Tot mijn grote spijt moet ik u informeren over het overlijden van onze lieve Tanita deze vrijdag 24 september.

Tanita was vermagerd en ik had plotseling iets bizar zien verschijnen in haar vulva. DA heeft haar in slaap gedaan om verder te kunnen onderzoeken maar helaas heeft hij een reuzentumor vastgesteld die niet uitgehaald kon worden en waarmee ze niet verder kon leven (kanker). Blijkbaar is dat bij een hond heel zelden. 

Wij hebben dus beslist haar te laten inslapen en haar niet meer wakker te maken. Zij was 11 jaar oud sedert april en dezelfde maand 9 jaar thuis. Een schat van een galga, een dominant, een 'chef' waarvoor ik u steeds dankbaar blijf. Nu zorgen wij verder voor onze Nala, ook van GINB. Over een verdere adoptie denken wij momenteel niet. Wij zullen wel later zien. Moet toegeven dat we met het verlies van onze eerste hond (ja, Tanita was de eerste) wat onder shock zitten. 

Groetjes,

Adèle, ma belle, 

Dag mijn lieve meisje,

Op 22 maart 2014 zag ik je voor het eerst, d'Artagnan bracht je vanuit de kennels van de Pillowrijn naar mij toe. 

Je kwam de bocht om, het grasveld opgedraaid en ik herkende je meteen, mijn zielehond.

Mijn eerste windekind, je maakte een verpletterende indruk op me, ik had zielsveel medelijden met je en tegelijkertijd werd ik op slag verliefd op je. Jij was de pionier, jij zette alles in gang, jij veranderde mijn leven. 

Mijn hart brak toen ik je dichter zag komen, je magere schriele lijfje vol tekens die getuigen waren van je vreselijke verleden.

Ik durfde je niet te omarmen, ik wou je niet nog meer schrik aanjagen maar het eerste wat ik in je oortje heb gefluisterd was dat je veilig was, dat niemand je ooit nog pijn zou doen, dat ik, om je te beschermen, een huis omver zou duwen moest dat nodig zijn. 

Je veranderde ... weliswaar met ministapjes die ons intens blij maakten en dat teruggetrokken hondje werd zelfzekerder, durfde al eens van zich te laten horen,  soms schrok je van jezelf, keek ons aan en dan lachten we ...

Je werd the queen of the house, je werd steeds mooier, eleganter, aristocratie ten top, waardig en o zo trots! Och, wat hield ik van je.

Wat hebben we samen van het leven genoten, jij en ik. 

We voelden het al een hele tijd, je einde was aan het naderen, je lijfje was op.

Je pootjes weigerden al eens vaker je te dragen, eten werd door je slechte niertjes, een hele opdracht, de lekkerste hapjes leken voor jou een vieze brij.

Van de éne dag op de andere was het over, je nam het zelf in handen, wat had ik anders verwacht ...

Drie dagen voor je gotchadag, op 19 maart 2021 vertrok je. 

Op je zevende gotchadag ben je voor een tweede keer thuisgekomen, wat een symboliek, maar zo kenden we je ...

Mijn meisje,

Ik wil je bedanken omdat ik van je mocht houden, omdat je mij na alle ellende en pijn nog wou vertrouwen.

Ik probeerde je kwade dromen weg te jagen, je vele littekens weg te kussen ...

Ik hoop dat ik slaagde. 

Jij bent nu daar en ik ben hier maar we zijn voor altijd één lieverd.

Ooit zien we elkaar terug op een plaats die van ons samen is, die alleen wij kennen, zien en voelen. 

Een deel van ons is met je meegegaan, het is hier leeg en stil en koud zonder jou.

Het is voorgoed anders en nooit meer perfect, er klopt even niets meer. 

Missen is niet te leren, ik kom je overal tegen, in wat ik denk, in wat ik voel ...

Elke dag ben je bij ons, praten we over jou, houden we van jou. 

Dag liefje, ik beloofde het Cardifje en Aude en nu ook jou, ooit lopen we weer zij aan zij.

Mireille, dank dat ik voor haar mocht zorgen.

Adèle is overleden op 19 maart 2021 om 8u25.

Katrien

Tu étais vraiment un trésor. 

Nous sommes vraiment fiers de toi.

Merci pour tout.

La famille Thomas & Notredame.

‘’Je kwam enkele jaren geleden in ons leven al op leeftijd, zwart ... dus door de meesten afgewezen voor adoptie en je had een hard leven achter de rug. Maar toen ontmoeten onze wegen elkaar en jij was al wat ik me kon wensen en onmiddellijk werd jij mijn prinsesje. Je was zacht van karakter, trouw, grappig en soms heel koppig. Maar nu had je  pijn en je was moe en daarom besloten we een eind te maken en jouw lijden en je de welverdiende rust te geven. Slaap zacht mijn prinses.’’

Peggy Detrixhe

Onze Santo,

Hoe zal ik beginnen, mijn vrouw en ik hadden graag een hond gehad.

Ik had graag een Deense dog gehad omdat deze redelijk groot zijn, dus ben ik op zoek gegaan naar een fokker van dit ras. Nu een echte rashond koste al gauw een hoop geld. Ik naar een broodfokker om daar ook eens te kijken daar viel de prijs redelijk mee. (Ik weet ondertussen nu ook wel dat ik dit niet had mogen doen maar wist toen nog niet beter zoals zovele mensen)

Vele vragen gesteld zoals hoeveel ze eten, medische achtergrond enz. Uiteindelijk toch beslist om dit toch niet te doen. 

Op een dag komt mijn vrouw thuis en vertelt ze mij dat ze een auto gezien had met een sticker van Greyhounds in nood, we zijn dan is gaan kijken op de site maar het was niet echt mijn ding.

Ik zat nog altijd in mijn hoofd met een grote stevige hond, deze magere honden das niets voor mij zei ik. Ik dacht altijd, ik ga die hond pijn doen als ik met hem aan het spelen ben.

Toch nog een keer gaan kijken op de site, daar stond hij dan Trueno een modelleke groter dan de meeste op de site. Ik zei tegen mijn vrouw als het dit ras moet zijn gaan voor deze en hebben dan ook de aanvraag ingediend voor hem.

Els, onze regioverantwoordelijke heeft dan contact met ons opgenomen voor een bezoek te regelen bij ons toekomstig huis. Hier was alles in orde voor Trueno, ze wist ons wel te vertellen dat hij redelijk groot was voor een galgo. Ik was in de wolken om dit te horen, zo had mijn vrouw haar zin en ik ook.

Alles was in orde en dan maar aftellen naar de adoptiedag, man man man wat kan dit toch lang duren voor je ze uiteindelijk kan ontmoeten.

Eindelijk was de dag daar, allebei redelijk nerveus voor wat komen zou. We zijn daar heel goed ontvangen, er waren mensen aanwezig die reeds een galgo hadden en leuke gesprekken mee gehad.

Daar was het moment, ze gingen onze Trueno halen, onze harten aan het bonken vol spanning om hem te zien. Daar was hij eindelijk en ja hij was de grootste van de hoop, als ik er nu aan terugdenk zie ik nog steeds zijn stappen zoals hij thuis deed, hij is altijd zelfverzekerd geweest van niemand bang.

Wij hebben hem een nieuwe naam gegeven, Santo wat staat voor “heilige” , we wisten niet beter toen (hahahaha). Eens thuis was de zetel alles voor hem en dat is iets wat nooit veranderd is geweest. Bloemkool gepikt, steak gepikt eigenlijk alles wat hij lekker vond, een kleine aanpassing voor ons om nergens iets van eten te laten staan of anders was het verdwenen.

Nu op een dag kwamen we thuis van het werk en meneer had er niet beter op gevonden om de bak met brokken om ver te duwen, de zak open te scheuren en zich vol te vreten. Wij naar de da voor te kijken of het geen kwaad kon, olie moeten geven om de spijvertering te bevorderen. Het beterde even maar toch terug naar de da, daar is hij moeten blijven voor een operatie resultaat was een gescheurde milt. Nadien was  alles terug in orde en dan denk je hij zal het wel afleren van zoveel te eten, niets is minder waar.

Jaren gingen voorbij, Je leefde zoals een god in Frankrijk. Eten, wandeling en aandacht op tijd en stond. 

Tot een kleine maand geleden, je begon slecht te worden een piepke van pijn dat was niet van jouw gewoonten. Bij de da vonden ze niet direct iets, tot op de dag dat de zwelling op je borst zichtbaar werd. Allerlei onderzoeken gepasseerd zoals scan, echo enz. je bloedwaarden waren niet ok meer, het gezwel bleek een tumor te zijn die al redelijk groot was . een operatie was niet mogelijk omwille van de slechte bloedwaarden. We hebben er alles aan gedaan om je een zo goed mogelijk leven te geven. 

Dan is de dag gekomen dat we je hebben moeten laten gaan, wat een kutdag was dit. Weten dat dit het beste voor jou was maar man wat een hartverscheurend moment.

Je hebt een enorme leegte achter gelaten, geen getrippel meer, geen geblaf naar de mensen aan het raam, niet meer het knuffelen samen.

Nu ben je bij je zussen Mela en Luna terug herenigd, samen met elkaar aan de hemel.

Nu hebben we al een paar keer gekeken op de site voor misschien een nieuwe adoptie maar we gaan toch voor ons de tijd nemen om dit te verwerken.

Santo 14/02/2010 -26/10/2020 

Met pijn in mijn hart hebben we afgelopen woensdag (21/10/2020) onze lieve Darcelle moeten laten gaan. 

Ze is 14 jaar mogen worden. Het laatste jaar was ze stilaan achteruit gegaan, foto en onderzoek wees uit dat haar hart vergroot was. Met medicatie konden we het onder controle houden, tot vorige week. ( Ze had ondertussen ook een aantal tumoren ontwikkeld en deze begonnen ook op te spelen.) 

Ze heeft het laatste jaar steeds vrolijk deelgenomen aan het huiselijk leven, bedelend om knuffels en natuurlijk wat lekkers... maar afgelopen dinsdag is ze door haar poten gezakt en heb ik, na onderzoek en overleg met de dierenarts, de pijnlijke beslissing genomen.

Darcelle is een geweldige Galgo met een speciale plaats in mijn hart, ze was mijn maatje! 

Een anekdote die ik altijd aanhaalde was dat, ondanks dat jullie op jullie website vermelden dat deze honden zelden blaffen, Ons Darcelle 'haar erf' verdedigde als een echte dobberman. Ze was zo dankbaar en we hebben zoveel Liefde van haar mogen ontvangen. Daarom doet het ook zo'n pijn...

Ik heb Darcelle thuis laten inslapen, in bijzijn van Esprit en de andere (geadopteerde) hondjes.

Esprit (Venus - 8 maanden in 2010) die samen met haar bij ons gekomen is en nooit van haar 'stiefmama' gescheiden is geweest, doet het, ondanks mij ongerustheid, wonderwel goed. We vertroetelen haar nu nog meer en dat helpt. 

Ik hield eraan jullie, weliswaar van dit spijtig nieuws, op de hoogte te houden en wens jullie nog veel succes met de organisatie.

Met vriendelijke groet, 

Suzy Bussé

Poot van Esprit en co

en een dankbare blik van Darcelle van aan de overkant.  

Mevr. Walgrave Stephanie

Liefste Capri,

24 maart 2019 kwam jij bij ons. 

Je vorige baasje moest naar het rusthuis en je kwam bij Christel in opvang terecht. 

Toen we je daar zagen, was ik op slag verliefd op jou.
Jouw blik, jouw knuffel veroverde mijn hartje.

25 september 2020 viel je fataal. Je kreeg toen je derde herseninfarct. We hebben er alles aan gedaan om je te helpen maar de verlamming werd je fataal ! 
Liefste meid, we missen je heel erg. Al was je kort bij ons, het verdriet is niet minder. Meid, dat het goed mag gaan hierboven met jou. 

Ik zal jou nooit vergeten.
Knuffel 

Familie De Poorter-Timmermans

Tot mijn grote spijt en enorm verdriet moet ik u meedelen dat ik vandaag Motas heb laten inslapen. Zij was bijna 14 jaar (01/11/2006-08/09/2020).

Mevr. Lilliane Veys

'Romy' , je was het bange meisje, maar desondanks gaf je ons zoveel liefde. Wij mochten onze liefde met jou delen, je aaien, je knuffelen.

Maar je 'schrik' bleef. Nu, heb je geen pijn meer, je hoeft geen angst meer te hebben. Je bent nu bij je broer Quinto en bij je zus Maluk'h, doe het goed daarboven en wacht samen met hen, tot de dag dat wij er ook komen. We blijven van jullie houden.  Love you!!!

Constant & Dirk

Fam. Everaert - Laebens

"Vaarwel lieve Anja, je hebt ons veel liefde gegeven met je verslaving aan knuffels, je pootje op ons benen en de duizend likjes. Je was een vrolijke hond die samen met Vega in de tuin speelde, vuilbakken openmaken enzo. Je deed alles voor een extra snack. Maar ook voor jou kwamen de ouderdomskwalen met epileptische aanvallen, vallen en niet meer recht kunnen, we hielpen je graag recht maar hebben met de da beslist om je waardig te laten inslapen. Rust zacht lieve muis. Vega treurt, en ook wij, en wacht op ons in de hemel." 

Ingeborg en Ingried Zufang

Lieve Argos

Vredig en onwetend eindigde je leven.

Langzaam gingen je oogjes toe.

Een laatste omhelzing.

Een laatste aanblik.

We missen je nu al, 

maar voor altijd leef je verder in ons hart.

Christel, Yngwie en Tjörven

Vaarwel Beau, je was een trouwe, zachtaardige schat die niet van mijn zijde week, de epilepsie heeft je uiteindelijk toch klein gekregen, je was strijdvaardig maar nu was het genoeg geweest en heb je de strijdbijl begraven… Je was een waardige Grote Broer voor Butch - de kleine spruit van 8 weken - die je samen met ons opvoedde, je was niet speels maar altijd het wakende oog voor zijn zotte kuren…

Ik hoop dat we je nog 5 mooie jaren hebben kunnen geven lieve schat, slaap zacht, we gaan je heel hard missen…. en geef lieve kusjes aan Dolcé van ons xxx

Doris & Luc

Liefste Arco,

In 2010 - na 3 niet zo leuke jaren voor u in Spanje – kregen we de kans  via Greyhounds in nood u een gouden mandje aan te bieden. We hadden met u een kindje in huis en waren vanaf dag 1 dolgelukkig. In al die jaren hebben we je nooit weten klagen, of toch, wanneer we thuiskwamen als je eens niet meekon met de wagen, want meestal ging je overal mee, zelfs op restaurant. In huis hebben we vanaf de eerste dag NOOIT iets moeten opkuisen, zo zindelijk was je. Helaas, na 10 jaar bij ons, je was toen 13, kreeg je plots hartproblemen en nadien ook last van artrose. Medicatie was het enige hulpmiddel want genezen kon niet, enkel de pijn verzachten. Je kon bijna niet meer mee met de wagen en kleine wandelingen werden ook pijnlijk voor u. Nu op 13-jarige leeftijd moeten we u jammer genoeg afgeven nadat vastgesteld werd dat je longkanker hebt. Arco, mama en ik zullen u NOOIT vergeten en gaan je ontzettend erg missen. Bedankt voor de vele jaren die we samen mochten beleven en we zijn zeker dat je in de hondenhemel ook graag gezien zal worden.

Mama en paatje

Mijn lieve Louise, 

Gisterenavond moest ik je onverwacht laten gaan, je lijfje kon niet meer.
Toen ik je adopteerde op 10 jarige leeftijd, na een leven van 8 jaar uitbuiting in Spanje als kweekteefje en nadien verwaarlozing in een adoptiegezin, kon ik niet anders dan je naar mij laten komen, je leek als 2 druppels water op ons Estelleke en ik hoopte dat ik je nog minstens één jaar van liefde kon geven zodat je dat vorig leven kon vergeten, we hebben er samen iets meer dan 4 mooie jaren van kunnen maken waarin je stilaan vertrouwen kreeg. Je volgde me overal op de voet want ik was je houvast samen met je zusjes.
Je was de zachtheid zelve, altijd bescheiden en dankbaar voor elk lief woordje en strelingen over je frêle lijfje.
Met je lange haren en zachte ogen veroverde je ieders hart.
Het was verschrikkelijk om je te laten gaan maar het was het enige dat ik nog voor je kon doen, maar ik was bij je en heb je vastgehouden toen je zachtjes naar de hondenhemel vertrok.
Ik mis je, mijn lief meisje, jou edel hart zal altijd verbonden blijven met het mijne.
R️ust zacht, je hebt het verdiend.

Je mama Marie-Thérèse en zusjes Hélène en Rosy

Lieve Donna,

Ons lieve omaatje. Net 15 ben je geworden. Je bent bij ons gekomen op 17 november 2012. Altijd zo een lieve schat geweest. Je was een moedertje voor al je zusjes. Altijd beschermend over alles en iedereen . We hebben je nog mooie jaren kunnen geven. Dat is waar we het om doen. Lieve Donna , genoten van het bij ons zijn. Je wist dat het einde nabij was en dat maakte alles nog pijnlijker . Je lijfje was op... lieve schat, we missen je enorm . Nu ben je samen met je 4 zusjes daarboven . 3 kende je al. Maak daar met onze Pieter allemaal samen een regenboogwandeling . Tot ooit lieve schat. 

Je baasjes Xavier en Myriam 

Je zusjes Morena , Lara , Morita en Lisa 

Mijn kleine lieve Fleur , zacht en vriendelijk , je hebt mij veel te vroeg verlaten , je was mijn zonneschijn , tot snel over de regenboogbrug .

Ik zie je graag , je mama Vonny , Benjy en de kip melodie

Een grote dank aan Mevrouw Broeders om je aan mij toe te vertrouwen.

12 jaar geleden zagen we de foto van Eski op de website. Ze was toen 2 jaar oud. We konden echt niet weerstaan aan die prachtige ogen. Wat kon ze grappige bekken trekken, en wat hebben we om haar moeten lachen met haar gekke streken. De laatste jaren had ze wat last van artrose, en moest ook haar hart wat ondersteund worden. De laatst weken ging het van kwaad naar erger en moesten we haar, na 2 beroertes, laten gaan. We zijn heel dankbaar dat ze 12 jaar bij ons mocht blijven. Het ga je goed lieve Eski. Je bent nu bij je vriendjes Floke, Zohra, Bouchke, Tigra en Moppytje.

We zullen je nooit vergeten.

Myrianne Dero

Tot onze spijt en met heel veel verdriet moeten wij jullie meedelen, dat 

we vrijdag 24 april 2020 onze grote en allerliefste vriend Carlos hebben moeten laten inslapen.

We missen ons wandelmaatje verschrikkelijk hard. Hij was zo'n lieve, zachtaardige. hond, geen greintje boosheid zat er in zijn lichaam.  Ook 

zijn broer Jullay mist hem.  Hij eet bijna niet, wordt 's morgens heel vroeg al jankend wakker en verscheurt zijn kussensloop. Hopelijk went 

hij snel aan de nieuwe situatie. Het waren twee echte vrienden.

Carlos is zaterdag gecremeerd maar vergeten doen we hem zeker niet,

Met vriendelijke groeten,

Marie-Thérèse en Patrick Vlaeminck en Jullay

Fam. Herman Dominiek.

Mme Potier G.

De hemel heeft er sinds vandaag 19/03/20 een sterretje bij.

Nevada heeft om 10,45 u haar vleugeltjes aangetrokken en is over de regenboogbrug gegaan.

Ze was al heel lang ziek en ik wist dat het er aan zat te komen maar ik ben er echt kapot van.

Op 21 maart 2015 hebben we elkaars hart verovert want die klik was enorm 

en nu na exact 5 jaar moest ik haar laten gaan, op haar nu, 14 jaar.

Vijf jaar hebben we van elkaar mogen genieten. Schat ik ga je zoooo erg missen.

Rust zacht mijn klein poezenhatertje, mijn klein Keetje tippel wat ga ik je missen

Ben kapot

Je mama Angèle en je zusjes Amaliya en Atlanta

Een dag als zovelen sinds gisteren is er weer één bij.
Het kan mij niks meer schelen, want jij bent niet meer bij mij.
Nooit zal ik je vacht meer voelen, nooit sta jij nog aan mijn zij.
Nooit meer samen knuffelen, nooit is het nog "wij".

Gewoon om jullie te informeren dat Keira onverwachts op 24/02 overleden is als gevolg van een thrombose. Ze is tien jaar lang een perfecte partner geweest, intelligent, gevoelig, dynamisch en lief. Ik zal haar zeker lang missen.

 Met vriendelijke groeten,

 Bernard Righenzi

 Koksijde

Felice 

Vier jaar geleden kwam je in ons leven getrippeld met die typische, sierlijke manier waarop windhonden zich verplaatsen. Daar in de Pinte op 16/01/2016, had je ons hart al gestolen. Voor altijd. Je was toen 6 jaar oud.

Eens thuis hebben we je de tijd gegeven om je plekje te vinden. Dat was aanpassen voor jou en voor ons. Je leerde ons dat we niets op de tafel mochten laten staan, want je vond die spullen allemaal wel lekker. In het begin was je een kleine dief die het zelf aandurfde om de boterham van ons bord te halen terwijl we er bij zaten. Het was opruimen of thuiskomen bij een hond die al gegeten had.

Na een tijdje had je wel door dat wij het beste met je voor hadden. Al snel pikte je pantoffels om naar je mand te nemen. Heerlijk hoe je met je twee voorpoten op de trap ging staan wachten tot we terug beneden waren. Hoe je blafte als je terug binnen wilde of als we na een dag werken terug thuis kwamen. Hoe je ons overal volgde zoals een schaduw, zelfs tot aan het toilet. Hoe je om me heen kwam draaien als ik mijn vuile broek aandeed om te gaan wandelen. Je wou altijd mee. Zelfs de laatste weken, al kon je nog amper staan. Tegen aan ons kwam leunen en een luisterend oor was voor onze kinderen. Je genoot van de aandacht en wij van jouw aanwezigheid.

Raar maar waar, katten waren je vriendjes. Al begreep er maar één dat en dat was onze Pikachu. Geweldig hoe jullie beiden in de mand lagen. Genietend van elkaars gezelschap.

Vertrouwen in de mens, dat was er toch niet helemaal lieve schat. Vreemd volk en drukke plaatsen waren niet je ding. Thuis ging je snel in je mand liggen als er iemand binnen kwam die je niet (goed) kende... Je werd dan één met het interieur. Of als we met de vliegenmepper achter een irritante vlieg aangingen. Bang dat je dan was.

De laatste weken waren hard. Je kon vaak niet meer opstaan. Wij hebben je naar buiten gedragen voor de nodige wc-stops, maar ook naar je bakje gaan om te eten en drinken ging niet meer. Je hoofdje en oren stonden wel recht als we een appel schilden, maar je lijf kon je niet meer tot bij ons brengen zoals voordien. We kwamen wel tot bij jou, maar ergens wisten we dat dit niet zo verder kon.

Wij zullen ons de fijne wandelingen herinneren tussen de velden en in het bos. Daar kon je konijnen en fazanten spotten. Je hebt er zelf eens eentje gevangen. Toen was je niet zo blij dat je dat pluizige beestje moest achterlaten.

We hadden je graag nog veel langer bij ons gehad. Leuke tijden zijn altijd te kort. Met veel verdriet maar ook een hele hoop mooie herinneringen hebben wij jou laten gaan op 23/1/2020. Wij hopen dat je tussen de sterren hard kan lopen, veel konijnen kan vangen. Je mag ze allemaal meenemen.

Ik hoop dat je het fijn vond bij ons. Wij in elk geval wel.

Fam. Steenhoudt

Fam Degrande Lieselot