorste pootjes gekruist. Wat je al snel het koosnaampje prinsesje gaf. Een rol die je met verve de 11 jaar die je bij ons doorbracht hebt vervuld. Na een dag wisten we ook al dat we niks op het aanrecht moesten achterlaten van eten zelfs geen nog bevroren gehaktbal. We hebben met haar veel gereisd bijna iedere maand een weekje in de camper waar ze ook snel haar vaste plaatsje had wat soms een beetje animo gaf toen we na een jaar haar zus Kianga waar we een jaar geleden afscheid van hebben moeten nemen bij ons gezinnetje voegden. Kortom vele jaren met de ups en downs waar jij Nacha ons veel steun en plezier hebt gegeven. Het huis en de camper zullen nu wat leeg zijn maar in ons hart zal je plaatsje altijd bewaard blijven. We gaan je missen.

Fam Vlaminck Ivo & Tamara

Dag lieve mensen, 
  
Met heel veel spijt en tranen laten wij jullie weten dat we Fons (onze Black Beauty) vrijdagnamiddag hebben moeten laten inslapen. 
  
Fons heeft een strijd geleverd die hij nooit kon winnen, maar we hebben er de laatste 2 maanden het beste van gemaakt. 
  
Fons is altijd een zorgenhondje geweest, maar heeft zich overal, gelijk een echte gentlemen doorgeslagen. 
  
Hij had een chronische ontsteking op de kauwspieren, dat we altijd hebben kunnen bestrijden met cortisone. 
  
Heel toevallig werd er vastgesteld dat hij zware hartritmestoornissen had samen met DCM.  Hiervoor kreeg hij al 17 maanden de nodige medicatie en had weinig last van deze kwalen. 
  
Met zijn hart gingen we om de 3 maanden op controle, en in september zag de dierenarts dat zijn buik heel opgezwollen was.  Na de nodige onderzoeken werd er vastgesteld dat Fons leverkanker had. 
  
We wisten dat deze strijd niet te winnen was, hebben zo lang mogelijk zijn eetlust opgewekt met cortisone (het was heel belangrijk dat hij bleef eten) 
  
Tot op de laatste dag heeft hij blijven eten, maar ineens, op een paar uren tijd, was zijn lichaam compleet op.  Hij was door zijn poten gezakt en kon zelf niet meer rechtstaan. 
  
De dierenarts zei dat de tumor al de spieren had opgevreten en dat Fons waarschijnlijk het einde van het week-end niet zou halen ... 
  
We hebben dan samen met de dierenarts de beslissing genomen hem te laten inslapen ... 
  
Nona (de andere Black Beauty) heeft het moeilijk.  Ze is haar maatje kwijt en we denken dat ze een beetje kwaad is op ons.  Maar we geven haar extra veel aandacht. 
  
Alles moet nu voor iedereen een beetje bezinken, er is iemand weggevallen uit de familie en dat moet wennen. 
  
Een andere Black Beauty kan er binnenkort misschien wel bij, maar we gaan eventjes wachten, het grootste verdriet moet eerst bezinken 
  
Het was een plezier en een parel om Fons bij ons te mogen hebben ! 
  
Bruno – Ann – Jens – Kaat 

Fam Van Den Bussche - Hennequin Alain & Jackie

Amy is bij ons geadopteerd geweest op 29/01/2014 

Ze heeft echt een fantastisch hondenleven gehad hier bij ons, ze was zo geliefd door iedereen die bij ons op bezoek kwam.

Ze had zelfs tijdens het wandelen een vriend gemaakt ‘onze buurman’ die elke keer als we gingen gaan wandelen in de straat haar een lekker stukje vlees gaf.

Jammer genoeg het laastste jaar begon haar gezondheid een beetj af te nemen, hartproblemen, de gewrichten en ook een kankergezwel in de hals.

We konden het niet meer aanzien dat ze moest lijden onder de pijn van haar gewrichten, ze kon de laatste dag niet meer rechtstaan, we hebben ze met haar mandje moeten naar de auto dragen

En naar de dierenarts gaan, als we daar toekwamen had ik het gevoel dat ze wel wist wat er ging gebeuren, ze was zo rustig toen ze haar spuiten kreeg voor te slapen ze heeft nog even diep gezucht en toen wisten we dat het voorbij was. 

Het is een groot gemis maar we konden haar niet doen lijden. We hebben haar heel graag gezien en nog steeds ze blijft voor altijd bij ons.(ons Amytje) 

Mvg  Familie Herreman – Lefevere

Liefste Lub-Azor mijn Blauwe Engel is gestorven
Onze harten zijn gescheurd 

Hoop dat er iemand is
Wie zorgt er voor mij
Als ik dood ga, ga ik dan?

Hoop dat er iemand is
Wie laat mijn hart vrij
Leuk om vast te houden als ik moe ben

Er zit een geest aan de horizon
Als ik naar bed ga
Hoe kan ik ' s nachts in slaap vallen?
Hoe zal ik mijn hoofd laten rusten?

Oh ik ben bang voor de middelste plek
Tussen licht en nergens
Ik wil niet degene zijn die ik wil zijn
Links erin, links daar in

Er staat een man aan de horizon
Ik wou dat ik naar bed zou gaan.
Als ik vanavond aan z ' n voeten val
Zal ik mijn hoofd laten rusten?

Dus hier maar hopen dat ik niet zal verdrinken
Of verlammen in het licht
En godsgeschenk ik wil niet gaan
Naar de waterscheiding van de zeehond

Hoop dat er iemand is
Wie zorgt er voor mij
Als ik dood ga, ga ik dan?

Hoop dat er iemand is
Wie laat mijn hart vrij
Leuk om vast te houden als ik moe ben

We weten niet hoe nu verder .....

Henri en Inez.

Slaapwel dikke vriend, je hebt gevochten en gewonnen. Toen begon het gevecht opnieuw, 2 keer winnen ging niet meer. Je was sterk, ijzersterk. Leishmania onderdrukken na een zware behandeling, hervallen en toch vrolijk blijven. Het eten gaat niet meer, het lichaam begon stilaan af te takelen, nierfalen - vermageren, bijna 5kg op een week,kennelhoest ... We wilden je niet laten lijden, je moest voor ons waardig kunnen gaan. Felix, we zullen je nooit vergeten, je was een windekind met een geweldig karaktertje, je hebt ons zo vaak laten lachen met je hilarische gedrag! Bisquit, ons oude meisje, heeft zoveel van je geleerd, ze is door jou zo sociaal geworden en dat op haar oude dag. En nu.. zonder jou... We zullen je nooit vergeten en herinneren als een prachtige onstuimige kerel! Het ga je goed daarboven.. 

Sophie, 13 sept 2019

Bij deze wil ik jullie laten weten dat ik op 4/09/2019 Vino ( Sorti genaamd in Spanje) heb laten inslapen. Ik wil jullie bedanken om mij deze prachthond te bezorgen en voor al die anderen die een gouden mandje hebben gekregen.

Veel liefs, Ingrid.

Deze morgen heb ik mijn mooie lieve  witte Spaanse windhond Beaufort moeten laten inslapen. Een groot gezwel van 20cm op zijn rug boven zijn heup vreette zijn weg naar zijn ruggengraat met helse pijn tot gevolg. Na vele pogingen en zorgen en terug hoop begon deze massa vlug te groeien. De paniek van de pijn stond in zijn ogen te lezen en ik kon hem nauwelijks nog helpen. Het is mijn tweede hond op een jaar tijd die ik verlies. Ze waren even belangrijk voor mij als een blindegeleide hond voor een blinde. Ik redde hen uit het dodingsstation en zij stuwden mij verder in een lastig leven vol depressies . Slaap zacht en ravot in de dierenhemel, en aan allen die deze zachte mooie honden mishandelen FUCK YOU! Sabena, mijn galgo die ik in november adopteerde na het verlies van Scarlet is nu alleen. Ze is schichtig nu haar grote broer er niet meer is. Zij kreeg slagen op haar kop, Beaufort geschopt, geslagen en mishandeld door kinderen. Weg gesmeten als een stuk vuil, niet meer waard om nog eten of drinken te krijgen en toch willen ze een mens terug vertrouwen. Dag mijn mooie hond, je was een sieraad voor mijn ogen.
 

Caroline Van Damme

Vandaag hebben we moeten afscheid nemen van onze Rubio.

Al was het al een tijdje niet al te goed, toch komt het hard aan, en is een verrassend moment waarop afscheid moet genomen worden.

Het gaat je goed over de regenboog. Je Liefste Maria en Patrick.

Lieve Mireille,
Ik wil je bedanken voor de prachtige galgo Althea die via jou naar mij is toegekomen !
Althea is 17 jaar geworden! 
Een grote kindervriend,zij heeft mij en zoveel anderen liefde en affectie gegeven !
Een betere hond had ik niet kunnen hebben!
De beslissing nemen om euthanasie was vreselijk !
Althea wat gaan wij je allemaal enorm missen 
Ik zal met jou nog veel afspreken op de regenboog  beloofd !
Je vrouwtje .

Cari taught our children that when you take well care of animals and give them love, you will get even more love in return. Cari has given us all her love for which we are very grateful.

Sofie

Het was een lieve en fiere vriend 

Een vriend geeft je een knuffel 

Een geliefde geeft je een kus

Een dier geeft je heel zijn hart . 

 Jean, Ingrid en Marie  

Hoe graag had ik deze mail nog uitgesteld tot veel later, maar helaas het mocht niet zijn. Vandaag hebben we afscheid genomen van Mira ( Violetta). Onze eerste Galgo. Ze stal van de eerste minuut ons hart. Ze was twee toen ze bij ons kwam, acht jaar is ze in ons midden geweest. Opgevangen door onze twee koningspoedels, die haar leerden spelen. Zij voelde zich direct thuis, en voor ons was ze er altijd geweest. Zo voelde het aan. Het was een stilleke binnen maar op de straat als we andere viervoeters tegen kwamen dan liet ze zich horen met een gegrom dat leek uit het diepste van haar buik te komen, zodat die anderen die haar straat betraden wisten dat er met haar niet te sollen viel. Toch was ze de goedheid zelve. Er kwam later nog een pup bij en ze vond dat allemaal ok. Ze ging heel graag mee naar Limburg naar ons vakantiehuisje waar er van alles te ontdekken was en waar ze ook onbezorgd los kon. Toch heeft ze ook haar tegenslagen gehad, eerst de problemen met haar ogen waardoor ze al een drie tal jaar volledig blind was. Maar ze trok haar plan, wij zorgden dat alles bleef staan zoals voordien en het leek wel of ze kon tellen. Zoveel stappen en dan beetje naar rechts of links en dan weer zoveel stappen en dan onze kussens of de sofa. En nu sinds begin dit jaar steeds terugkerende diarree. Speciale voeding hielp wel samen met medicatie, maar vandaag ging ze ineens met rasse schreden achteruit en had ze veel pijn. De dokters en wij hebben alles geprobeerd maar het heeft niet mogen zijn. Met veel pijn in ons hart hebben we afscheid moeten nemen. Ik kan niet zeggen hoeveel ik haar nu al mis. Het moet ook nog ten volle doordringen dat ze voorgoed vertrokken is. Maar ze heeft voorgoed een plaats in ons hart, en ook in dat van de ganse familie, want ze was door iedereen geliefd. 

Mijn man en ik willen u en de organisatie van harte bedanken voor deze schat die ons was toevertrouwd. Voor de kans die wij hebben gekregen . BEDANKT!!!!!

Mampaey- Van der Kinderen

Mira,

Je was een zotte doos....altijd super enthousiast. En wat kon jij zo goed van je knuffels genieten. Een echte knuffelmie.

Je zal enorm gemist worden door je zussen Maya, Muneca en kleine Iza.

Dikke kus, Caroline

Afscheid van ons lief meisje Maya. 10 jaren was je bij ons en nu zo plots weg.

Zaterdagavond ziek geworden en zondagnacht was je er al niet meer.

Dat doet pijn, dubbel zoveel pijn omdat de DA van wacht NIET de ernst van de situatie inzag 

en dat is haar fataal geworden. Slaap zachtjes mijn lieve Maya, we missen je zo enorm.

Met verdrietige groeten,

Rennies Nancy/Stuyck Danny

Chula je kwam op 23 juni 2013 in ons leven als ons eerste windkind. We waren zeer nieuwsgierig naar jou. Maar je veroverde direct ons hart. Je had zoveel liefde te geven waarvan wij zo verwonderd waren, wetende wat je allemaal doorstaan had vooraleer je bij GINB terechtgekomen was. Als we thuiskwamen wist gans de gebuurte dat we weg geweest waren. Met uw blij gejank gaf je te kennen blij te zijn dat we terug thuis waren.

Maar dat missen we nu. En ook het steeds aandringen om uw nodige knuffels te krijgen. Je gaf nooit op. Maar nu was je te ziek om er naar te vragen. Het ga je goed bij al je broers en zussen. Zoë mist u ook.

familie Rutsaert-Verstraeten

Fam. Goris - Van Gauwbergen.

Liefste Mister Django,
Veel te kort ben je bij ons geweest, maar elke seconde dat we jou hebben gekend was prachtig. 
Je zal voor altijd in ons hart blijven, en elke keer dat we naar de hemel kijken ben jij onze mooiste en grootste ster. 
Rust zacht lieverd ❤️

In Memoriam SOL

2006 – 2019

Afscheid van het zonnetje in ons huis.

Op 7 mei 2013 komt de blinde Sol aan in Casa Belgica na een lijdensweg in kleine refuges die niet de beste zorgen konden geven voor een blinde galgo. Hij was toen 7 jaar oud, geboren in april 2006. Onder de liefdevolle hoede van Mireille en Dirk heeft hij mooie zomermaanden mogen beleven in Casa Belgica. Toen ik de Spanje update ter vertaling toekreeg en zijn droevig verhaal las heb ik onmiddellijk Mireille laten weten dat ik een gouden mandje kon aanbieden voor Sol. En zo is hij in september 2013 bij ons thuis toegekomen en heeft de tijd van zijn leven beleefd met onze twee galgomeisjes Mara en Tilia, en daarna met Mira, Donna en Jupiter. Zes maanden geleden werd vastgesteld dat hij twee lekkende hartkleppen had en met de juiste medicatie heeft hij comfortabel verder kunnen genieten van onze wandelingen en het zonneterras. Al bij de eerste zonnestralen moest hij naar buiten, hij zag de zon niet maar voelde ze des te meer. Hij deed zijn naam alle eer aan, hij was ons zonnetje in huis.

Toen begon het slechter te gaan met zijn hartritme en ademhaling en het stappen werd moeilijker. In overleg met de DA werd dan besloten hem een waardig en rustig einde te geven om hem ergere complicaties te besparen. Hij is rustig ingeslapen op 12 april 2019. Hij is 13 jaar geworden en is bijna 6 jaar mijn liefste galgojongen geweest.

Het doet pijn maar er is nu voor altijd een “warm zonnetje” in mijn hart.

Ria De Smedt, zijn zusjes Mira en Donna en broertje Jupiter.

“ Nala, onze lieve prettig gestoorde gekke zwarte parel, dit hadden we nooit verwacht dat je ons zo vlug ging verlaten . 

Op 14 maart hebben we de heel moeilijke beslissing moeten nemen om je thuis te laten inslapen. Gek hoe je op 5 maanden tijd zo diep in onze harten zat. We hadden je graag langer bij ons willen houden maar zijn toch blij dat we deze kostbare maanden voor jou zo mooi mogelijk hebben mogen maken.

Dus geniet van elke dag, van mensen en dieren die je dierbaar zijn, dat als je afscheid moet nemen, je nergens spijt van hebt en het verdriet minder is. 

Chris en Freddy, adoptanten van Pablo en Loewie

Lieve Lucifer

Het valt me erg moeilijk om dit tekstje te schrijven. Ik had niet verwacht om nu al afscheid te moeten nemen van je. Je ging even onverwacht als je gekomen bent, amper 5 jaar oud. 

Ik zag je voor het eerst op die vrijdagochtend toen je vanuit Spanje in België aankwam. Je had er al een lange tocht opzitten. Niemand weet waar je vandaan kwam. Maar op een  ochtend werd je gevonden, schuilend in een bushokje vlakbij Casa Belgica waar Mimi en Dirk je hebben opgevangen voor je naar je nieuwe thuis zou gaan. Ik kwam je kennel binnen om je chip uit te lezen en jij maakte me duidelijk dat je graag met me mee wilde: je legde je poten op mijn schouder en je hoofd tegen het mijne … en ik smolt voor je. 

Sinds die dag maakte je deel uit van ons gezin en werd je beste maatjes met amaDeus. Jullie waren onafscheidelijk en waar de een ging, volgde de ander. Ik kon ervan genieten om jullie de tuin te zien instuiven en wie eerst liep, keek vlug even over zijn schouder om zeker te zijn dat de ander volgde. Eind 2017 werd duidelijk dat er iets mis was: de leishmania parasiet bleek ondanks de medicatie toch weer actief. Je doorstond moedig en geduldig alle onderzoeken en de zware milteforankuur. Het was een wanhoopspoging want je beenmerg en je nieren waren zwaar aangetast, maar we hoopten je nog een kans te kunnen geven.

Deze zomer hebben jij en amaDeus nog uitgebreid geravot op het strand, al werd daar wel duidelijk, lieve Lucifer, dat de parasiet die in je lijf woekerde zijn tol begon te eisen. Je was sneller moe, je kon amaDeus niet meer bijhouden maar je genoot nog altijd van het rennen, van het vrij zijn.

Lieve Lucifer, jij was de zachtste windhond die ik ook ooit heb gekend en daardoor slaagde je er in om bij iedereen aaitjes te versieren. Je kwam graag over mijn schoot hangen (we noemden je daarom soms chihuahua) en met je naïeve, soms wat onbegrijpende blik heb je ons vaak laten lachen. 

En toen kwam die vreselijke maandag. Het leek onschuldig, je neus bloedde. De hele dag hebben we geprobeerd om het te stelpen. Toen dat niet lukte zijn we naar de dierenkliniek gegaan en daar kwam het harde nieuws: ook zij konden je niet meer helpen …. we zouden moeten afscheid nemen. We zijn dan samen nog een laatste wandelingetje gaan maken. Je leek te voelen dat je lijden voorbij was: je snuffelde overal en voor het eerst sinds lang zag ik weer die vederlichte tred die je zo mooi en sierlijk maakte. Als we terugkwamen ben je dicht tegen mij ingeslapen.

We missen je ….. 

"Met spijt in ons hart melden wij het overlijden van Kira op 7/1/2019"

Betty Vandermeulen en familie